Ja … het is gelukt! In twaalf provincies een tocht maken van meer dan tweehonderd kilometer lang … op de fiets welteverstaan. Met deze tochten alleen, heb ik al meer dan 2600 kilometer door Nederland afgelegd. Maar alles bij elkaar zit ik al ruim boven de 9500 fietskilometers in een jaar. In elke provincie heb ik gemiddeld een kilo lichaamsgewicht achter gelaten en per tocht een leuk bedrag gedoneerd aan Right To Play. Dus iedereen is blij!
Ik schrijf dit blogje vanuit mijn hotelkamer op mijn telefoon. Waarom? Omdat er geen leven meer te krijgen is in mijn oude laptopje. Dus deze keer geen gelikte layout, maar gewoon platte tekst. Ik had graag mijn weekverslag willen schrijven nu, maar daar wacht ik mee tot ik veilig en wel thuis ben.
Eén keer per jaar, op 5 oktober, is het de dag van de leraar. Over de hele wereld worden juffen en meesters dan in het zonnetje gezet. Zoals het een goede juf of meester betaamd, ontvang je al die aandacht op nederige wijze. Want juf of meester zijn, is geen baan, maar een roeping. En als je al zoveel lol in je werk hebt, is het raar dat je dat ook nog uitbundig gaat vieren. Bovendien kennen we onze plaats; het is niet voor niets eerst wereld dierendag, voordat wij aan de beurt zijn. 😉
En wat voor een streken!
Om half vier spring ik mijn bedje uit om een tochtje te maken door het Gelderse land. ik fiets vandaag meer dan 300 kilometer (in plaats van de gebruikelijke 200) om wat extra zitvlees te creëren voor mijn extreme uitdaging over een paar weken. Ik ben er helemaal klaar voor. Mijn fiets en ikzelf zijn in topconditie, ik heb een kastelenroute van het internet geplukt dus er valt veel te zien vandaag en … het belooft een mooie dag weer te worden, wat kan er mis gaan?
De onderwijsgoeroes Marcel van Herpen en Luc Stevens hebben me in de afgelopen vijf jaar wel duidelijk gemaakt, dat er in de opvoeding van kinderen geen enkel nut schuilt in straffen. Verantwoordelijkheid geven, respect tonen, pedagogisch optimisme en authentiek en betrouwbaarheid zijn, zijn veel betere voorwaarden tot groei. Kort gezegd: zonder relatie geen prestatie.
‘Ik ben blij, man!’
Uitdaging 25 was: ‘Maak 5 selfies met ambassadeurs van Right To Play’. Ik vond het bij voorbaat HEUL spannend. Durf ik die druk bezette (ex-)topsporters wel te benaderen. En is het niet een beetje zielig dat je als veertig plusser om een selfie vraagt. Om een lang en sneu verhaal kort te maken; ja, dat is zielig … behalve … als je het koppelt aan een financiële bijdrage voor Right To Play.
Over precies zes weken is het 31 oktober! Natuurlijk is dat geen wereldnieuws, want dat stond al een tijdje vast. Misschien is daarom het uitroepteken achter die zin wat overbodig, maar het is wel de einddatum van een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Ik nader de eindstreep.
Vijf voor half vier word ik wakker. Mijn biologisch klokje zorgt ervoor dat ik driehonderd tellen de tijd heb om ervoor te zorgen dat de rest van de familie zich niet het apenzuur schrikt van mijn wekker. Vandaag fiets ik namelijk de Gerrie Knetemann Classic. Een toerrit van 160 kilometer ter nagedachtenis van één van Neerlands grootste wielrenners. Om mijn held uit het verleden iets meer eer te bewijzen en de geldteller voor Right To Play op te schroeven, kies ik ervoor om niet met de auto, maar met de fiets naar Amsterdam te gaan.
Het ‘nieuwe ritme’ zit er bijna in. Na drie weken werken, kinderen op tijd naar voetbaltrainingen brengen, lessen voorbereiden, Right To Play promoten, fietsen en kijken hoe 26 uur in 24 uur passen, begin ik het gevoel te krijgen dat er balans begint te komen. En dat is mooi, want die balans wordt aardig aan het wankelen gebracht als ik alles, wat op FaceBook voorbij komt, moet geloven.
Op 31 oktober 2015 loopt dit jaar vol challenges af. Met nog maar een paar weken te gaan, wordt langzaam aan duidelijk welke opdrachten ik ga halen en welke helaas tot een ‘boete bedrag’ gaan leiden. Zelfs de (stiekem gemaakte en minuscule) aanpassingen, die overigens door de volgers van mijn blogs nauwelijks zijn opgevallen, zorgen er niet voor dat ik een 100% score ga halen. Maar hé, daar gaat het uiteindelijk ook niet. Ik wilde een steentje verleggen en die kiezel is ondertussen een behoorlijke kei of misschien wel berg geworden.
Wilco's Charity Challenge 