Het ging voor de wind. Letterlijk en figuurlijk. Heerlijk fietsen in Zeeland. Mooie natuur, prachtig weer … bijna te mooi om waar te zijn …

En dat was het dus ook. Want met bijna 70 kilometer op de teller, hield de wereld op. Althans voor fietsers. Ik had mijn route eerder deze week op mijn computer uitgezet en mijn GPS’je wilde me zonder pardon de Westerscheldetunnel insturen. Beteuterd stond ik bovenop een viaduct de N62 af te turen op zoek naar een fietspad. Niets dus!

Hoe kon ik nou in hemelsnaam in Zeeuws-Vlaanderen komen? Gelukkig hadden ze in dit afgelegen oord wel internet en daarop vond ik, dat de Westerscheldetunnel dus NIET voor fietsverkeer is. Nou, wat mij betreft hadden ze dat woordje Wester er niet voor hoeven zetten. Ik heb eens even heerlijk op zijn Rotterdams (à la Lau en Tiny) lopen schelden op die tunnel. Als ze in Nederland een gat onder een watertje graven, dan doen ze dat voor AL het verkeer en niet alleen voor auto’s … wat een ‘tunnelvisie’!

Omdat ik wel mijn 200 kilometer wilde halen, las ik even verder op internet. Er zou een bushalte zijn in Ellewoutsdijk, daarmee kon je dan door de tunnel. Daar aangekomen was er niet veel meer dan een buurtbusje, wat overigens ook wel paste bij de grootte van het gehucht. Na twaalf rondjes door het dorpje trof ik eindelijk iemand die buiten liep. Ik moest naar het Tolplein in de buurt van ‘s-Heerenhoek. Dus weer ruim tien kilometer terug. En gelukkig, daar was inderdaad een bushalte. Na een half uurtje kwam er ook daadwerkelijk een bus en gelukkig stond er ook nog genoeg geld op mijn OV-chipkaart.

Natuurlijk kwam er na 100 kilometer ook een eind aan het windje mee en was het tweede deel weer ouderwets stoempen tegen de wind, maar ik kijk toch terug op een lekkere tocht. En eerlijk is eerlijk. Zeeland is toch echt wel een mooie provincie, ondanks de bijzondere ‘kijk op tunnels’.

groet, Wilco