Over precies zes weken is het 31 oktober! Natuurlijk is dat geen wereldnieuws, want dat stond al een tijdje vast. Misschien is daarom het uitroepteken achter die zin wat overbodig, maar het is wel de einddatum van een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Ik nader de eindstreep.

Met de finish in zicht, wordt ook duidelijk dat er nog flink wat moet gebeuren om enkele uitdagingen te halen. Ik heb mezelf echt voorgenomen om in elke provincie een tocht te maken van minimaal tweehonderd kilometer. En eerlijk gezegd wil ik er echt alles aan doen om dat te halen. Even recapituleren …

Op 27 februari fietste ik mijn eerste provincietocht door Brabant. Het werd een bijzondere rit ‘door mijn verleden’, waarin ik tientallen jaren werd teruggeworpen in de tijd.

Vervolgens ‘viel’ op 5 maart de provincie Zeeland. Al had het wel wat voeten in aarde … uhh … klei bedoel ik voor ik in Zeeuws Vlaanderen was.

Onze kleinste provincie doorkruiste ik op 11 maart. Na een mistige ochtend ging de zon uiteindelijk schijnen. Niet in de minste plaats vanwege de ontmoeting met Harry Weezeman.

Tegen Flevoland zag ik op, ik kende het vooral van veel rechte wegen, aangelegde bossen en windmolens. Maar als je over het randje fietst … is het toch verrassend mooi.

Noord Holland werd mij ‘aangeboden’ door Narda. Het werd een prachtige tocht met veel ‘Hollandsche folklore’

Op Tweede Pinksterdag peddelde ik met nog duizenden andere ‘gekken’ de Elfsteden tocht. Door dat stempelen, moest er ook behoorlijk veel gekluund worden. Maar uiteindelijk kon ik Friesland afvinken.

De laatste provincie die ik gedaan heb, is de meest zuidelijke en ‘bergachtige’. Mijn ‘zachte g’ is in de afgelopen jaren behoorlijk verrotterdamd en ik moet met het schaamrood op de wangen toegeven, dat ze dat hebben geweten op de Keuten-, Gulpen-, Cauberg en Eyserbosweg. 😉

Als je een beetje topografisch onderlegd bent (en ik weet dat mijn leespubliek dat is), dan weet je ondertussen dat ik nog vijf provincie uitdagingen voor de boeg heb. En met nog maar zes weken voor de deur lijkt dat schier onmogelijk. Maar … ik heb wat bedacht. Vanaf vorige week ben ik namelijk begonnen met een intensieve training voor een ultieme challenge.

De komende paar weken ga ik in het weekend steeds een tocht tussen de twee- en driehonderd kilometer maken. Waarom? Gewoon omdat ik het kan en ook een beetje om wat meer longinhoud te krijgen. Ik zal Zuid-Holland en Gelderland tussen neus en lippen door afraffelen, maar de uitdaging der uitdagingen gaat plaatsvinden op 17, 18 en 19 oktober.

Dan ga ik namelijk in drie dagen … drie provincies doen: Overijssel, Drenthe en Groningen. Meer dan zeshonderd kilometer in 72 uur. Ik heb er nu al zin in! 🙂

Morgen staat de Dam tot Dam Classic op het programma. Omdat die tocht uitgepijld is over slechts 145 kilometer, heb ik besloten om maar weer (net als vorige week) naar Amsterdam te fietsen, voordat ik aan de tocht begin. Op die manier hou ik wat spanning op de spiertjes.

Als je nou denkt: die jongen is niet helemaal goed bij zijn hoofd, dan zit je niet ver naast de waarheid. Ik wil het best toegeven hoor dat er wat steekjes loszitten. Maar da’s niet zielig, of zo.

Weet je wat erg is? Als je als kind opgroeit in een omgeving, waar je niet veilig kunt spelen en leren. Dat volwassenen voor jou hebben bepaald dat er in het gebied waar jij toevallig geboren bent, oorlog is. Dat de enige ‘helden’ die deze kinderen hebben ‘oorlogsmisdadigers’ zijn. Right To Play komt op voor die kinderen en wil er voor zorgen, dat ze door sport en spel een gelukkigere toekomst tegemoet gaan.

Als je daar wat voor over hebt, dan mag je me graag sponsoren. Voor 24 Euro geef je een kind het recht op spelen terug en daarmee een kans op een onbezorgde toekomst. Maar natuurlijk is elke bijdrage geweldig welkom. Ik mag door de uitdagingen die ik deze week heb afgerond 12,31 Euro overmaken. En vreet er morgen met alle plezier weer een aantal kilometers (en Euro’s) bij!

Groet Wilco