‘Hoi Wilco, met Philo … redacteur van het televisieprogramma Koffietijd. Ik heb een paar vragen, komt het uit dat ik je nu even bel?’
‘Natuurlijk Philo, ik verwachtte je telefoontje al.’
‘We hebben van Right To Play begrepen dat je een enthousiaste vrijwilliger bent voor die organisatie. Nu willen je vragen of je op 7 maart aanstaande beschikbaar bent en deel wilt nemen aan een item over vrijwilligerswerk bij Koffietijd. Heb je 7 maart …’
Het klasje staat er leeg en verlaten bij. De tafels en stoelen netjes aan één kant, zodat de schoonmakers, de vloer goed in de was kunnen zetten. Over zes weken zal de vloer weer glimmen. En heeft de nieuwe juf de tafels weer netjes in groepjes gezet. Dan liggen er fonkelnieuwe schriften en potloden klaar voor de kinderen van de nieuwe klas.
Ik ben op weg naar huis en fiets ergens tussen Berkel en Schiedam. Links zie ik Rotterdam Airport met daarachter de skyline van Rotterdam. Rechts zijn er de weilanden tot aan Pijnacker en Delft. Ik stoemp in westelijke richting tegen de wind in naar de A13. Niet dat ik die ga nemen, vlak ervoor sla ik rechtsaf de ventweg op, om bij de manege het fietstunneltje onder de snelweg in te gaan. Dat is het slechtste stukje weg van mijn dagelijkse rit. Op mijn oor hoor ik de bekende tune: ‘NOS radio tourflits, tourflits’. Automatisch schuif ik naar het puntje van mijn zadel om wat meer vaart te maken. ‘Valpartij in het peloton! Wat een vreselijke valpartij!’. Met overslaande stem doet Sebastiaan Timmerman verslag vanaf de motor. ‘Dumoulin ligt erbij!’
Al een decennium lang gaat het op dezelfde manier. Ergens in Nederland wordt een luxe vakantie huisje gehuurd in een provincie die mooier is dan Zuid-Holland. Vroeger zou ik gezegd hebben: ‘Da’s niet zo moeilijk, want elke provincie is mooier dan Zuid-Holland.’ Maar nu ik Nederland op de fiets ontdekt heb, moet ik die mening wel enigszins bijstellen. Buiten de havens, de agglomeraten en de industrie van Pernis zijn er hier best een paar mooie plekjes te vinden om op vakantie te gaan.
Het is woensdagavond … drie dagen na één van de langste weken uit mijn leven. Het cacaogehalte in mijn lijf is ondertussen weer behoorlijk op peil en de ergste ontwenningsverschijnselen zijn zo goed als verdwenen. Zo ben ik weer redelijk normaal aanspreekbaar, is de zenuwtrek in mijn nek bijna weg en het compulsief aan de pot chocoladepasta ruiken zo goed als verdwenen. Ik kan wel zeggen dat het weer best goed gaat met me.
Ik heb nu sinds vier weken een verhouding met een donkere Française. Ik kan vol overgave zeggen dat we nog steeds in onze ‘witte broodsweken’ zitten, als je die uitdrukking tenminste kan gebruiken bij een buitenechtelijke relatie. Naast het genieten, moet je bij de start natuurlijk ook een beetje wennen aan elkaar. Ik was in het begin nog niet helemaal tevreden over haar uiterlijk en heb daarom wat kleine cosmetische correcties laten uitvoeren. Haar prestaties konden mijns inziens ook een stuk beter, maar na een grote beurt gedroeg ze zich gelukkig weer, zoals ik het wenste.
dinsdag 9 juni 2015
Lieve Ria,
Normaal gebruik ik deze ruimte om blogjes te publiceren, maar vandaag schrijf ik een brief die speciaal voor jou is. We kennen elkaar uit de flat waarin we wonen. Jij woont er veel langer dan ik en hebt mensen zien gaan en komen. Al jarenlang zet jij je onbaatzuchtig in voor de bewoners van de flat. De Vereniging Van Eigenaren leunt op jouw inzet. Als er wat aan de hand is, sta je meteen klaar om -desnoods eigenhandig- de problemen de wereld uit te helpen.
Wij Nederlanders klagen graag. Ik wil het nog krachtiger zeggen: ‘Nederlanders zijn chronische mopperkonten.’ We zeuren wat af. We betalen teveel belasting, staan te lang in de file, de gevangenissen zijn te luxe, een biertje in de kroeg te duur, de buurman betaalt veel minder hypotheek voor een veel groter huis, de zorg is onbetaalbaar en slecht geregeld, de politie bekeurt de verkeerde mensen, de scheidsrechters zien het altijd verkeerd (voor welke ploeg je ook bent), Duitsland wint altijd, er staan ongevraagd blauwe vinkjes bij whatsapp en … het regent altijd!
Je hebt van die dagen dat het lijkt of hogere machten een spelletje met je spelen. Ik stel me een grote zaal voor, noem het Walhalla, waarin een select clubje Germaanse Goden met elkaar rond de tafel zit. Wodan, Freya en Donar vermaken zich met een dobbelspel en doen zich tegoed aan hemelse dranken. De oppergod kiest een willekeurige wereldburger, die vandaag onderwerp van hun spot wordt. Degene die zes gooit, mag kiezen welke rampspoed deze onschuldige sterveling ten deel valt.
‘Heeft u tijd voor een gesprekje over Sibe?’ Het mailtje van de juffen van Sibe is net zo kort, als dat ’t impact heeft. Ik laat de tekst op me inwerken en krijg een ongemakkelijk gevoel. Het is niet de eerste keer dat de juffen een gesprekje aanvragen. De vorige keer had ik me van alles in mijn hoofd gehaald. Ik had Sibe zelfs min of meer verdacht van wangedrag. Dat zal me niet nog een keer gebeuren! Toch heb ik er een ongemakkelijk gevoel bij. Het zal toch niet zo zijn dat hij blijft zitten, omdat hij een beetje beweeglijk is.
Wilco's Charity Challenge 