Ja … het is gelukt! In twaalf provincies een tocht maken van meer dan tweehonderd kilometer lang … op de fiets welteverstaan. Met deze tochten alleen, heb ik al meer dan 2600 kilometer door Nederland afgelegd. Maar alles bij elkaar zit ik al ruim boven de 9500 fietskilometers in een jaar. In elke provincie heb ik gemiddeld een kilo lichaamsgewicht achter gelaten en per tocht een leuk bedrag gedoneerd aan Right To Play. Dus iedereen is blij!
Over precies zes weken is het 31 oktober! Natuurlijk is dat geen wereldnieuws, want dat stond al een tijdje vast. Misschien is daarom het uitroepteken achter die zin wat overbodig, maar het is wel de einddatum van een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Ik nader de eindstreep.
Om 4 uur in de ochtend rinkelt het alarm mijn telefoon. Op een ‘provincietocht dag’ is dat het eerste moment dat ik denk: wat is hier ook alweer leuk aan? Maar als ik eenmaal wakker ben, kan ik toch niet meer slapen, dus zet ik me over mijn ochtendhumeur heen en neem een warme douche. De avond ervoor heb ik al mijn spullen al klaar gelegd, dus na m’n ontbijt kan ik snel de auto in.
Ik heb een redelijk druk dagje voor de boeg. Eerst ruim tweehonderd kilometer door Noord-Holland fietsen, dan terug naar huis, om vervolgens mijn moeder te bezoeken in het ziekenhuis in Tilburg. Daarna weer naar huis en dan het filmpje monteren en dit blogje schrijven.
Na twee weken is het weer tijd voor een stevige route. Want na twee intensieve weken, waarin er veel gebeurd is, ben ik wel toe aan aan een dagje ‘me, myself and I’. Dus op de fiets en genieten van windje mee en net zo hard van windje tegen.
Bloggen is een belangrijk stuk van mijn leven geworden en ik heb daarin een aantal vaste volgers gekregen. Eén van die volgers is Narda. Ze stuurde me voor mijn provincietocht in Noord-Holland een lijst met markante plekken. Narda schrijft onder het pseudoniem Beaunino en heeft op haar blog de ondertitel staan: ‘gewoon doorroeien’. Daar schrok ik van, want ik fiets wel eens wat langere afstanden, maar om nou ruim 200 kilometer te roeien … that’s a whole other cake (zou Van Gaal zeggen).
* doorhalen wat niet van toepassing is
Half negen, dinsdagmorgen 18 november. De herfst is definitief ingetreden in Nederland en ik sta in mijn winter wielerkleding klaar om mijn tweede ‘rondje door de provincie’ aan te gaan. Eerst nog even de jongens naar school toe brengen, natuurlijk. Ik voel me redelijk (en letterlijk) voor l.. lopen op het schoolplein, met die strakke broek, maar het alternatief (omkleden na het wegbrengen) kost simpelweg teveel tijd. Na een vluchtige kus bij de deur van de klas, ren ik met gezwinde spoed naar de auto. De routeplanner staat al geprogrammeerd op ‘Kudelstaart’. Ik zou echt niet weten wat een Kudel is en al helemaal niet dat het een staart heeft, maar het is geen verzonnen plaatsnaam. Het bestaat echt en ligt net onder Aalsmeer. Je weet wel, vlak bij de studio’s van Joop van den Ende. Bij nader inzien bedenk ik me nu dat het dan wellicht toch verzonnen is. Lees verder
Wilco's Charity Challenge 