Hij is binnen!
Mijn eigen strakke wielerpakje.
Om te voorkomen dat aanstaande zaterdag, bij de start van het nieuwe wielerseizoen, een profploeg er met mijn ontwerp vandoor zou gaan, ben ik vanaf december in het aller diepste geheim aan het ontwerpen geslagen.
Ik schrijf dit blogje vanuit mijn hotelkamer op mijn telefoon. Waarom? Omdat er geen leven meer te krijgen is in mijn oude laptopje. Dus deze keer geen gelikte layout, maar gewoon platte tekst. Ik had graag mijn weekverslag willen schrijven nu, maar daar wacht ik mee tot ik veilig en wel thuis ben.
Op de allerlaatste dag van de vakantie schrijf ik dit weekverslag. Morgen begin ik op mijn nieuwe school, met mijn nieuwe klasje. Daar heb ik ontzettend veel zin in, maar ik vind het ook razend spannend. Heel gek, maar tijdens de voorbereidingen op dit schooljaar heb ik me regelmatig afgevraagd, of ik het nog wel kan … dat lesgeven aan mijn eigen groepje.
Fris en fruitig spring ik om drie uur ’s nachts uit m’n bed, als de wekker op die afgesproken tijd afgaat. Vandaag ga ik Friesland veroveren! Sinds 1912 wordt de tocht der tochten georganiseerd. Ik bedoel niet de die op ’t bevroren water, maar de tocht over het land. Ruim tweehonderddertig kilometer op de fiets langs Friese wateren en door alve Fryske stêden.
Om 4 uur in de ochtend rinkelt het alarm mijn telefoon. Op een ‘provincietocht dag’ is dat het eerste moment dat ik denk: wat is hier ook alweer leuk aan? Maar als ik eenmaal wakker ben, kan ik toch niet meer slapen, dus zet ik me over mijn ochtendhumeur heen en neem een warme douche. De avond ervoor heb ik al mijn spullen al klaar gelegd, dus na m’n ontbijt kan ik snel de auto in.
Ik heb een redelijk druk dagje voor de boeg. Eerst ruim tweehonderd kilometer door Noord-Holland fietsen, dan terug naar huis, om vervolgens mijn moeder te bezoeken in het ziekenhuis in Tilburg. Daarna weer naar huis en dan het filmpje monteren en dit blogje schrijven.
Na twee weken is het weer tijd voor een stevige route. Want na twee intensieve weken, waarin er veel gebeurd is, ben ik wel toe aan aan een dagje ‘me, myself and I’. Dus op de fiets en genieten van windje mee en net zo hard van windje tegen.
Bloggen is een belangrijk stuk van mijn leven geworden en ik heb daarin een aantal vaste volgers gekregen. Eén van die volgers is Narda. Ze stuurde me voor mijn provincietocht in Noord-Holland een lijst met markante plekken. Narda schrijft onder het pseudoniem Beaunino en heeft op haar blog de ondertitel staan: ‘gewoon doorroeien’. Daar schrok ik van, want ik fiets wel eens wat langere afstanden, maar om nou ruim 200 kilometer te roeien … that’s a whole other cake (zou Van Gaal zeggen).
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt, dat ik Flevoland niet de leukste provincie vind. Het is er plat, het waait er altijd, de wegen zijn kaarsrecht, er is heel veel niks en er zijn nog meer windmolens. Ik zal niet zeggen dat het geen bijzondere provincie is. Ik bedoel, voor droogmalers, ingenieurs, landschap ontwikkelaars, boeren en mensen die van wilde achtbanen houden, is onze jongste provincie ontzettend interessant. Maar voor mij, als recreatieve fietser, met een aantal uitdagingen is er niet veel aan. Bij het opstellen van ‘markante plekken’ kwam ik dan ook niet verder dan: Urk en ‘De Batavia’.
Weersverwachting voor woensdag 11 maart: zonnig en droog, temperaturen oplopend tot 13 graden met een matige oostenwind.
Aanstaande woensdag (11 maart 2015) staat alweer mijn derde provincietocht op het programma. Dit keer ben ik van plan om ruim 200 kilometer in de provincie Utrecht te gaan fietsen. Op het eerste gezicht leek het me lastig om zo’n afstand in onze kleinste provincie te proppen, maar het is me toch gelukt.
Het ging voor de wind. Letterlijk en figuurlijk. Heerlijk fietsen in Zeeland. Mooie natuur, prachtig weer … bijna te mooi om waar te zijn …
En dat was het dus ook. Want met bijna 70 kilometer op de teller, hield de wereld op. Althans voor fietsers. Ik had mijn route eerder deze week op mijn computer uitgezet en mijn GPS’je wilde me zonder pardon de Westerscheldetunnel insturen. Beteuterd stond ik bovenop een viaduct de N62 af te turen op zoek naar een fietspad. Niets dus!
Wilco's Charity Challenge 