‘Hoi Wilco, wanneer heb je tijd om het bedrag in ontvangst te nemen? Ik wil het je graag geven en het is nu al een paar maanden geleden dat ik ervoor gelopen heb, dus wil het graag afronden door het je te overhandigen 🙂 .’
Mijn telefoon trilt als teken dat ik het WhatsAppje ontvangen heb. Laura Overdijk stuurt je een bericht, zie ik. Ik open en lees vervolgens het bovenstaande bericht. Verdorie da’s waar, denk ik, door de vakantie was dat er nog helemaal niet van gekomen.
Zesendertig van de tweeënvijftig weken zitten erop. Weken vol met ludieke, gezonde, sociale, simpele, intellectuele en schier onmogelijke uitdagingen. De meeste uitdagingen hebben echter wat met fietsen te maken. Niet alleen omdat dat het enige is wat dit oude lijf nog aankan, maar vooral omdat er diep in mij een jongetje zit, dat zo heel graag profrenner had willen worden. Dat jongetje zit er al lang en zag zichzelf in de bolletjestrui winnen op de Tourmalet en Alpe d’Huez. Hij sprintte in het groen naar vele etappeoverwinningen en kwam ten slotte in het geel over de Champs Élysées.
Ik ben op weg naar huis en fiets ergens tussen Berkel en Schiedam. Links zie ik Rotterdam Airport met daarachter de skyline van Rotterdam. Rechts zijn er de weilanden tot aan Pijnacker en Delft. Ik stoemp in westelijke richting tegen de wind in naar de A13. Niet dat ik die ga nemen, vlak ervoor sla ik rechtsaf de ventweg op, om bij de manege het fietstunneltje onder de snelweg in te gaan. Dat is het slechtste stukje weg van mijn dagelijkse rit. Op mijn oor hoor ik de bekende tune: ‘NOS radio tourflits, tourflits’. Automatisch schuif ik naar het puntje van mijn zadel om wat meer vaart te maken. ‘Valpartij in het peloton! Wat een vreselijke valpartij!’. Met overslaande stem doet Sebastiaan Timmerman verslag vanaf de motor. ‘Dumoulin ligt erbij!’
Al twee dagen achtereen heb ik niets gepost. Lekker rustig, zullen sommigen van jullie denken. En misschien is het je zelfs helemaal niet opgevallen, maar de laatste keer dat het twee dagen achter elkaar stil bleef op deze website, was begin november 2014, bij de start van m’n challenges. Daarna hield ik jullie (bijna) dagelijks op de hoogte van mijn belevenissen! Maar nu maken mijn trouwste volgers zich zorgen. En terecht! Het gaat namelijk niet goed met me. Eigenlijk kun je wel zeggen dat het heel erg slecht gaat. Ik ben ziek en heb koorts! Mijn huid is gelig van kleur met hier en daar groene vlekken en op sommige plekken ontstaan zelfs rode, ronde bultjes.
Net als ik de loftrompet wil steken over de politie in Nederland, verzinnen ze het om hun acties kracht bij te zetten door tweede etappe in de Tour te dwarsbomen. Ik ben niet zo van staken of soortgelijke acties. Maar als mijn geliefde Tour de France daar ook nog eens de dupe van is, raakt me dat extra. Alsof La Grande Boucle in de afgelopen jaren nog niet genoeg ‘geplaagd’ is.
Wilco's Charity Challenge 