Het is woensdagavond … drie dagen na één van de langste weken uit mijn leven. Het cacaogehalte in mijn lijf is ondertussen weer behoorlijk op peil en de ergste ontwenningsverschijnselen zijn zo goed als verdwenen. Zo ben ik weer redelijk normaal aanspreekbaar, is de zenuwtrek in mijn nek bijna weg en het compulsief aan de pot chocoladepasta ruiken zo goed als verdwenen. Ik kan wel zeggen dat het weer best goed gaat met me.

Veel mensen vragen me waarom ik dit soort ‘ongelooflijke ontberingen’ onderga. Als ik dan eerlijk antwoord, dat ik dat van mezelf moet, vragen ze niet zelden wie dat dan controleert en … of ik me wel aan de afspraken houd.

Ik heb altijd een beetje medelijden met die mensen. Zij zijn er namelijk echt van overtuigd dat deze maatschappij alleen kan functioneren op basis van duidelijke -en het liefst zoveel mogelijk- regeltjes. Maar duidelijke regeltjes vragen om strenge controles en het constateren van eventuele overtredingen om een gepaste strafmaat. Om het rechtvaardigheidsgevoel in stand te houden, wordt binnen de kortste keren een onafhankelijke toezichthoudende instantie opgetuigd en een klein leger journalisten op pad gestuurd om eventuele wantoestanden aan de kaak te stellen. Voor je het weet wordt zo een spontane actie voor een geweldig goed doel een bureaucratisch en geldslurpend hoofdpijndossier.

Ik blijf de voorkeur houden voor een samenleving die functioneert op basis van vertrouwen. Waarbij de focus niet ligt op de vraag wie de schuldige is en hoe men verantwoording moet afleggen, maar op hoe je verantwoordelijkheid kunt dragen. Dus gewoon (zonder al te fatalistisch te zijn) de risico’s aanvaarden en weten dat de wereld niet compleet maakbaar is. Tijd maken om te vieren en te rouwen, als de situatie daarom vraagt en veel ruimte om te ont-moeten.

Oef! Wat kan zo’n blogje ineens een zware wending krijgen, hè?

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik ‘de scheidsrechter’ ben van mijn eigen uitdagingen en het best wel gek zou zijn, als ik mezelf voor de gek zou houden. En weet je wat ik ook wil zeggen … dat ik zo ontzettend blij word van mensen die -zonder vragen vragen te stellen- super enthousiast reageren op mijn uitdagingen.

Zo kreeg ik dinsdag post van Suus uit Zwolle. Een goed gevulde enveloppe met daarin:

– Tien plus twee Euro voor Right To Play. De Tien Euro was voor de immense prestatie die ik had geleverd om zeven dagen van de chocola af te blijven. De twee Euro van haar dochter Eva, die het overblijfgeld had uitgespaard, door op en neer van school naar huis te fietsen in de middagpauze;

– Een kaart van een ‘mannetjesputter’ uit het begin van de twintigste eeuw. Met daarop een begeleidende tekst vol bemoedigende en lieve woorden;

– en … een reep chocola met karamel. Zoooooo lekker!

Gedurfd hè? Gewoon een reep chocola met geld opsturen. Als ik postbode was, had ik de envelop opengerukt, de chocolade opgegeten en voor twaalf Euro nieuwe repen chocola gekocht. Maar gelukkig zijn de medewerkers van PostNL wel te vertrouwen. Doe mij maar een wereld vol met dat soort postbezorgers en … mensen zoals Suus … dan denk ik, dat mijn uitdagingen niet eens meer echt nodig zijn. Dankjewel Susan!

groetjes, Wilco