Ik heb een tijdje ‘rust’ genomen met bloggen over mijn challenges. Het nieuwe jaar is een mooi moment om dat weer op te pakken. Later deze week zal ik berichten over mijn grootste uitdagingen van deze maand. Op deze nieuwjaarsdag begin ik echter rustig. Bij uitdaging 15 staat … elke maand een dag ploggen. Dat is bloggen met foto’s … lekker makkelijk dus!
Mijn ontbijt (alvast een voorbereiding op een maand geen toegevoegde suikers eten) Lees verder
Na dertig dagen wachten is het eindelijk zover. Ik mag weer!
Wat duurde het lang zeg … een maand ‘sabbatical’. Weet je trouwens hóe moeilijk dat is voor iemand met een gezonde overdosis energie, als ikzelf? Met het afronden van mijn eerste jaar vol uitdagingen ontstond er een groot gapend gat in mijn agenda, die opgevuld moest worden. Tja en wat ga je dan doen? Precies, dan ga je de mensen in je directe omgeving lastig vallen. Zo erg zelfs, dat je zoon zucht: ‘Ik zal blij zijn als Sinterklaas naar Spanje is, dan doet papa weer normaal.’
Ja … het is gelukt! In twaalf provincies een tocht maken van meer dan tweehonderd kilometer lang … op de fiets welteverstaan. Met deze tochten alleen, heb ik al meer dan 2600 kilometer door Nederland afgelegd. Maar alles bij elkaar zit ik al ruim boven de 9500 fietskilometers in een jaar. In elke provincie heb ik gemiddeld een kilo lichaamsgewicht achter gelaten en per tocht een leuk bedrag gedoneerd aan Right To Play. Dus iedereen is blij!
Ik schrijf dit blogje vanuit mijn hotelkamer op mijn telefoon. Waarom? Omdat er geen leven meer te krijgen is in mijn oude laptopje. Dus deze keer geen gelikte layout, maar gewoon platte tekst. Ik had graag mijn weekverslag willen schrijven nu, maar daar wacht ik mee tot ik veilig en wel thuis ben.
‘Ik ben blij, man!’
Uitdaging 25 was: ‘Maak 5 selfies met ambassadeurs van Right To Play’. Ik vond het bij voorbaat HEUL spannend. Durf ik die druk bezette (ex-)topsporters wel te benaderen. En is het niet een beetje zielig dat je als veertig plusser om een selfie vraagt. Om een lang en sneu verhaal kort te maken; ja, dat is zielig … behalve … als je het koppelt aan een financiële bijdrage voor Right To Play.
Over precies zes weken is het 31 oktober! Natuurlijk is dat geen wereldnieuws, want dat stond al een tijdje vast. Misschien is daarom het uitroepteken achter die zin wat overbodig, maar het is wel de einddatum van een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Ik nader de eindstreep.
Op 31 oktober 2015 loopt dit jaar vol challenges af. Met nog maar een paar weken te gaan, wordt langzaam aan duidelijk welke opdrachten ik ga halen en welke helaas tot een ‘boete bedrag’ gaan leiden. Zelfs de (stiekem gemaakte en minuscule) aanpassingen, die overigens door de volgers van mijn blogs nauwelijks zijn opgevallen, zorgen er niet voor dat ik een 100% score ga halen. Maar hé, daar gaat het uiteindelijk ook niet. Ik wilde een steentje verleggen en die kiezel is ondertussen een behoorlijke kei of misschien wel berg geworden.
Op de allerlaatste dag van de vakantie schrijf ik dit weekverslag. Morgen begin ik op mijn nieuwe school, met mijn nieuwe klasje. Daar heb ik ontzettend veel zin in, maar ik vind het ook razend spannend. Heel gek, maar tijdens de voorbereidingen op dit schooljaar heb ik me regelmatig afgevraagd, of ik het nog wel kan … dat lesgeven aan mijn eigen groepje.
Eet een week geen chocolade. Op het moment dat ik deze challenge verzin, weet ik eigenlijk al wel dat het lastig zal worden. Ik heb er in mijn overzicht niet voor niets ‘aarggghh’ achter geschreven. Maar goed, ik vind dat mijn challenges voor Right To Play niet alleen maar heel ‘makkelijk’ moeten zijn, dus staat hij ertussen! Mensen die geen last hebben van een chocoladeverslaving, zoals ik, begrijpen waarschijnlijk niet wat hier moeilijk aan is. Maar geloof me, dit is één van de lastigste uitdagingen voor me.
Vandaag mocht ik alweer voor de derde keer naar de studio van Omroep Vlaardingen om de voortgang van mijn 52 uitdagingen te bespreken. Ik ken de mensen achter de microfoon ondertussen al wat beter en het praatje voor en na het interview is ondertussen al net zo leuk en vertrouwd, als het interview zelf. De mannen in die studio zitten met hun ‘radiohoofden’, de hele dag achter de draaitafel en de microfoon. De jaloezieën zijn standaard dicht. De reden daarvoor zal vast te maken hebben met ‘opdringerige fans’, die zich dan van buitenaf met de uitzending gaan bemoeien.
Wilco's Charity Challenge 