‘Hoi Wilco, met Philo … redacteur van het televisieprogramma Koffietijd. Ik heb een paar vragen, komt het uit dat ik je nu even bel?’
‘Natuurlijk Philo, ik verwachtte je telefoontje al.’
‘We hebben van Right To Play begrepen dat je een enthousiaste vrijwilliger bent voor die organisatie. Nu willen je vragen of je op 7 maart aanstaande beschikbaar bent en deel wilt nemen aan een item over vrijwilligerswerk bij Koffietijd. Heb je 7 maart …’
Zesendertig van de tweeënvijftig weken zitten erop. Weken vol met ludieke, gezonde, sociale, simpele, intellectuele en schier onmogelijke uitdagingen. De meeste uitdagingen hebben echter wat met fietsen te maken. Niet alleen omdat dat het enige is wat dit oude lijf nog aankan, maar vooral omdat er diep in mij een jongetje zit, dat zo heel graag profrenner had willen worden. Dat jongetje zit er al lang en zag zichzelf in de bolletjestrui winnen op de Tourmalet en Alpe d’Huez. Hij sprintte in het groen naar vele etappeoverwinningen en kwam ten slotte in het geel over de Champs Élysées.
Na een onrustige nacht word ik om een uur of zes echt wakker. Vandaag is de dag, waar ik naar toe heb geleefd. Ik ga die berg opvreten! Zo hard tegen de zuidkant oprijden, dat hij na mijn tocht niet gemiddeld 7,5%, maar nog maar 5% is. In mijn dromen heb ik zelfs de stoute moed om te denken, dat ik hem misschien wel twee of drie keer kan beklimmen. Het record staat op elf keer in 24 uur, dan moet dat met mijn afgetrainde ‘klimmerslijf’ toch ook wel een keer of zeven lukken?
Zal ik gewoon eens één dag mijn mond houden en de beelden voor zich laten spreken? In chronologische volgorde.
Ik ben zes jaar en zit in de eerste klas van de Sint Aloysius in Zundert. Voor iedereen die na 1985 op de basisschool heeft gezeten; da’s de oude groep drie. Wekenlang heb ik er naartoe geleefd. Ik heb tekeningen van Langnek ingekleurd, naar langspeelplaten met sprookjes geluisterd, mijn ogen dicht gedaan, de klavecimbel gehoord en de paddenstoelen in gedachten voor me gezien. Eindelijk is het zo ver. Ik word wakker op de ochtend dat het gaat gebeuren. Het is stralend weer en vlak voor ik naar school ga, duwt mama mij een tasje met een lunchpakketje in m’n handen. Het is echt zover, vandaag ga ik op schoolreis naar de Efteling. Het gevoel in mijn lijf is een beetje hetzelfde gevoel als ik heb vlak voor 5 december, maar dan zonder de angst om in de zak mee naar Spanje te moeten.
Pasta? Ja … hij past. Sterker nog hij zit als gegoten. De XL-versie van mijn retro Ventoux shirt werd vandaag door PostNL afgeleverd. De bezorger keek wel even vreemd op, dat ik het pakje in ontvangst nam. Hij moet gedacht hebben, dat er op dit adres louter vrouwen woonden, omdat de 7.894 pakketjes die hij hiervoor kwam brengen, als afzender alleen maar Zalando, of Wehkamp hadden. Maar dit keer stond er ‘wieleroutfits’ op de sticker en was de aankoop helemaal alleen voor mij.
* doorhalen wat niet van toepassing is.
Ik ben volop bezig met de voorbereidingen voor 7 mei; de dag dat ik de Ventoux ga beklimmen. Natuurlijk wil ik graag in stijl en heelhuids aankomen, dus zorg ik ervoor dat alles tiptop in orde is. Als het aan mij ligt, gaat dat natuurlijk lukken, maar dan moet de rest van de wereld natuurlijk wel een beetje meewerken! Een week voordat ik afreis naar de Vaucluse is mijn kookpunt echter bijna bereikt. Tijd om het van me af te schrijven in een blogje.
Het begint met het idee om de top te halen ik het exclusieve shirt, dat hoort bij de film Ventoux, die 14 mei aanstaande in première gaat. Na wat rondkijken op het internet wordt me al duidelijk, dat het shirt nergens (zomaar) te verkrijgen is. Dus trek ik de stoute schoenen aan en schrijf naar de PR-afdeling van de film een mailtje met de vraag of ik het shirt ergens kan kopen. Eerlijk gezegd verwacht ik niet, dat ik antwoord krijg, maar wat schetst m’n verbazing, een dag later ligt er een digitale envelop in mijn mailbox.
Nou … nee eigenlijk nog niet. En ik niet alleen, mijn Franse auto ook niet. Voor iedereen die mij en m’n rijgedrag kent, weet dat het ding voor mij een verbruiksmiddel is. Een antraciet blauwe prullenbak op wielen. Ja, lieve blogvolgende taalpuristen … antraciet blauw is een kleur. Gewoon een kwestie van het vuil lang genoeg laten aankoeken en je hebt antraciet blauw. Mijn Peugeot die een hoge fluittoon produceert, als je de bocht linksom neemt. Een klomp geroest metaal op winterbanden. Natuurlijk wel winterbanden! Niet in het bijzonder voor de veiligheid, maar sinds ik die dingen er eind november 2013 onder heb laten zetten, is er geen winter van noemenswaardige betekenis geweest. Ik laat ze dus -bij wijze van bijgeloof- onder mijn auto zitten.
Het is 1 april 2015, net half acht in de ochtend geweest. Mijn (zo goed als) dagelijkse fietstocht naar Capelle zit er net op. Zoals elke dag neem ik een ‘camping douche’ in de toiletruimte van de school. Het waaide vanmorgen, nou zeg maar gerust … het stormde. Maar het was een westenwind, dus het zat me mee. Ik hang mijn Alpe d’Huzes wielerjasje aan de kapstok en mijn gedachten gaan terug naar 6 juni 2013.
Het belooft een lekkere dag vol met ‘niks’ te worden. Zo één tussen twee trainingsinspanningen in. Een dag dat je de benen stil moet houden, om op een optimale manier gebruik te maken van de supercompensatie. Dus als iedereen naar school en het werk is, maak ik voor mezelf een lekkere ‘George Clooney’ koffie en neem een extra groot stuk chocolade.
Ik scrol wat door mijn Facebook en concludeer dat mijn carnaval vierende familieleden en bekenden uit Brabant ondertussen niet meer weten welke dag het is. Ik wel, het is maandag, dus ‘papadag’. Nu is tegenwoordig bijna elke dag ‘papadag’, maar op maandag betekent het brengen-halen-brengen-halen-zwemles-koken-afwassen-atletiek en bloggen. Maar tussendoor is er het heerlijke niets doen. Lees verder
Wilco's Charity Challenge 