‘Hoi Wilco, met Philo … redacteur van het televisieprogramma Koffietijd. Ik heb een paar vragen, komt het uit dat ik je nu even bel?’
‘Natuurlijk Philo, ik verwachtte je telefoontje al.’
‘We hebben van Right To Play begrepen dat je een enthousiaste vrijwilliger bent voor die organisatie. Nu willen je vragen of je op 7 maart aanstaande beschikbaar bent en deel wilt nemen aan een item over vrijwilligerswerk bij Koffietijd. Heb je 7 maart …’
Ja … het is gelukt! In twaalf provincies een tocht maken van meer dan tweehonderd kilometer lang … op de fiets welteverstaan. Met deze tochten alleen, heb ik al meer dan 2600 kilometer door Nederland afgelegd. Maar alles bij elkaar zit ik al ruim boven de 9500 fietskilometers in een jaar. In elke provincie heb ik gemiddeld een kilo lichaamsgewicht achter gelaten en per tocht een leuk bedrag gedoneerd aan Right To Play. Dus iedereen is blij!
Over precies zes weken is het 31 oktober! Natuurlijk is dat geen wereldnieuws, want dat stond al een tijdje vast. Misschien is daarom het uitroepteken achter die zin wat overbodig, maar het is wel de einddatum van een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Ik nader de eindstreep.
Al een decennium lang gaat het op dezelfde manier. Ergens in Nederland wordt een luxe vakantie huisje gehuurd in een provincie die mooier is dan Zuid-Holland. Vroeger zou ik gezegd hebben: ‘Da’s niet zo moeilijk, want elke provincie is mooier dan Zuid-Holland.’ Maar nu ik Nederland op de fiets ontdekt heb, moet ik die mening wel enigszins bijstellen. Buiten de havens, de agglomeraten en de industrie van Pernis zijn er hier best een paar mooie plekjes te vinden om op vakantie te gaan.
Het is zondagmiddag … ‘vaderdag zondagmiddag’ welteverstaan. De ochtend ervoor was gevuld met het innen van cadeautjes. Mijn kinderen verwenden me op de belangrijkste dag van het jaar met een lekker luchtje, chocolade en een zelfgemaakte parkeerkaart. Over dat laatste zal ik binnenkort nog bloggen, want daar zit een verhaaltje aan vast. Voor ontbijt op bed was helaas geen tijd, want Jelle moest sporten en ondergetekende nog 32 rapporten schrijven.
‘Veel plezier, hè!’. Bemoedigende en welgemeende woorden, die ik live of via app’jes ontvang. Ik snap het wel hoor, ik kies er immers zelf voor om meer dan tweehonderd kilometer te gaan fietsen. En natuurlijk is het ook wel leuk om langs plaatsen te komen waar je jaren niet geweest bent, of om door mooie natuurgebieden te rijden. Maar in principe is er niet heel veel leuk aan tweehonderd kilometer afzien.
Op de eerste plaats moet je onmeunig vroeg opstaan. Om vijf uur gaat de wekker en de drang om je om te draaien is dan eigenlijk groter, dan de kou ingaan. Maar … je hebt er zelf voor gekozen, dus ga je toch je nest maar uit. Douchen, afdrogen, in gevecht met vaseline op weke delen en dan die ontzettend koude hartslagmeter om. Om de kou buiten te houden (althans de eerste uren) moet je laagjes aan, heel veel laagjes. Dus thermoshirt, body windjack, gewoon windjack en mijn Right To Play shirt … ik moet immers wel reclame maken. Mijn ervaring is dat ik op mijn benen niet veel heb aan veel laagjes, dus hou ik het bij één paar beenstukken.
Een inkijkje in m’n verleden. 230 kilometer door het Brabantse land op een zonnige :), winderige 😦 dag.
groet, Wilco
Eigenlijk had ik mijn eerste provincietocht op zaterdag gepland, maar omdat het vrijdag iets zonniger is dan zaterdag, ga ik morgen al aan mijn eerste grote rit van challenge 19 beginnen. Diegenen die me trouw volgen, weten dat ik in elke provincie van ons land een tocht van minimaal 200 kilometer ga fietsen. Het leek me het meest logisch om met Brabant te beginnen, omdat ik daar immers geboren en (deels) getogen ben.
Wilco's Charity Challenge 