De onderwijsgoeroes Marcel van Herpen en Luc Stevens hebben me in de afgelopen vijf jaar wel duidelijk gemaakt, dat er in de opvoeding van kinderen geen enkel nut schuilt in straffen. Verantwoordelijkheid geven, respect tonen, pedagogisch optimisme en authentiek en betrouwbaarheid zijn, zijn veel betere voorwaarden tot groei. Kort gezegd: zonder relatie geen prestatie.
Over precies zes weken is het 31 oktober! Natuurlijk is dat geen wereldnieuws, want dat stond al een tijdje vast. Misschien is daarom het uitroepteken achter die zin wat overbodig, maar het is wel de einddatum van een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Ik nader de eindstreep.
Vijf voor half vier word ik wakker. Mijn biologisch klokje zorgt ervoor dat ik driehonderd tellen de tijd heb om ervoor te zorgen dat de rest van de familie zich niet het apenzuur schrikt van mijn wekker. Vandaag fiets ik namelijk de Gerrie Knetemann Classic. Een toerrit van 160 kilometer ter nagedachtenis van één van Neerlands grootste wielrenners. Om mijn held uit het verleden iets meer eer te bewijzen en de geldteller voor Right To Play op te schroeven, kies ik ervoor om niet met de auto, maar met de fiets naar Amsterdam te gaan.
Op de allerlaatste dag van de vakantie schrijf ik dit weekverslag. Morgen begin ik op mijn nieuwe school, met mijn nieuwe klasje. Daar heb ik ontzettend veel zin in, maar ik vind het ook razend spannend. Heel gek, maar tijdens de voorbereidingen op dit schooljaar heb ik me regelmatig afgevraagd, of ik het nog wel kan … dat lesgeven aan mijn eigen groepje.
‘Hoi Wilco, wanneer heb je tijd om het bedrag in ontvangst te nemen? Ik wil het je graag geven en het is nu al een paar maanden geleden dat ik ervoor gelopen heb, dus wil het graag afronden door het je te overhandigen 🙂 .’
Mijn telefoon trilt als teken dat ik het WhatsAppje ontvangen heb. Laura Overdijk stuurt je een bericht, zie ik. Ik open en lees vervolgens het bovenstaande bericht. Verdorie da’s waar, denk ik, door de vakantie was dat er nog helemaal niet van gekomen.
Zoals jullie gemerkt hebben is het vakantie en deze week had ik gewoon een blogblock. Geen zin om te schrijven dus. En eigenlijk heb ik dat nog niet echt. Ik wacht op een beetje inspiratie. Maar dat komt vast wel weer als het normale ritme er weer is. Toch gebeurt er van alles. Terwijl Femke een meidenweekend heeft met Wendy en Ilse, houden Jelle, Sibe en ik een mannenweekend. Een meidenweekend hoef ik niet uit te leggen, toch? Dat betekent dat er een gapend gat geslagen wordt in huishoudpotje. Er moeten namelijk tasjes, schoenen en kettinkjes gekocht worden om de kasten te vullen die daar toch al mee uitpuilen. Een mannenweekend behoeft ook niet veel uitleg, vermoed ik: laat naar bed, boeren en scheten laten als het uitkomt en lekker ongezond eten!
Ik bemoei me al jaren niet met de vakantiebestemming, dat doen Femke en haar moeder. Zij zorgen kiezen het vakantiepark, het soort huisje en bepalen gezamenlijk de exacte plek waar dat huisje staat. Dat is dan steevast het nieuwste huisje, met stofzuiger, luxe koffiezetapparaat, vogelklok, wasmachine en strijkplank, met de grootste tuin (op het zuiden) en het dichtst gelegen bij de centrale voorzieningen. Omdat de huisjes niet standaard worden opgeleverd met insectenwerende maatregelen, zijn de dames de eerste paar uur van onze vakantie bezig om alle ramen, deuren en overige openingen met de buitenwereld systematisch te voorzien van horretjes.
Een dag na het behalen van de uitdaging om een rit van meer dan 300 kilometer te fietsen, geniet ik van de spierpijn. In precies honderd kilometer per minuut, vind je hieronder een impressie van mijn tocht.
Het lijkt erop dat de filmpjes alleen nog op de computer te zien zijn, als je via een tablet, of telefoon kijkt, klik dan hier: Uitdaging 48
groet, Wilco
Ik schrijf mijn weekverslag heel bewust een dag later, want vandaag was dé dag. Om maar met de deur in huis te vallen: ‘Het mag weer!’ Ik schrijf dit blogje dan ook onder het genot van een kopje koffie met … chocolade!
Wilco's Charity Challenge 