Uitdaging 50 ‘verplicht’ me een ode te schrijven aan iedere sporter, of ploeg die tijdens de Olympische Spelen van Rio een gouden medaille haalt.

De eerste ode is voor Anna en Annemiek … en een beetje voor Emma Johansson.

‘Met nog tien kilometer te gaan kan het niet meer mis. Annemiek kan tijdrijden en die Amerikaanse … ach die is toch veel te licht om tegen de harde wind in Rio in te beuken. Nee het kan niet meer mis!’

… En dan …

Je achterwiel slipt op het natte wegdek, je remt … te hard.

Een Olympische gouden droom spat op de keiharde en veel te hoge betonnen stoeprand uiteen. Roerloos blijf je liggen en heel de wielerwereld verstomt.

Mara stuurt houterig door dezelfde bocht, net als Emma, Elisa en Anna die een kleine minuut later passeren. Even daarvoor waren ze fysiek verslagen, nu geestelijk verlamd.

Terwijl Herbert en Maarten in hun commentaarhok woorden proberen te geven aan dit menselijk drama, vindt de Zweedse wielrenster Johansson die. In de jacht op de Amerikaanse Abbott passeert ze Van der Breggen en zegt: ‘Kom op Anna, voor Annemiek!’

‘Kom op Anna, voor Annemiek! Voor Annemiek, kom op!’ In haar hoofd blijft dit zich als een mantra herhalen. Vijfhonderd meter voor de streep zet Anna aan en op het ritme van die woorden, verslaat ze de anderen in een overweldigende sprint.

De Copacabana kleurt oranje. Nederland heeft haar eerste gouden medaille, maar iedereen weet dat hij eigenlijk van Anna en Annemiek samen is … en een beetje van Emma!

groet, Wilco