Of we nu in dat smerige water zwemmen, op een plankje staan, of in een bootje zitten, die baai ligt er voor maar één reden: goud ophalen voor Nederland.
Marit moest er een dagje voor wachten … stilte voor de storm heet dat, maar ook voor haar is er goud.
Wat een bijzonder moment vandaag in het smerige water van de baai van Rio. Acht jaar na Maarten van der Weijden en vierentwintig uur na Sharon van Rouwendaal, wint Nederland wéér een gouden plak in het open water! Dit keer was het de beurt aan Ferry Weertman.
Het is dat er geen medailles worden gegeven voor prestaties die worden bewerkstelligd door sporters in combinatie met hun commentatoren.
We kennen natuurlijk de onvergetelijke duo’s: Zoetemelk-Koomen, Bergkamp-Van Gelder, Timmer(tje)-Snoeks en Zonderland-Van Zetten.
Maar er komt wat mij betreft een nieuw gouden duo bij. Wevers-Van Zetten staat vanaf vandaag in mijn geheugen gegrift.
Als ik met mijn jongens in het zwembad een wedstrijdje doe, dan houd ik de borstcrawl precies drie slagen vol. Daarna schakel ik over naar een soepele schoolslag en meestal heb ik dan aan het einde van het baantje (in de breedte van het bad natuurlijk) genoeg tijd over om op adem te zijn als Jelle en Sibe aantikken.
Pedagogisch gezien is het natuurlijk véél beter om er een spannende strijd van te maken en ze op het laatst net te laten winnen. Maar … als ik langzamer zwem, zak ik naar de bodem. Ik heb er gewoon geen talent voor.
Zondag 14 augustus 2016, 18.00 uur.
Precies 8 jaar geleden werd Sibe geboren. Maar vandaag op zijn verjaardag vieren we ook de gouden medaille van Dorian van Rijsselberghe.
Ik zal niet zeggen dat ik het altijd al in haar zag!
…
Ach, kan mij het schelen
…
Elis Ligtlee … Ik WIST het!
Ik vreesde al dat er een moment zou komen, dat ik een ode moest brengen aan atleten die een sport beoefenen waar ik de ballen verstand van heb. Ondanks het feit dat mijn schoonvader (volgens eigen overlevering) in zijn studententijd de wilde wateren rond Delft eigenhandig vlak trok, moet ik bekennen dat roeien zo’n sport is.
Maar, met een tweede gouden medaille in de pocket voor Nederland, doe ik het graag en ga ik mijn uiterste best doen om Ilse en Maaike op gepaste wijze te eren.
Lees verder
Uitdaging 50 ‘verplicht’ me een ode te schrijven aan iedere sporter, of ploeg die tijdens de Olympische Spelen van Rio een gouden medaille haalt.
De eerste ode is voor Anna en Annemiek … en een beetje voor Emma Johansson.
De Coolsingel ligt er nog verlaten bij als ik om half acht ’s morgens de metro uitstap. Natuurlijk ben ik veel te vroeg. Moet ik dat opnieuw uitleggen? Ik ben iemand die liever twee uur te vroeg is, dan één minuut te laat. Het voordeel daarvan is, dat je geen horloge hoeft te dragen, omdat je de tijd hebt. Ik drentel langs de startlijn en zie beveiligers geïnstrueerd worden door de politie. Kort daarna controleren ze de openbare toiletten op verdachte pakketjes. Gelukkig voor de beveiliging had ik vanmorgen mijn ‘verdacht pakketje’ al thuis achtergelaten … maar alsnog een shitbaantje lijkt mij.
Een schrikkeljaar geleden liep ik hier mijn tweede halve marathon in iets meer dan één uur en vijftig minuten … en dát haast ongetraind. Na mijn debuut in Egmond aan Zee zeiden mijn achillespezen dat het verstandiger was, om een andere hobby te zoeken. Maar omdat die pezen een kleine 190 cm van mijn oren verwijderd zijn, wilde ik er niet naar luisteren. Ik weet nog precies wat ik dacht, toen ik op de Coolsingel de finishlijn passeerde …
BOEMMM
What the F*..?!
Een aanslag?
Wilco's Charity Challenge 