De afgelopen drie weken was er radiostilte op dit kanaal … en niet zonder reden. Er was geen tijd om te bloggen, geen tijd voor computerspelletjes als Civilization V, geen Wordfeud, geen tijd om lessen voor te bereiden, geen Schwarzenegger movie time, of andere zinnige bezigheden.

Zoals Tom Hanks jarenlang met zijn volleybal ‘Wilson’ op een onbewoond eiland zat, of Brad Pitt zeven jaar in Tibet verbleef, zo zat ik eenentwintig dagen in mijn cocon te werken aan challenge 42.

Voor jullie naar het tabblad <mijn 52 challenges> snellen, zal ik  jullie snel vertellen wat die uitdaging inhoudt:

Brei een Right To Play das

Sommige uitdagingen waren sneller verzonnen, dan ik bij nader inzien gewild heb. Dit was er zo één. Natuurlijk had ik een lullig dasje kunnen breien van tien centimeter lang en drie centimeter breed, een breiplank kunnen gebruiken, of mijn (schoon)moeder in kunnen schakelen. Maar als ik een uitdaging aanga, dan doe ik het eerlijk en vol overgave.

Nadat ik alle ingrediënten voor een warme sjaal gekocht had (600 gram wol in drie kleuren en twee breipennen maatje zes), heb ik via YouTube een basis cursus breien gevolgd. Die duurde gelukkig niet langer dan vijf keer 2 minuten en 32 seconden. Vijf keer, omdat ik het filmpje vier keer moest herhalen voor ik doorhad hoe het werkte. Maar toen kon ik ook echt beginnen.

Tweeënveertig steken opgezet en aan de slag. Na twee pennen breien, was ik er eigenlijk al helemaal klaar mee. Mensen die beweren dat breien rustgevend is, stress verlagend werkt en je helemaal ‘zen’ maakt, mag je wat mij betreft direct gedwongen laten opnemen. Voor drukke baasjes als ondergetekende, is het alles behalve dat! Het frustreert, zorgt voor een hoge bloeddruk en een ongelooflijk opgefokt humeur.

Na vijftien centimeter had ik al vijf steken meer op mijn pen zitten, dan waar ik mee gestart was. Als ik in dat tempo door zou gaan, zou het geen das, maar een driehoekig tafellaken worden. Er zat maar één ding op … mijn enige hulplijn gebruiken en snel mijn moeder bellen. Toen ik zou oud als Sibe was, droeg ik alleen maar, door mijn moeder zelfgemaakte kleding. Zij breide m’n onderbroeken, sokken, zwembroeken en van die truien die later door Mart Smeets echt populair werden. Zoals verwacht had zij de juiste tips die ik nodig had, om deze challenge tot een succes te maken.

Nu, drie weken later, heb ik een rood-geel-zwarte das van tweeën een halve meter lengte. Tja … het zijn de kleuren van Right To Play, maar wat mij betreft mag België over een paar maanden Europees kampioen voetbal worden. Dan heb ik in de zomer ook nog plezier van dit monnikenwerkje. En mochten de Rode Duivels in de finale een steekje laten vallen en doet Duitsland hen de das om … dan kan ik er voor deze ene keer ook mee leven.

groet, Wilco