De onderwijsgoeroes Marcel van Herpen en Luc Stevens hebben me in de afgelopen vijf jaar wel duidelijk gemaakt, dat er in de opvoeding van kinderen geen enkel nut schuilt in straffen. Verantwoordelijkheid geven, respect tonen, pedagogisch optimisme en authentiek en betrouwbaarheid zijn, zijn veel betere voorwaarden tot groei. Kort gezegd: zonder relatie geen prestatie.

Natuurlijk is het lastig om die ‘strafcultuur’ te doorbreken. En eerlijk gezegd betrap ik mezelf nog dagelijks op het gebruik van ‘als-dannetjes’. Vaak zelfs met het woordje ‘niet’ erbij. ‘Als je je bord niet leeg eet, dan krijg je ook geen toetje’ … dubbel fout. Ik ben er echt van overtuigd dat, hoge, positieve verwachtingen en wederzijds respect vele malen effectiever zijn.

Maar ja, die ‘als-dannetjes’ en dat straffen zit nog wel een beetje in m’n systeem. Dus ben ik op zoek gegaan naar een manier, om dat te kanaliseren. En … dat is me gelukt.

Ik heb mezelf 52 ‘als-dannetjes’ opgelegd. Die opdrachten met voorwaarden en gevolgen leveren Right To Play geld op, maar veel belangrijker … het geeft kinderen, die het veel harder nodig hebben dan ik, een mooiere toekomst. Daar wil ik heel graag mijn best voor doen.

Maar … al die challenges zorgen er wel voor dat ik langzamerhand sado-masochistische trekjes begin te krijgen. Nee, geen vijftig grijstinten en al helemaal geen streng (v)Rooms-Katholieke taferelen met een silicium of iets dergelijks. Maar gewoon af en toe een beetje strenger voor mezelf zijn.

Het ‘jokken’ tegen Fatima en Churandy kon natuurlijk niet. Daar betaal ik graag een boetebedrag voor van vijf Euro per selfie. Maar ik heb ook besloten dat ik 2,5 eurocent ga betalen voor elke kilometer boven de 8000. En laat ik nu net afgelopen dinsdag die magische grens bereikt hebben. Vanaf vandaag doneer ik daarom per gereden kilometer 12,5 keer meer aan Right To Play, dan ik tot nu toe deed. Op die manier zet ik letterlijk en figuurlijk een eindsprintje in.

Als ik dan toch aan het fietsen ben, waarom dan niet 592 kilometer in zeven dagen? Naast de Dam tot Dam fietsclassic (226 km) en de tochtjes naar school, heb ik vandaag ook mijn provincietocht in Zuid-Holland (209 km) afgerond. Het was lastig om een route te vinden die ik nog niet ‘platgereden had, maar dat is me uiteindelijk toch gelukt. Trouwens, als iemand beweert dat Nederland ‘vol’ is … in Zuid-Holland hebben we nog plaats genoeg, kijk maar. Als het filmpje niet opent, kun je ook deze link gebruiken.

Mijn lieve moeder heeft me deze week bij mijn eindspurt trouwens nog een extra (financieel) zetje in de rug gegeven, echt heel erg lief, mama! Samen met het bedrag dat ik deze week doneer (33,80 Euro) kunnen nu door mijn challenges 245 kinderen mee sporten en spelen in het programma van Right To Play.

Als dat niet gaaf is … dan weet ik het niet meer.

groet, Wilco