De afgelopen drie weken was er radiostilte op dit kanaal … en niet zonder reden. Er was geen tijd om te bloggen, geen tijd voor computerspelletjes als Civilization V, geen Wordfeud, geen tijd om lessen voor te bereiden, geen Schwarzenegger movie time, of andere zinnige bezigheden.
Zoals Tom Hanks jarenlang met zijn volleybal ‘Wilson’ op een onbewoond eiland zat, of Brad Pitt zeven jaar in Tibet verbleef, zo zat ik eenentwintig dagen in mijn cocon te werken aan challenge 42.
Al sinds jaar en dag ben ik deelnemer aan de Nationale Postcode Loterij en dat is niet zonder risico! Ik ben namelijk nogal wat keren verhuisd in de periode dat ik meespeel. En iedere keer verhuizen de vier(!) loten met mij mee. Natuurlijk gun ik de bewoners van mijn ex-adressen gerust een prijsje, daar ben je immers Postcode Loterij speler voor. Maar ik hoop stiekem toch dat de hoofdprijs eerst op mijn nieuwe postcode valt.
Natuurlijk speel ik net als iedereen vooral met deze loterij mee, omdat ik daarmee een heleboel goede doelen steun. 😉 Sporadisch win je dan wat stroopwafels, Hema-taarten, of toegangskaarten voor Dierenpark Emmen en die accepteer je dan met gepaste tegenzin. Het is immers het risico dat je loopt bij zoveel generositeit. Als Postcode Loterij speler win ik eigenlijk elke week, want door mijn loten steun ik Right To Play. Daar is de oprichter van Right To Play, Johann Olav Koss, vanzelfsprekend heel blij mee.
Dat was het dan!
Een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Tweeënvijftig weken fietsen, lezen, klussen doen, mensen verrassen, selfies maken, bloggen, enzovoorts. Hieronder zie je wat ik wel en niet gehaald heb en zal ik nog een kleine toelichting geven.
Time flies when you’re having fun. Nog maar een klein weekje en dan zit mijn eerste jaar vol uitdagingen voor Right To Play erop. Natuurlijk ga ik niet alle uitdagingen halen, maar mensen die mij kennen, weten dat ik graag kijk naar wat ik wél bereikt heb … en wat ik nog kan doen!
Eén keer per jaar, op 5 oktober, is het de dag van de leraar. Over de hele wereld worden juffen en meesters dan in het zonnetje gezet. Zoals het een goede juf of meester betaamd, ontvang je al die aandacht op nederige wijze. Want juf of meester zijn, is geen baan, maar een roeping. En als je al zoveel lol in je werk hebt, is het raar dat je dat ook nog uitbundig gaat vieren. Bovendien kennen we onze plaats; het is niet voor niets eerst wereld dierendag, voordat wij aan de beurt zijn. 😉
En wat voor een streken!
Om half vier spring ik mijn bedje uit om een tochtje te maken door het Gelderse land. ik fiets vandaag meer dan 300 kilometer (in plaats van de gebruikelijke 200) om wat extra zitvlees te creëren voor mijn extreme uitdaging over een paar weken. Ik ben er helemaal klaar voor. Mijn fiets en ikzelf zijn in topconditie, ik heb een kastelenroute van het internet geplukt dus er valt veel te zien vandaag en … het belooft een mooie dag weer te worden, wat kan er mis gaan?
De onderwijsgoeroes Marcel van Herpen en Luc Stevens hebben me in de afgelopen vijf jaar wel duidelijk gemaakt, dat er in de opvoeding van kinderen geen enkel nut schuilt in straffen. Verantwoordelijkheid geven, respect tonen, pedagogisch optimisme en authentiek en betrouwbaarheid zijn, zijn veel betere voorwaarden tot groei. Kort gezegd: zonder relatie geen prestatie.
Over precies zes weken is het 31 oktober! Natuurlijk is dat geen wereldnieuws, want dat stond al een tijdje vast. Misschien is daarom het uitroepteken achter die zin wat overbodig, maar het is wel de einddatum van een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Ik nader de eindstreep.
Het ‘nieuwe ritme’ zit er bijna in. Na drie weken werken, kinderen op tijd naar voetbaltrainingen brengen, lessen voorbereiden, Right To Play promoten, fietsen en kijken hoe 26 uur in 24 uur passen, begin ik het gevoel te krijgen dat er balans begint te komen. En dat is mooi, want die balans wordt aardig aan het wankelen gebracht als ik alles, wat op FaceBook voorbij komt, moet geloven.
Op 31 oktober 2015 loopt dit jaar vol challenges af. Met nog maar een paar weken te gaan, wordt langzaam aan duidelijk welke opdrachten ik ga halen en welke helaas tot een ‘boete bedrag’ gaan leiden. Zelfs de (stiekem gemaakte en minuscule) aanpassingen, die overigens door de volgers van mijn blogs nauwelijks zijn opgevallen, zorgen er niet voor dat ik een 100% score ga halen. Maar hé, daar gaat het uiteindelijk ook niet. Ik wilde een steentje verleggen en die kiezel is ondertussen een behoorlijke kei of misschien wel berg geworden.
Wilco's Charity Challenge 