Vijf voor half vier word ik wakker. Mijn biologisch klokje zorgt ervoor dat ik driehonderd tellen de tijd heb om ervoor te zorgen dat de rest van de familie zich niet het apenzuur schrikt van mijn wekker. Vandaag fiets ik namelijk de Gerrie Knetemann Classic. Een toerrit van 160 kilometer ter nagedachtenis van één van Neerlands grootste wielrenners. Om mijn held uit het verleden iets meer eer te bewijzen en de geldteller voor Right To Play op te schroeven, kies ik ervoor om niet met de auto, maar met de fiets naar Amsterdam te gaan.
Tagarchief: Knetemann
Gastvrijheid à la Henk en Ingrid
Het ‘nieuwe ritme’ zit er bijna in. Na drie weken werken, kinderen op tijd naar voetbaltrainingen brengen, lessen voorbereiden, Right To Play promoten, fietsen en kijken hoe 26 uur in 24 uur passen, begin ik het gevoel te krijgen dat er balans begint te komen. En dat is mooi, want die balans wordt aardig aan het wankelen gebracht als ik alles, wat op FaceBook voorbij komt, moet geloven.
Op je plaat!
Ik ben op weg naar huis en fiets ergens tussen Berkel en Schiedam. Links zie ik Rotterdam Airport met daarachter de skyline van Rotterdam. Rechts zijn er de weilanden tot aan Pijnacker en Delft. Ik stoemp in westelijke richting tegen de wind in naar de A13. Niet dat ik die ga nemen, vlak ervoor sla ik rechtsaf de ventweg op, om bij de manege het fietstunneltje onder de snelweg in te gaan. Dat is het slechtste stukje weg van mijn dagelijkse rit. Op mijn oor hoor ik de bekende tune: ‘NOS radio tourflits, tourflits’. Automatisch schuif ik naar het puntje van mijn zadel om wat meer vaart te maken. ‘Valpartij in het peloton! Wat een vreselijke valpartij!’. Met overslaande stem doet Sebastiaan Timmerman verslag vanaf de motor. ‘Dumoulin ligt erbij!’