‘Hoi Wilco, wanneer heb je tijd om het bedrag in ontvangst te nemen? Ik wil het je graag geven en het is nu al een paar maanden geleden dat ik ervoor gelopen heb, dus wil het graag afronden door het je te overhandigen 🙂 .’

Mijn telefoon trilt als teken dat ik het WhatsAppje ontvangen heb. Laura Overdijk stuurt je een bericht, zie ik. Ik open en lees vervolgens het bovenstaande bericht. Verdorie da’s waar, denk ik, door de vakantie was dat er nog helemaal niet van gekomen.

In de laatste weken voor de zomervakantie liep Laura van Overdijk, die ik ontmoet heb op het Kerstfeest Pabo Den Bosch, de avondvierdaagse. Vier keer vijftien kilometer lopen was de uitdaging die zij zichzelf toen op had gelegd voor Right To Play. Ik had de foto’s op haar Facebook wel voorbij zien komen. Maar de afronding, het bedrag ontvangen in Den Bosch … ik was er nog niet aan toe gekomen. In de laatste weken van het schooljaar ging het allemaal ook zo snel en toen kwam de Tour de France en de zon en de vakantie en toen … nou ja … met schaamrood op de wangen schreef ik Laura snel terug dat ik meteen langs zou komen!

In de auto naar Den Bosch denk ik terug aan de kerstviering. Wat een gaaf feest was dat. Laura vertelde daar over haar reis naar Ghana. Ik was meteen geraakt door haar enthousiasme. Ze zit op de Pabo, maar weet eigenlijk al dat ze geen juf gaat worden open reguliere school. Het liefste wil ze in het buitenland, of voor de Ruud van Nistelrooy Academie werken. Jammer dat de beste juffen, die met een duidelijke visie op opvoeden, zelden in het onderwijs terechtkomen. Maar goed, het is niet anders.

Als ik na een uurtje rijden voor de deur sta, besef ik me dat het honderd jaar geleden is dat ik in een studentenkamer ben geweest. De vele deurbellen, de stijle en krakende trap naar boven, de vrije manier van stroomkabels aanleggen, het efficiënt gebruik maken van twee en een halve kubieke meter ruimte, het lijkt allemaal een eeuwigheid geleden. Maar dit is waar Laura woont en studeert. In haar vrije uren werkt ze in de horeca en verdient daarmee een bedrag dat door geen enkele vakbond goedgekeurd zou worden. Maar de concurrentie op het terras is groot, dus het is niet anders.

We praten over school, werk en vakantie. Het valt me weer op dat Laura met haar (amper) twintig jaar al zo’n uitgesproken mening en visie over onderwijs heeft. Ik kan me niet herinneren dat ik dat aan het begin van mijn carrière had. Ze staat echt ergens voor en dat is ook de reden dat ze de uitdaging voor Right To Play per se wilde doen. Ze vertelt me dat ze eigenlijk al zes jaar met krukken loopt, vanwege een blessure aan haar kleine teen. ‘De doktoren weten er ook geen raad mee’, zegt ze. ‘Maar amputeren is ook geen optie, want dan kan ik niet meer lopen.’

Ik dacht eigenlijk dat zo’n wormvormig aanhangsel als een kleine teen nauwelijks nut had. Maar het blijkt onmisbaar te zijn voor de stabiliteit. Ik vraag waarom ze van haar baas op het terras mag lopen, als ze zoveel pijn heeft. Maar dan zegt ze breeduit lachend: ‘Oh die weet dat niet. Ik doe net alsof ik geen pijn heb.’

Ineens word ik als door een bliksemschicht geraakt, ik voel me ineens erg ongemakkelijk worden …  Zij doet de inspanning van haar leven en ik ben zo laks geweest om zo lang te wachten met dat te waarderen. Zweetdruppeltjes vormen zich op m’n voorhoofd. ‘Uhh, maar, uhh, de avondvierdaagse dan, hoe heb je die dan gelopen?’ ‘Nou gewoon, te voet … daar is het een wandelvierdaagse voor, hè!’ Haar brede glimlach maakt, dat ik me weer iets meer ontspannen voel. ‘Ik had dit jaar gelukkig wel veel minder pijn.’

‘In deze envelop zit het bedrag, ik ben er super trots op! Ik wilde voor elke kilometer een Euro ophalen, maar het is ietsje meer geworden.’ Ik open de envelop. De briefjes van vijftig puilen eruit. ‘Tweehonderdveertig Euro … dat zijn tien kinderen!’, stamel ik. ‘Ja’, lacht ze vrolijk, ‘voor elke teen één!’ Voor het helemaal tot me doordringt zegt ze: ‘Volgend jaar ga ik trouwens op stage naar Birma … daar de wereld een beetje mooier maken enzo. En weet je dat ik vorig jaar een week doorgebracht in concentratiekamp Ravensbrück. We hebben gesproken met overlevenden dan dat kamp. Zo bizar dat er maar zo weinig studenten daar naar toe willen. Weet je dat wij gewoon de laatste generatie zijn die de overlevenden kan spreken.’ Ze ratelt vrolijk door en welk onderwerp ze ook aansnijdt, alles gaat gepaard met dezelfde energie, passie en idealisme.

Ik luister aandacht en naar haar en bedenk me dan dat die kleine teen voor geen goud geamputeerd mag worden. Daarin zit namelijk meer wijsheid, idealisme, passie, gedrevenheid en wereldverbeteraar dan bij anderen in hun hele lijf. Laura, ontzettend bedankt voor je geweldige inzet voor Right To Play en laat niemand je idealisme en dromen ooit temperen!

groet Wilco