Hij is binnen!
Mijn eigen strakke wielerpakje.
Om te voorkomen dat aanstaande zaterdag, bij de start van het nieuwe wielerseizoen, een profploeg er met mijn ontwerp vandoor zou gaan, ben ik vanaf december in het aller diepste geheim aan het ontwerpen geslagen.
Time flies when you’re having fun. Nog maar een klein weekje en dan zit mijn eerste jaar vol uitdagingen voor Right To Play erop. Natuurlijk ga ik niet alle uitdagingen halen, maar mensen die mij kennen, weten dat ik graag kijk naar wat ik wél bereikt heb … en wat ik nog kan doen!
Ja … het is gelukt! In twaalf provincies een tocht maken van meer dan tweehonderd kilometer lang … op de fiets welteverstaan. Met deze tochten alleen, heb ik al meer dan 2600 kilometer door Nederland afgelegd. Maar alles bij elkaar zit ik al ruim boven de 9500 fietskilometers in een jaar. In elke provincie heb ik gemiddeld een kilo lichaamsgewicht achter gelaten en per tocht een leuk bedrag gedoneerd aan Right To Play. Dus iedereen is blij!
Ik schrijf dit blogje vanuit mijn hotelkamer op mijn telefoon. Waarom? Omdat er geen leven meer te krijgen is in mijn oude laptopje. Dus deze keer geen gelikte layout, maar gewoon platte tekst. Ik had graag mijn weekverslag willen schrijven nu, maar daar wacht ik mee tot ik veilig en wel thuis ben.
Op de allerlaatste dag van de vakantie schrijf ik dit weekverslag. Morgen begin ik op mijn nieuwe school, met mijn nieuwe klasje. Daar heb ik ontzettend veel zin in, maar ik vind het ook razend spannend. Heel gek, maar tijdens de voorbereidingen op dit schooljaar heb ik me regelmatig afgevraagd, of ik het nog wel kan … dat lesgeven aan mijn eigen groepje.
Om 4 uur in de ochtend rinkelt het alarm mijn telefoon. Op een ‘provincietocht dag’ is dat het eerste moment dat ik denk: wat is hier ook alweer leuk aan? Maar als ik eenmaal wakker ben, kan ik toch niet meer slapen, dus zet ik me over mijn ochtendhumeur heen en neem een warme douche. De avond ervoor heb ik al mijn spullen al klaar gelegd, dus na m’n ontbijt kan ik snel de auto in.
Ik heb een redelijk druk dagje voor de boeg. Eerst ruim tweehonderd kilometer door Noord-Holland fietsen, dan terug naar huis, om vervolgens mijn moeder te bezoeken in het ziekenhuis in Tilburg. Daarna weer naar huis en dan het filmpje monteren en dit blogje schrijven.
Na twee weken is het weer tijd voor een stevige route. Want na twee intensieve weken, waarin er veel gebeurd is, ben ik wel toe aan aan een dagje ‘me, myself and I’. Dus op de fiets en genieten van windje mee en net zo hard van windje tegen.
Bloggen is een belangrijk stuk van mijn leven geworden en ik heb daarin een aantal vaste volgers gekregen. Eén van die volgers is Narda. Ze stuurde me voor mijn provincietocht in Noord-Holland een lijst met markante plekken. Narda schrijft onder het pseudoniem Beaunino en heeft op haar blog de ondertitel staan: ‘gewoon doorroeien’. Daar schrok ik van, want ik fiets wel eens wat langere afstanden, maar om nou ruim 200 kilometer te roeien … that’s a whole other cake (zou Van Gaal zeggen).
Het was me een weekje wel. Deze week geen provincietocht, maar hard werken en zweten voor de klas. Wil niet zeggen dat ik helemaal geen kilometers gemaakt heb hoor, integendeel. Zondag naar Eindhoven, naar de verjaardag van mama en drie keer op en neer naar Capelle aan den IJssel, dus bij elkaar 269 kilometer in de benen. Voldoende om op schema te komen. Ik heb nog 31 weken de tijd om 5300 kilometer te fietsen dus … nog iets meer dan 170 kilometer per week. Dat moet te doen zijn.
Op het moment dat ik dit typ, heb ik even een ‘rustmomentje’ tijdens het International Volleyball Tournament, dat plaatsvindt op de Erasmus Universiteit. Vandaag en morgen verkoop ik merchandise voor Right To Play en vertel mensen over het goede werk van deze organisatie. Maar goed, mijn weekverslag moet ook gemaakt worden, dus maar even tussendoor achter mijn laptopje.
Weersverwachting voor woensdag 11 maart: zonnig en droog, temperaturen oplopend tot 13 graden met een matige oostenwind.
Het ging voor de wind. Letterlijk en figuurlijk. Heerlijk fietsen in Zeeland. Mooie natuur, prachtig weer … bijna te mooi om waar te zijn …
En dat was het dus ook. Want met bijna 70 kilometer op de teller, hield de wereld op. Althans voor fietsers. Ik had mijn route eerder deze week op mijn computer uitgezet en mijn GPS’je wilde me zonder pardon de Westerscheldetunnel insturen. Beteuterd stond ik bovenop een viaduct de N62 af te turen op zoek naar een fietspad. Niets dus!
Wilco's Charity Challenge 