Op 1 december 2015 start mijn tweede jaar met challenges voor Right To Play. Het eerste jaar is nog niet helemaal afgesloten, want … als het goed is … krijg ik van sommige mensen nog een beloofde donatie. Ik kan me voorstellen dat die mensen het druk hebben gehad de afgelopen week, dus zal ik ze nog niet meteen publiekelijk aan de schandpaal nagelen … 😉 Via het kopje <sponsoren> en <doneer direct> kunnen jullie het ‘goedmaken’.
Over precies zes weken is het 31 oktober! Natuurlijk is dat geen wereldnieuws, want dat stond al een tijdje vast. Misschien is daarom het uitroepteken achter die zin wat overbodig, maar het is wel de einddatum van een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Ik nader de eindstreep.
Het waren vierentwintig heerlijke uren!
Leuk huisje op landgoed ’t Loo. Niet hét landgoed, daar wonen immers al andere (hooggeplaatste) mensen, maar het landgoed van vakantiepark Landal. Dat ligt een paar kilometer noordelijker, bij Oldebroek (door mijn zoons steevast ‘onderbroek’ genoemd). Bij aankomst namen Jelle en Sibe nauwelijks de tijd om het huisje te verkennen, want het was tijd om te gaan genieten! Van …
Drie dagen na de halve marathon van Rotterdam is de fysieke en mentale pijn uit mijn lijf en heb ik me in een impulsieve bui alweer opgegeven voor de volgende uitdaging. Op zondag 20 september 2015 is namelijk de Dam tot Damloop. Tien Engelse mijlen (16,1 km) lopen tussen AmsterDAM en ZaanDAM. Right To Play is het officiële goede doel bij dit evenement en ja, dan is het schier onmogelijk voor me om daar ‘nee’ tegen te zeggen.
Om 4 uur in de ochtend rinkelt het alarm mijn telefoon. Op een ‘provincietocht dag’ is dat het eerste moment dat ik denk: wat is hier ook alweer leuk aan? Maar als ik eenmaal wakker ben, kan ik toch niet meer slapen, dus zet ik me over mijn ochtendhumeur heen en neem een warme douche. De avond ervoor heb ik al mijn spullen al klaar gelegd, dus na m’n ontbijt kan ik snel de auto in.
Ik heb een redelijk druk dagje voor de boeg. Eerst ruim tweehonderd kilometer door Noord-Holland fietsen, dan terug naar huis, om vervolgens mijn moeder te bezoeken in het ziekenhuis in Tilburg. Daarna weer naar huis en dan het filmpje monteren en dit blogje schrijven.
“Amsterdam; waar de metropolen ondergronds werken”
Het was koud toen ik over het Damrak richting Rokin liep. Eerder die ochtend was ik in de auto gestapt, om na tien minuten tot de conclusie te komen, dat ik het verkeerde transportmiddel had gekozen. Even was er de twijfel: “28 euro aan OV kosten of 20 euro benzinegeld. Parkeren is in Amsterdam weer duurder. Ach, wat ben ik toch een Hollander.” Mijn gevoel zei ‘de trein’, dus onbewust stuurde ik al om de file heen. Het was een prettig idee dat ik me niet hoefde te haasten. De drukte op het station ging daarom, als een versnelde film langs me heen. Ik had zelfs tijd genoeg om me af te vragen waarom er bij het inchecken ‘enkele reis, tweede klas’ op het display kwam te staan, terwijl volgens mij het retourtje, met het bijbehorende voordeel, al lang niet meer bestaat. Maar waarom zou ik me druk maken op een dag als deze.
* doorhalen wat niet van toepassing is
Half negen, dinsdagmorgen 18 november. De herfst is definitief ingetreden in Nederland en ik sta in mijn winter wielerkleding klaar om mijn tweede ‘rondje door de provincie’ aan te gaan. Eerst nog even de jongens naar school toe brengen, natuurlijk. Ik voel me redelijk (en letterlijk) voor l.. lopen op het schoolplein, met die strakke broek, maar het alternatief (omkleden na het wegbrengen) kost simpelweg teveel tijd. Na een vluchtige kus bij de deur van de klas, ren ik met gezwinde spoed naar de auto. De routeplanner staat al geprogrammeerd op ‘Kudelstaart’. Ik zou echt niet weten wat een Kudel is en al helemaal niet dat het een staart heeft, maar het is geen verzonnen plaatsnaam. Het bestaat echt en ligt net onder Aalsmeer. Je weet wel, vlak bij de studio’s van Joop van den Ende. Bij nader inzien bedenk ik me nu dat het dan wellicht toch verzonnen is. Lees verder
Wilco's Charity Challenge 