‘Hoi Wilco, met Philo … redacteur van het televisieprogramma Koffietijd. Ik heb een paar vragen, komt het uit dat ik je nu even bel?’
‘Natuurlijk Philo, ik verwachtte je telefoontje al.’
‘We hebben van Right To Play begrepen dat je een enthousiaste vrijwilliger bent voor die organisatie. Nu willen je vragen of je op 7 maart aanstaande beschikbaar bent en deel wilt nemen aan een item over vrijwilligerswerk bij Koffietijd. Heb je 7 maart …’
Na een onrustige nacht word ik om een uur of zes echt wakker. Vandaag is de dag, waar ik naar toe heb geleefd. Ik ga die berg opvreten! Zo hard tegen de zuidkant oprijden, dat hij na mijn tocht niet gemiddeld 7,5%, maar nog maar 5% is. In mijn dromen heb ik zelfs de stoute moed om te denken, dat ik hem misschien wel twee of drie keer kan beklimmen. Het record staat op elf keer in 24 uur, dan moet dat met mijn afgetrainde ‘klimmerslijf’ toch ook wel een keer of zeven lukken?
Zal ik gewoon eens één dag mijn mond houden en de beelden voor zich laten spreken? In chronologische volgorde.
Het gaat eindelijk gebeuren! Over negentien dagen ga ik me wagen aan een uitdaging, waar ik al heel erg lang naar uitkijk. Sommige ‘echte’ mannen in de penopauze wagen zich aan het behalen van een motorrijbewijs en verwennen zichzelf vervolgens met een helm met heuse kattenstaart. Anderen gebruiken het moment van de midlifecrisis om een boot aan te schaffen, een sabbatical te nemen en de wereld rond te zeilen. En ik doe wat iedere zichzelf respecterende wielerrecreant van boven de veertig een keer gedaan moet hebben in zijn leven: de ‘kale berg’ beklimmen.
Wilco's Charity Challenge 