Ik zal niet zeggen dat ik het altijd al in haar zag!
…
Ach, kan mij het schelen
…
Elis Ligtlee … Ik WIST het!
Ode aan … Elis
1
Tagarchief: wielrennen
Een ode aan … Anna en Annemiek
Uitdaging 50 ‘verplicht’ me een ode te schrijven aan iedere sporter, of ploeg die tijdens de Olympische Spelen van Rio een gouden medaille haalt.
De eerste ode is voor Anna en Annemiek … en een beetje voor Emma Johansson.
Dit delen:
Plog op de veluwe
Bloedserieus
De wereld staat in brand.
Europa valt als een kaartenhuis ineen.
Nederland polariseert.
De wereld wordt door internet steeds kleiner. We weten alles van elkaar door social media. Willen overal iets over te zeggen hebben, maar nergens verantwoordelijkheid voor dragen. Als er iets misgaat, wijzen we heel snel naar een ander. We maken van een Zika mug een olifant en lopen angstig achter elkaar aan. De dikke ik staat als nooit tevoren op de eerste plaats en alleen als je het eens bent met mij, is er ruimte voor ons.
Zucht!
En wat doe ik? Ik brei een dás!
De hoogste tijd om weer eens wat te doen, waar deze wereld misschien een beetje mooier van wordt.
Dit delen:
Je maintiendrai
Toen ik mijn lijst met nieuwe uitdagingen officieel presenteerde, was ik in de stellige overtuiging, dat ik het wat makkelijker zou krijgen dit jaar. Ik hoef namelijk niet extreem veel fietstochten boven de tweehonderd kilometer te maken. Er staan geen halve marathons meer op mijn lijst, geen nieuwjaarsduiken, geen Indonesische woorden en geen Mont Ventoux.
Een jaar lang geen alcohol drinken, was me vorig jaar eigenlijk niet eens heel slecht bevallen. Dus zonder wereldkundig te maken, dat dit eigenlijk geen hele opgave was, verlengde ik die opdracht met nog een jaar. Lees verder
Dit delen:
Rupsje Nooitgenoeg …
Time flies when you’re having fun. Nog maar een klein weekje en dan zit mijn eerste jaar vol uitdagingen voor Right To Play erop. Natuurlijk ga ik niet alle uitdagingen halen, maar mensen die mij kennen, weten dat ik graag kijk naar wat ik wél bereikt heb … en wat ik nog kan doen!
Dit delen:
Media BOM
Ja … het is gelukt! In twaalf provincies een tocht maken van meer dan tweehonderd kilometer lang … op de fiets welteverstaan. Met deze tochten alleen, heb ik al meer dan 2600 kilometer door Nederland afgelegd. Maar alles bij elkaar zit ik al ruim boven de 9500 fietskilometers in een jaar. In elke provincie heb ik gemiddeld een kilo lichaamsgewicht achter gelaten en per tocht een leuk bedrag gedoneerd aan Right To Play. Dus iedereen is blij!
Dit delen:
Selfiefiel
‘Ik ben blij, man!’
Uitdaging 25 was: ‘Maak 5 selfies met ambassadeurs van Right To Play’. Ik vond het bij voorbaat HEUL spannend. Durf ik die druk bezette (ex-)topsporters wel te benaderen. En is het niet een beetje zielig dat je als veertig plusser om een selfie vraagt. Om een lang en sneu verhaal kort te maken; ja, dat is zielig … behalve … als je het koppelt aan een financiële bijdrage voor Right To Play.
Dit delen:
t schoap an’t driet’n hebb’n
Al een decennium lang gaat het op dezelfde manier. Ergens in Nederland wordt een luxe vakantie huisje gehuurd in een provincie die mooier is dan Zuid-Holland. Vroeger zou ik gezegd hebben: ‘Da’s niet zo moeilijk, want elke provincie is mooier dan Zuid-Holland.’ Maar nu ik Nederland op de fiets ontdekt heb, moet ik die mening wel enigszins bijstellen. Buiten de havens, de agglomeraten en de industrie van Pernis zijn er hier best een paar mooie plekjes te vinden om op vakantie te gaan.
Dit delen:
Statistiek of bijgeloof? Help!
Ik donder wel eens van mijn fiets af. Niet omdat ik daar zin in heb, maar als je zoveel fietskilometers maakt met een snelheid die ligt ‘op het randje van wat menselijkerwijs fysiek mogelijk is’, dan gebeuren dat soort dingen nu eenmaal. Natuurlijk ben ik er niet blij mee dat ik op het asfalt beland, maar gelukkig heb ik het er tot nu toe zonder al teveel ‘erg’ vanaf gebracht, zoals men dat zo fraai zegt in België. Er is echter wel wat opvallends aan de hand. Er zit namelijk een patroon in mijn valpartijen!
Wilco's Charity Challenge 