Op 1 december 2015 start mijn tweede jaar met challenges voor Right To Play. Het eerste jaar is nog niet helemaal afgesloten, want … als het goed is … krijg ik van sommige mensen nog een beloofde donatie. Ik kan me voorstellen dat die mensen het druk hebben gehad de afgelopen week, dus zal ik ze nog niet meteen publiekelijk aan de schandpaal nagelen … 😉 Via het kopje <sponsoren> en <doneer direct> kunnen jullie het ‘goedmaken’.

In de voorbereiding op mijn tweede jaar, spreek ik met Wouter Fransen. Hij is evenementen coördinator bij Right To Play en ik heb het voorrecht om veel met hem samen te werken. Ik vertel hem dat ik al druk in de weer ben om nieuwe uitdagingen te bedenken. Mensen die me goed kennen, weten dat ik vaak op zoek ben naar een beetje beter. Ik leg hem uit dat vijf selfies met ambassadeurs maken echt heel gaaf was, maar …  dat ik toch ook wel graag een stapje hoger wil en een selfie zou willen maken met niemand minder dan de founding father van Right To Play: Johann Olav Koss.

Wouter staart voor zich uit en ik ratel nog even door over een mail die ik naar Koss gestuurd had, om hem te feliciteren met zijn verjaardag en uit te leggen wat ik doe. Dan plotseling onderbreekt hij me …

‘Ik wist niet dat dit zo’n gekoesterde wens van je was. Volgende week is Johann in Nederland. Hij heeft een druk programma, maar wellicht kan ik kijken of ik je ergens aan hem kan voorstellen. Het valt dan niet binnen je challenge jaar, maar je zou het een vervroegde kick-off kunnen noemen.’ 

Het lukt niet veel mensen om me stil te krijgen als ik praat, maar Wouter met deze opmerking wel. Natuurlijk durfde ik op dat moment nog niet heel blij te zijn, maar als ik een dag later een whatsappje krijg van Wouter met de tekst: ‘Hi Wilco, kan jij woensdag 4 november om 18.30 uur in Amsterdam zijn voor een <meet en greet> met Johann?’ spring ik een gat in de lucht!

Op deze avond organiseert Right To Play in samenwerking met NOC NSF de eerste Ultimate Sports Quiz. Een avond waarin het bedrijfsleven op een uitdagende en spannende manier kennismaakt met Right To Play. Natuurlijk is het de bedoeling om naast: naamsbekendheid verkrijgen, netwerken opbouwen en een gezellige avond hebben ook veel geld op te halen voor het goede doel. Vandaar dat er ook Nederlandse topsporters als ambassadeurs aanwezig zijn om Right To Play te promoten. Maar op deze bijzondere avond is er nog één extra gast … de oprichter van Right To Play … Johann Olav Koss.

Natuurlijk ben ik veel te vroeg en zie ik Frank Evenblij en Erik Dijkstra de voorbereidingen treffen voor de quiz. Zij praten de avond aan elkaar. Ik zie ook al wat ambassadeurs binnen druppelen met wie ik eerder dit jaar een ontmoeting had. Ben Sonnemans loopt direct op me af. Hij herkent natuurlijk de jas die hij me heeft gegeven en vraagt hoe het met me gaat. Ook met Marijn de Vries praat ik een tijdje over haar operatie en hoe het leven is ná een topsport carrière. Ze was natuurlijk tijdens de tour bijna dagelijks op de buis, maar ze schrijft ook echt heel gave columns in Trouw.

Met wie ik voor het eerst uitgebreid praat is Bart Veldkamp. Ik verbaas me er iedere keer over dat de meeste topsporters veel kleiner zijn, dan ik mijn hoofd heb; op Henk Pietserse (2.10 m lang) en Ben Sonnemens (2.10 m breed) na dan natuurlijk. Bart is ook maar een ‘klein manneke’, al staat hij op een huizenhoog voetstuk. Ik praat met hem over het komende schaatsseizoen en de mogelijkheden van Bart Swings en Brittany Bowe. Natuurlijk vertel ik hem ook van mijn uitdagingen en hij is zichtbaar verrast … Leuk om te zien!

Als Wouter naar me toekomt of ik even tijd heb, weet ik dat het gaat gebeuren. We lopen naar Koss toe. Johann is niet kleiner dan ik dacht. Johann is gewoon net zo lang als ik. Johann is nog steeds, op 47 jarige leeftijd, een afgetrainde vent met heel veel uitstraling. Ik sta in het begin een beetje met mijn mond vol tanden als Wouter me voorstelt. Ik leg hem uit wat ik gedaan heb en waarom ik hem graag wil ontmoeten. Hij reageert door te zeggen dat hij van mij gehoord en gelezen heeft, via de site van Right To Play.

Wat een gek idee, hij kent mij! Met die gedachte durf ik hem ook te zeggen dat ik hem in de jaren negentig haatte. Hij kijkt me vrolijk aan en antwoordt gevat dat Nederland ondertussen al zoveel schaatsgoud heeft gewonnen, dat dat gevoel vast verdwenen moet zijn. Dat kan ik niet ontkennen. We maken een selfie waarbij ik bijna uit mijn wangen scheur van het glimlachen.

De avond gaat van start. Er wordt gelachen, gegeten, genetwerkt en gequizd … en … er wordt ruim 83.000 duizend euro opgehaald voor Right To Play; super geslaagd dus. Voor mij was de avond niet in geld uit te drukken, voor mij was het PRICELESS.

groet, Wilco