Of we nu in dat smerige water zwemmen, op een plankje staan, of in een bootje zitten, die baai ligt er voor maar één reden: goud ophalen voor Nederland.
Marit moest er een dagje voor wachten … stilte voor de storm heet dat, maar ook voor haar is er goud.
De afgelopen drie weken was er radiostilte op dit kanaal … en niet zonder reden. Er was geen tijd om te bloggen, geen tijd voor computerspelletjes als Civilization V, geen Wordfeud, geen tijd om lessen voor te bereiden, geen Schwarzenegger movie time, of andere zinnige bezigheden.
Zoals Tom Hanks jarenlang met zijn volleybal ‘Wilson’ op een onbewoond eiland zat, of Brad Pitt zeven jaar in Tibet verbleef, zo zat ik eenentwintig dagen in mijn cocon te werken aan challenge 42.
De musical en afscheidsavond van groep acht zitten erop. Het is ver na twaalven, als ik vannacht op mijn fietsje thuis kom. Maar na het douchen zet ik de wekker toch braaf op kwart voor zes. Ik wil ’s morgens namelijk in mijn eentje -en in alle rust- de video van het optreden editen, zodat groep acht er vandaag nog naar kan kijken.
Ik ben op weg naar huis en fiets ergens tussen Berkel en Schiedam. Links zie ik Rotterdam Airport met daarachter de skyline van Rotterdam. Rechts zijn er de weilanden tot aan Pijnacker en Delft. Ik stoemp in westelijke richting tegen de wind in naar de A13. Niet dat ik die ga nemen, vlak ervoor sla ik rechtsaf de ventweg op, om bij de manege het fietstunneltje onder de snelweg in te gaan. Dat is het slechtste stukje weg van mijn dagelijkse rit. Op mijn oor hoor ik de bekende tune: ‘NOS radio tourflits, tourflits’. Automatisch schuif ik naar het puntje van mijn zadel om wat meer vaart te maken. ‘Valpartij in het peloton! Wat een vreselijke valpartij!’. Met overslaande stem doet Sebastiaan Timmerman verslag vanaf de motor. ‘Dumoulin ligt erbij!’
Ik donder wel eens van mijn fiets af. Niet omdat ik daar zin in heb, maar als je zoveel fietskilometers maakt met een snelheid die ligt ‘op het randje van wat menselijkerwijs fysiek mogelijk is’, dan gebeuren dat soort dingen nu eenmaal. Natuurlijk ben ik er niet blij mee dat ik op het asfalt beland, maar gelukkig heb ik het er tot nu toe zonder al teveel ‘erg’ vanaf gebracht, zoals men dat zo fraai zegt in België. Er is echter wel wat opvallends aan de hand. Er zit namelijk een patroon in mijn valpartijen!
Ergens tussen Brussel, Luik en Namen ligt een klein plaatsje Jodoigne. En in dat gehucht ligt een optrekje dat L’Abbaye de La Ramée heet. Hier noemen ze het een hoeve, in Nederland zou men dit toch al snel een kasteel noemen. Omdat ik de werkelijkheid wel vaker een beetje oppoets, vertel ik jullie daarom met gepaste trots dat ik dit weekverslagje schrijf vanuit een echt kasteel.
Mijn blogje wordt door steeds meer Belgen gevolgd en daar ben ik ontzettend blij om. Niet alleen omdat mijn uitdagingen voor Right To Play, tot over de landsgrenzen heen aandacht krijgen, maar ook gewoon, omdat ik een zwak heb voor onze zuiderburen. De humor, het (Vlaamse) taaltje, het bourgondische, de bonbons en de gemoedelijkheid. Allemaal aspecten waar ik enorm van kan genieten. Een goed Belgisch spreekwoord wat hierbij hoort is: ‘Was sich liebt, das neckt sich’. Een uitdrukking die ik van mijn moeder geleerd heb en me helpt om met plagerijtjes van anderen om te gaan. Ik wil iedereen -die ik in dit blogje plaag- graag verwijzen naar dat spreekwoord.
Wilco's Charity Challenge 