Op de allerlaatste dag van de vakantie schrijf ik dit weekverslag. Morgen begin ik op mijn nieuwe school, met mijn nieuwe klasje. Daar heb ik ontzettend veel zin in, maar ik vind het ook razend spannend. Heel gek, maar tijdens de voorbereidingen op dit schooljaar heb ik me regelmatig afgevraagd, of ik het nog wel kan … dat lesgeven aan mijn eigen groepje.
Toen ik vrijdag thuiskwam, werd ik onaangenaam verrast met de mededeling dat Jelle tussen de middag moest nablijven op school. Ik hoor nog tot het kleine groepje ouders, dat niet meteen gaat blazen en tieren en op hoge poten naar school stapt, omdat ze vinden dat ‘hun pareltje’ zoiets niet verdient. Maar het is natuurlijk wel even slikken; Jelle die moest nablijven! Hij zal toch niet weer uit zijn slof geschoten zijn en in een dwarse bui niet meer rede vatbaar zijn geweest? Er is niks mis met mijn geheugen en ik weet, dat ik vroeger ook met regelmaat last had van dat soort driftbuien. Natuurlijk lag dat in mijn geval altijd aan de andere kinderen, maar toch.
Exact drie maanden geleden zet ik in mijn digitale agenda een kruis door het weekend van 28 en 29 maart 2015. Het is dan nog hartje winter en ben net glibberend naar Apeldoorn gereden om daar voor Right To Play aanwezig te zijn bij het NK baanwielrennen. Op de eerste dag van dat evenement ontmoet ik een andere vrijwilliger die me vertelt, dat ze uit Rotterdam komt en als organisator van het International Erasmus Volley Tournament best kan regelen dat Right To Play ook daar als goed doel aanwezig kan zijn.
‘Ben je blij? Je klinkt niet heel opgetogen’. Oef, die vraag en opmerking overvallen me. ‘Ja, ik ben wel blij, maar…’, ‘Shit, -ja maar- is nee’, ‘… er zijn nog wel dingen die ik gepland heb en niet op stel en sprong af kan zeggen.’
Het ging allemaal zo snel. Vorige week heb ik een gesprek gehad met een bovenschools manager van de RVKO (Rotterdamse Vereniging Katholiek Onderwijs). Een paar dagen daarvoor had ik een sollicitatiebrief naar hen gestuurd en werd eigenlijk direct gebeld, of ik op gesprek wilde komen. Wel zo netjes om dat dan ook te doen, nietwaar? Daar zat ik dan; aardige man, mooi en open gesprek, twijfels en vertrouwen werden uitgesproken en uiteindelijk zelfs een toezegging gedaan.
Wilco's Charity Challenge 