Om 4 uur in de ochtend rinkelt het alarm mijn telefoon. Op een ‘provincietocht dag’ is dat het eerste moment dat ik denk: wat is hier ook alweer leuk aan? Maar als ik eenmaal wakker ben, kan ik toch niet meer slapen, dus zet ik me over mijn ochtendhumeur heen en neem een warme douche. De avond ervoor heb ik al mijn spullen al klaar gelegd, dus na m’n ontbijt kan ik snel de auto in.

Ik heb een redelijk druk dagje voor de boeg. Eerst ruim tweehonderd kilometer door Noord-Holland fietsen, dan terug naar huis, om vervolgens mijn moeder te bezoeken in het ziekenhuis in Tilburg. Daarna weer naar huis en dan het filmpje monteren en dit blogje schrijven.

Onderweg naar het station Assendelft-Krommenie (start- en eindpunt van mijn tocht) zit het mee, waardoor ik al om tien voor zes op de fiets stap. Ik ben benieuwd wat voor mooie plekjes de tocht me gaat brengen. Deze keer heb ik hem niet zelf gemaakt, maar heb ik die eer overgelaten aan de man van een ‘collega blogger’.

Door de zomertijd fiets ik iets langer in het donker dan normaal, maar na een uurtje komt de zon prachtig op, door een oer-Hollands wolkendek. Als ik over iets meer creatieve vaardigheden zou beschikken, dan zou ik hier een prachtig schilderij van kunnen maken. Maar bij gebrek aan die Bob Ross kwaliteiten, doe ik het maar op mijn manier, met een filmpje op muziek.

Het eerste stuk van m’n tocht rijd ik vooral door duinen en open landschap. Onderweg kijk ik even in mijn telefoon en ontdek, dat ik een berichtje heb gekregen van Narda: ‘Ik ben al op het station. Wilde je toch even snel uitzwaaien. Een gok natuurlijk. Ben je al weg?
Goede reis dan!’ Ah, balen zeg … ik ben op dat moment al zestig kilometer onderweg. Terugfietsen heeft natuurlijk geen zin. Dus … dan maar doorroeien!

Het lijkt windstil, maar door ervaring wijs geworden, weet ik dat het flink waait en dat ik daar op de terugweg achter zal komen. In de kop van Noord-Holland, maak ik de oversteek naar het IJsselmeer. Daar geniet ik van prachtige vergezichten, veel water … en oké, veel wind! Na een korte pitsstop in Hoorn, daal ik langs het water af langs alle ‘dammen’. Edam, Volendam, Monnickendam, Ilpendam, enzovoorts. Mooie stadjes, maar door de busladingen Japanners, die ik met kunst- en vliegwerk moest ontwijken, heb ik er weinig van kunnen zien.

Ik pik nog net een klein stukje Amsterdam mee, voordat ik via Zaandam na zeven en een half uur terug ben bij m’n autootje. Het was een prachtige tocht en een mooie dag om te fietsen. Bedankt voor de routetips, Remco!

Na een uurtje autorijden kom ik thuis aan. Mijn moeder heeft ondertussen gebeld dat het zo goed gaat na de operatie, dat ze morgen al naar huis mag. Ze probeert ons nog af te houden om de ‘grote reis’ naar Tilburg te maken, maar ik wil het goede nieuws graag vieren met haar. Dus zit ik niet veel later samen met de hele familie in de auto naar Brabant.

Het gaat inderdaad heel goed met mama. Ze ziet er monter uit en heeft zin om naar huis te gaan! Mijn moeder volgt trouw mijn blogs en reageert regelmatig onder verschillende pseudoniemen: ‘A.’, ‘Aimée’, ‘Je moeder’, ‘die ouwe’, etc. Ze was geraakt door alle lieve reacties van mensen op mijn blog ‘Bergen verzetten’, maar wilde niet reageren (omdat het mijn blog is). Onzin natuurlijk, dus dan zeg ik het nu namens haar (en ook namens mezelf): ‘Bedankt voor al jullie hartverwarmende reacties!’

Al met al is het een prachtige dag geworden. Onze Lieve Heer moet dit van tevoren geweten hebben, anders had hij het nooit Goede Vrijdag genoemd!

groet, Wilco