Op 1 december 2015 start mijn tweede jaar met challenges voor Right To Play. Het eerste jaar is nog niet helemaal afgesloten, want … als het goed is … krijg ik van sommige mensen nog een beloofde donatie. Ik kan me voorstellen dat die mensen het druk hebben gehad de afgelopen week, dus zal ik ze nog niet meteen publiekelijk aan de schandpaal nagelen … 😉 Via het kopje <sponsoren> en <doneer direct> kunnen jullie het ‘goedmaken’.
Mijn jongste zoon is een groot fan van Freek. Niet de overjarige cabaretier, maar Vonk … Freek Vonk. Freek worstelt met krokodillen, wurgt slangen, laat zich bekruipen door harige spinnen, gaat hysterisch uit zijn dak als hij een bijna uitgestorven kikkertje ontwaart en maakt selfies met varanen. Freek staat bij Sibe op een gigantisch voetstuk. Als ik het in een trap van vergelijking moet zetten, dan zijn Sibe z’n ouders de stellende trap, Sinterklaas (nog één jaar) de vergrotende en Freek … by far … de overtreffende trap.
De onderwijsgoeroes Marcel van Herpen en Luc Stevens hebben me in de afgelopen vijf jaar wel duidelijk gemaakt, dat er in de opvoeding van kinderen geen enkel nut schuilt in straffen. Verantwoordelijkheid geven, respect tonen, pedagogisch optimisme en authentiek en betrouwbaarheid zijn, zijn veel betere voorwaarden tot groei. Kort gezegd: zonder relatie geen prestatie.
‘Ik ben blij, man!’
Uitdaging 25 was: ‘Maak 5 selfies met ambassadeurs van Right To Play’. Ik vond het bij voorbaat HEUL spannend. Durf ik die druk bezette (ex-)topsporters wel te benaderen. En is het niet een beetje zielig dat je als veertig plusser om een selfie vraagt. Om een lang en sneu verhaal kort te maken; ja, dat is zielig … behalve … als je het koppelt aan een financiële bijdrage voor Right To Play.
Op de allerlaatste dag van de vakantie schrijf ik dit weekverslag. Morgen begin ik op mijn nieuwe school, met mijn nieuwe klasje. Daar heb ik ontzettend veel zin in, maar ik vind het ook razend spannend. Heel gek, maar tijdens de voorbereidingen op dit schooljaar heb ik me regelmatig afgevraagd, of ik het nog wel kan … dat lesgeven aan mijn eigen groepje.
Zoals jullie gemerkt hebben is het vakantie en deze week had ik gewoon een blogblock. Geen zin om te schrijven dus. En eigenlijk heb ik dat nog niet echt. Ik wacht op een beetje inspiratie. Maar dat komt vast wel weer als het normale ritme er weer is. Toch gebeurt er van alles. Terwijl Femke een meidenweekend heeft met Wendy en Ilse, houden Jelle, Sibe en ik een mannenweekend. Een meidenweekend hoef ik niet uit te leggen, toch? Dat betekent dat er een gapend gat geslagen wordt in huishoudpotje. Er moeten namelijk tasjes, schoenen en kettinkjes gekocht worden om de kasten te vullen die daar toch al mee uitpuilen. Een mannenweekend behoeft ook niet veel uitleg, vermoed ik: laat naar bed, boeren en scheten laten als het uitkomt en lekker ongezond eten!
Ik schrijf mijn weekverslag heel bewust een dag later, want vandaag was dé dag. Om maar met de deur in huis te vallen: ‘Het mag weer!’ Ik schrijf dit blogje dan ook onder het genot van een kopje koffie met … chocolade!
Het is al een hele tijd een vurige wens geweest van me, om een blog met deze titel te beginnen. Ik weet dat de woorden “Lieve Marianne…” bij de start van een column eigenlijk toebehoren aan de onnavolgbare Peter Heerschop, die iedere vrijdagochtend rond 9.45 uur in sneltreinvaart de week afsluit met zijn humoristische kijk op de wereld in het radiofeuilleton “Evers staat op”. Maar vandaag pik ik zijn ‘aftrap’ even. Ik zag nergens een ® of © staan achter deze woorden, dus ik heb ‘m ook niet gevraagd of het mocht. Waarom ik zo begin, zal verderop wel duidelijk worden, maar laat ik voorop stellen dat ik niet pretendeer, dat ik op vergelijkbare wijze de week ga afsluiten. Dat lukt me niet en zou sowieso vreemd zijn op een dinsdag. Maar ik wil wel (op mijn manier dan maar) een samenvatting geven van de NK baanwielrennen, waar ik als vrijwilliger van Right To Play, mocht assisteren. Lees verder
Wilco's Charity Challenge 