Je hebt van die dagen dat het lijkt of hogere machten een spelletje met je spelen. Ik stel me een grote zaal voor, noem het Walhalla, waarin een select clubje Germaanse Goden met elkaar rond de tafel zit. Wodan, Freya en Donar vermaken zich met een dobbelspel en doen zich tegoed aan hemelse dranken. De oppergod kiest een willekeurige wereldburger, die vandaag onderwerp van hun spot wordt. Degene die zes gooit, mag kiezen welke rampspoed deze onschuldige sterveling ten deel valt.

Ik heb de pech dat Wodan, zijn speer vandaag op mij richt. Er wordt gelachen en besloten het spel goddelijk op te bouwen. ‘Laten we beginnen met een tikje in zijn crankstel.’ Terwijl ik met een gangetje van dertig in het uur door de polders bij Delft fiets, hoor ik plots een geluid bij elke rondgang van de pedalen. Da’s bijzonder, want ik heb ‘oortjes’ in met daaronder keiharde muziek van Freddie. Hij zingt ‘Don’t stop me now’ en ‘The show must go on’, dus peddel ik braaf door. Maar de tik lijkt steeds harder te klinken, terwijl me het gevoel bekruipt, dat ik bekeken word.

De opperwezens aanschouwen het aardse tafereel en zijn tevreden over hun openingsactie. Alvorens het spel voort te zetten, gebruiken ze de rest van de woensdagochtend voor het bespreken van zaken waar Goden het dagelijks over moeten hebben. Omdat ook Goden op woensdag slechts halve dagen werken, hebben ze vanaf de middag weer volop tijd voor het slachtoffer van die dag.

Donar gooit zes en besluit om de westenwind op te schroeven naar een niveau, waar de eenzame fietser -die net klaar is met werken en uit oostelijke richting komt- enorm van baalt. Niet snel daarna wordt weer het hoogste aantal ogen gegooid en het tikje in de pedaalslag veranderd in een luid gekraak. De wielrenner in mij weet wat dit betekent: slijtage aan de lagers, een week lang m’n fiets missen voor reparatie en een gat in mijn portemonnee.

Gelukkig ben ik bijtijds vertrokken van school, zodat ik -zelfs nu ik niet zo snel kan fietsen- nog voor de zwemles van mijn jongste zoon, even langs de fietsenmaker kan. Vlak voor ik thuis ben, hoor ik gejuich door mijn koptelefoon. Normaal is dat een teken, dat iemand me aanmoedigt tijdens een sportieve prestatie. Ik weet dan echter nog niet, dat er boven opnieuw zes gegooid is.

Voor ik ga douchen en langs de fietsenmaker ga, open ik de post. Twee enveloppen met een logo in blauw, wit en rood. Jeanne d’Arc voor de Franse vlag met daaronder de tekst: liberté, égalité, fraternité. Maar niks: vrijheid, gelijkheid en broederschap voor mij. Gewoon twee bekeuringen voor te snel rijden op Frans grondgebied. Een keer twee kilometer per uur te hard en een keertje zeven. Maar -om het makkelijk te maken- vijfenveertig Euro per boete. Zo wordt mijn ritje over de Mont Ventoux dus opgehoogd met negentig Euro!

In de hemelse gelagkamer kijkt men vol leedvermaak naar de aardbewoner, die zijn vakantietoeslag ziet slinken als sneeuw voor de zon. Met gepaste tegenzin maak ik twee maal vijfenveertig Euro over naar de Franse staatskas. Veel tijd om te klagen heb ik trouwens niet, want ik moet mijn fiets nog naar de fietsenmaker brengen. Ik bereid me op het ergste voor, maar het lijkt erop, dat er even een paar ronden matig gedobbeld wordt. De fiets kan -met een beetje geluk- vrijdagavond al klaar zijn en met nog meer geluk, hoeft het niet veel te kosten.

Ik stap in de auto om met Sibe naar het zwembad te rijden. Na honderdvijftig meter echter, begint mijn Franse maîtresse aandacht te vragen. Tot nu toe heb ik bijzonder genoten van haar en waarschijnlijk heeft dat de Godin Freya jaloers gemaakt. Nu heeft mijn Franse vriendin, veel eerder dan verwacht, enorme dorst. Gelaten laat ik Sibe de tank vullen, terwijl mijn bankrekening leegloopt. Hopelijk is dat de laatste pech van vandaag, al besef ik dat het de goden verzoeken is, met een blog van 666 woorden.

groet, Wilco