Ik schrijf mijn weekverslag heel bewust een dag later, want vandaag was dé dag. Om maar met de deur in huis te vallen: ‘Het mag weer!’ Ik schrijf dit blogje dan ook onder het genot van een kopje koffie met … chocolade!

Een week lang:
– heb ik als een monnik geleefd, een vroom katholieke gevast en geen kruimeltje op,
– ben ik door ‘vrienden’ plat gegooid met foto’s van dit heilige goedje,
– droomde ik ’s nachts van wilde chocolade feestjes,
– heeft mijn gezin moeten leven met iemand die alle kenmerken van ontwenning vertoonde,
– Trakteerden zeker vijftien kinderen op school iets met chocola en heb ik alles afgeslagen,
– smeerde ik ’s morgens aardbeienjam op mijn boterham, deed mijn ogen dicht en fantaseerde dat het chocoladepasta was en
– … vlogen de kilo’s van mijn lijf.

Maar nu mag het weer. Ik zit met een big smile achter de computer in de wetenschap dat ik één van mijn allerzwaarste uitdagingen gehaald heb. Mijn -met gesmolten chocolade bedekte- vingertoppen glijden over het toetsenbord en voor het eerst maakt het me niet uit dat mijn Macbook een beetje vies wordt.

Maar er gebeurde nog meer. Deze ochtend ben ik op het fietsje naar Amsterdam gereden om daar een stand te bemannen bij de Cycle Tour Amsterdam. Bij deze tocht was Right To Play het goede doel. Ambassadrice Marijn de Vries fietste met een peloton van 99 dames deze tour en mocht de cheque van ruim 1200 Euro in ontvangst nemen. Voor het zover was ben ik natuurlijk zo brutaal geweest om mezelf aan haar op te dringen voor een selfie! De vierde na Deborah Gravenstijn, Bram Ronnes en Ben Sonnemans.

Toen om vijf uur iedereen van de Cycle Tour binnen was, ben ik ook weer op het fietsje terug gegaan naar Vlaardingen. Op die manier heb ik deze week ook nog een slordige 369 kilometer gefietst. Alles bij elkaar genoeg om deze week 15,95 Euro te doneren aan het goede doel. Een prima weekje dus voor Right To Play. De tussenstand van al mijn uitdagingen kun je hier nalezen.

groet (met m’n mond vol), Wilco