Dat was het dan!
Een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Tweeënvijftig weken fietsen, lezen, klussen doen, mensen verrassen, selfies maken, bloggen, enzovoorts. Hieronder zie je wat ik wel en niet gehaald heb en zal ik nog een kleine toelichting geven.
Op 31 oktober 2015 loopt dit jaar vol challenges af. Met nog maar een paar weken te gaan, wordt langzaam aan duidelijk welke opdrachten ik ga halen en welke helaas tot een ‘boete bedrag’ gaan leiden. Zelfs de (stiekem gemaakte en minuscule) aanpassingen, die overigens door de volgers van mijn blogs nauwelijks zijn opgevallen, zorgen er niet voor dat ik een 100% score ga halen. Maar hé, daar gaat het uiteindelijk ook niet. Ik wilde een steentje verleggen en die kiezel is ondertussen een behoorlijke kei of misschien wel berg geworden.
Vandaag ‘vier’ ik dat ik precies op de helft ben van mijn challenges. Precies 26 weken geleden begon ik met mijn uitdagingen voor Right To Play en nu ben ik zes maanden (en één dag) verder en lijkt het me een goed moment om een tussenbalans op te maken. Ik wil bij die tussenbalans graag rekening houden met allerlei verschillende dynamieken tussen mensen. Dus voel je vrij om alleen de hoofdstukjes te lezen, die je qua titel aanspreken.
Natuurlijk is het leuk om door middel van wat uitdagingen de naamsbekendheid van Right To Play te vergroten. Maar weet je wat nog veel leuker is? Ontzettend veel geld bij elkaar sprokkelen voor dit goede doel.
Toen ik als vrijwilliger ging werken voor Right To Play, wilde ik natuurlijk zelf het goede voorbeeld geven en donateur worden. Dat zou kunnen voor een vast bedrag per maand, maar ik vond het leuker, om het wat spannender te maken voor mezelf. Daarom verzon ik 52 uitdagingen en bedacht een super ingewikkeld ‘betaalsysteem’. Wekelijks betaal ik voor elke uitdaging die ik haal een klein bedrag. Maar als ik faal, betaal ik een veel groter bedrag aan Right To Play.
Terwijl het zonnetje buiten hard zijn best doet om van deze eerste, officiële lentedag een feestje te maken en de wolken ook graag aanwezig zijn op dat partijtje, beschouw ik deze tumultueuze week. Eerst maar eens een bakje koffie zetten trouwens, dan kan ik beter nadenken! Zo, hiermee moet het gaan lukken.
Gisteren was er een item bij het NOS journaal, dat TV bedrijven op YouTube-sterren azen. Omdat de jeugd van tegenwoordig geen TV meer kijkt, is er klaarblijkelijk meer geld te verdienen met figuren als Enzo Knol. En het is echt zo, mijn twee zoons zijn idolaat van hem en kijken dagelijks naar zijn Vlogs. Toen ik zes jaar oud was, wilde ik gewoon nog astronaut worden. Het is dat André me voor was trouwens, anders had ik die droom zeker waargemaakt. Maar vraag je aan Sibe wat hij wil worden als hij groot is, dan antwoordt hij met ‘Joewtjoeper’!
Wilco's Charity Challenge 