Of we nu in dat smerige water zwemmen, op een plankje staan, of in een bootje zitten, die baai ligt er voor maar één reden: goud ophalen voor Nederland.
Marit moest er een dagje voor wachten … stilte voor de storm heet dat, maar ook voor haar is er goud.
Het is dat er geen medailles worden gegeven voor prestaties die worden bewerkstelligd door sporters in combinatie met hun commentatoren.
We kennen natuurlijk de onvergetelijke duo’s: Zoetemelk-Koomen, Bergkamp-Van Gelder, Timmer(tje)-Snoeks en Zonderland-Van Zetten.
Maar er komt wat mij betreft een nieuw gouden duo bij. Wevers-Van Zetten staat vanaf vandaag in mijn geheugen gegrift.
Als ik met mijn jongens in het zwembad een wedstrijdje doe, dan houd ik de borstcrawl precies drie slagen vol. Daarna schakel ik over naar een soepele schoolslag en meestal heb ik dan aan het einde van het baantje (in de breedte van het bad natuurlijk) genoeg tijd over om op adem te zijn als Jelle en Sibe aantikken.
Pedagogisch gezien is het natuurlijk véél beter om er een spannende strijd van te maken en ze op het laatst net te laten winnen. Maar … als ik langzamer zwem, zak ik naar de bodem. Ik heb er gewoon geen talent voor.
Ik zal niet zeggen dat ik het altijd al in haar zag!
…
Ach, kan mij het schelen
…
Elis Ligtlee … Ik WIST het!
Ik vreesde al dat er een moment zou komen, dat ik een ode moest brengen aan atleten die een sport beoefenen waar ik de ballen verstand van heb. Ondanks het feit dat mijn schoonvader (volgens eigen overlevering) in zijn studententijd de wilde wateren rond Delft eigenhandig vlak trok, moet ik bekennen dat roeien zo’n sport is.
Maar, met een tweede gouden medaille in de pocket voor Nederland, doe ik het graag en ga ik mijn uiterste best doen om Ilse en Maaike op gepaste wijze te eren.
Lees verder
Het is maandag 25 april, vandaag hoef ik niet naar school, want het is meivakantie. Wat? Ja, de meivakantie start dit jaar in april. Vraag me niet naar de logica ervan, want die is er niet. Moeder natuur is het er trouwens ook niet mee eens en besluit om wat hagel- en sneeuwbuien los te laten boven ons landje.
Ik puf en steun terwijl ik de koffers naar beneden draag. Kl#te spierpijn! Gisteren fietste ik de Gran Fondo Rosa, een voorjaarsklassieker (!) over het parcours van de Giro d’Italia die binnenkort in Nederland start. Eigenlijk wilde ik de 210 kilometer fietsen, maar na sneeuw, hagel, gure wind en een bijzondere aanval van acute tegenzin, besloot ik de route in te korten. Dat soort acties zijn eigenlijk niks voor mij, maar ik kon (lees: wilde) echt geen meter verder fietsen. En nu, bij de start van een midweekje Valkenburg, heb ik dus een extra reden om eens ongeremd te mopperen!
Wilco's Charity Challenge 