Uitdaging 50 ‘verplicht’ me een ode te schrijven aan iedere sporter, of ploeg die tijdens de Olympische Spelen van Rio een gouden medaille haalt.
De eerste ode is voor Anna en Annemiek … en een beetje voor Emma Johansson.
Het is maandag 25 april, vandaag hoef ik niet naar school, want het is meivakantie. Wat? Ja, de meivakantie start dit jaar in april. Vraag me niet naar de logica ervan, want die is er niet. Moeder natuur is het er trouwens ook niet mee eens en besluit om wat hagel- en sneeuwbuien los te laten boven ons landje.
Ik puf en steun terwijl ik de koffers naar beneden draag. Kl#te spierpijn! Gisteren fietste ik de Gran Fondo Rosa, een voorjaarsklassieker (!) over het parcours van de Giro d’Italia die binnenkort in Nederland start. Eigenlijk wilde ik de 210 kilometer fietsen, maar na sneeuw, hagel, gure wind en een bijzondere aanval van acute tegenzin, besloot ik de route in te korten. Dat soort acties zijn eigenlijk niks voor mij, maar ik kon (lees: wilde) echt geen meter verder fietsen. En nu, bij de start van een midweekje Valkenburg, heb ik dus een extra reden om eens ongeremd te mopperen!
De Coolsingel ligt er nog verlaten bij als ik om half acht ’s morgens de metro uitstap. Natuurlijk ben ik veel te vroeg. Moet ik dat opnieuw uitleggen? Ik ben iemand die liever twee uur te vroeg is, dan één minuut te laat. Het voordeel daarvan is, dat je geen horloge hoeft te dragen, omdat je de tijd hebt. Ik drentel langs de startlijn en zie beveiligers geïnstrueerd worden door de politie. Kort daarna controleren ze de openbare toiletten op verdachte pakketjes. Gelukkig voor de beveiliging had ik vanmorgen mijn ‘verdacht pakketje’ al thuis achtergelaten … maar alsnog een shitbaantje lijkt mij.
Een schrikkeljaar geleden liep ik hier mijn tweede halve marathon in iets meer dan één uur en vijftig minuten … en dát haast ongetraind. Na mijn debuut in Egmond aan Zee zeiden mijn achillespezen dat het verstandiger was, om een andere hobby te zoeken. Maar omdat die pezen een kleine 190 cm van mijn oren verwijderd zijn, wilde ik er niet naar luisteren. Ik weet nog precies wat ik dacht, toen ik op de Coolsingel de finishlijn passeerde …
BOEMMM
What the F*..?!
Een aanslag?
Ik vond het best een gewaagde uitdaging toen ik ‘m bedacht.
Uitdaging 17: Ontmoet vijf bekende Nederlanders en vertel hen over mijn uitdagingen.
Maar week 16 is nog maar nauwelijks afgerond en ik kan jullie nu al met gepaste trots vertellen, dat het me gelukt is. Natuurlijk helpt het, als je zelf op televisie geweest bent. Gisteren hoorde ik een collega vrijwilliger van Right To Play daarover zeggen, dat de camera dan toch eerder op je gericht is … en dat is een waarheid als een koe. Sinds mijn overweldigende tv-debuut, een paar weken geleden, gaan deuren open, waar ze eerder gesloten bleven, rolt men de loper uit en lijkt het alsof alles een beetje mijn kant opvalt. 😉
‘… en Kannekens krijgt de bal van Krol. Passeert Larossa in één vloeiende beweging. Hij laat Passarella als aan de grond genageld staan. Het veld ligt open. De pass naar Rensenbrink, het wordt een één tweetje … Kannekens legt aan en …. JAAAAH … 1-2! Vlak voor tijd! Dit kan niet meer mis gaan, mensen. Vier jaar na het debacle van ’74 in München gaat het ze toch lukken, Oranje wordt wereldkampioen, door een schitterend doelpunt van ….’
‘Wilco, Wilco, WILCO … wakker worden, je moet naar school!’
Na dertig dagen wachten is het eindelijk zover. Ik mag weer!
Wat duurde het lang zeg … een maand ‘sabbatical’. Weet je trouwens hóe moeilijk dat is voor iemand met een gezonde overdosis energie, als ikzelf? Met het afronden van mijn eerste jaar vol uitdagingen ontstond er een groot gapend gat in mijn agenda, die opgevuld moest worden. Tja en wat ga je dan doen? Precies, dan ga je de mensen in je directe omgeving lastig vallen. Zo erg zelfs, dat je zoon zucht: ‘Ik zal blij zijn als Sinterklaas naar Spanje is, dan doet papa weer normaal.’
Op 1 december 2015 start mijn tweede jaar met challenges voor Right To Play. Het eerste jaar is nog niet helemaal afgesloten, want … als het goed is … krijg ik van sommige mensen nog een beloofde donatie. Ik kan me voorstellen dat die mensen het druk hebben gehad de afgelopen week, dus zal ik ze nog niet meteen publiekelijk aan de schandpaal nagelen … 😉 Via het kopje <sponsoren> en <doneer direct> kunnen jullie het ‘goedmaken’.
Ik schrijf dit blogje vanuit mijn hotelkamer op mijn telefoon. Waarom? Omdat er geen leven meer te krijgen is in mijn oude laptopje. Dus deze keer geen gelikte layout, maar gewoon platte tekst. Ik had graag mijn weekverslag willen schrijven nu, maar daar wacht ik mee tot ik veilig en wel thuis ben.
Zoals jullie gemerkt hebben is het vakantie en deze week had ik gewoon een blogblock. Geen zin om te schrijven dus. En eigenlijk heb ik dat nog niet echt. Ik wacht op een beetje inspiratie. Maar dat komt vast wel weer als het normale ritme er weer is. Toch gebeurt er van alles. Terwijl Femke een meidenweekend heeft met Wendy en Ilse, houden Jelle, Sibe en ik een mannenweekend. Een meidenweekend hoef ik niet uit te leggen, toch? Dat betekent dat er een gapend gat geslagen wordt in huishoudpotje. Er moeten namelijk tasjes, schoenen en kettinkjes gekocht worden om de kasten te vullen die daar toch al mee uitpuilen. Een mannenweekend behoeft ook niet veel uitleg, vermoed ik: laat naar bed, boeren en scheten laten als het uitkomt en lekker ongezond eten!
Ik bemoei me al jaren niet met de vakantiebestemming, dat doen Femke en haar moeder. Zij zorgen kiezen het vakantiepark, het soort huisje en bepalen gezamenlijk de exacte plek waar dat huisje staat. Dat is dan steevast het nieuwste huisje, met stofzuiger, luxe koffiezetapparaat, vogelklok, wasmachine en strijkplank, met de grootste tuin (op het zuiden) en het dichtst gelegen bij de centrale voorzieningen. Omdat de huisjes niet standaard worden opgeleverd met insectenwerende maatregelen, zijn de dames de eerste paar uur van onze vakantie bezig om alle ramen, deuren en overige openingen met de buitenwereld systematisch te voorzien van horretjes.
Wilco's Charity Challenge 