Wat een bijzonder moment vandaag in het smerige water van de baai van Rio. Acht jaar na Maarten van der Weijden en vierentwintig uur na Sharon van Rouwendaal, wint Nederland wéér een gouden plak in het open water! Dit keer was het de beurt aan Ferry Weertman.
Als ik met mijn jongens in het zwembad een wedstrijdje doe, dan houd ik de borstcrawl precies drie slagen vol. Daarna schakel ik over naar een soepele schoolslag en meestal heb ik dan aan het einde van het baantje (in de breedte van het bad natuurlijk) genoeg tijd over om op adem te zijn als Jelle en Sibe aantikken.
Pedagogisch gezien is het natuurlijk véél beter om er een spannende strijd van te maken en ze op het laatst net te laten winnen. Maar … als ik langzamer zwem, zak ik naar de bodem. Ik heb er gewoon geen talent voor.
Ik zal niet zeggen dat ik het altijd al in haar zag!
…
Ach, kan mij het schelen
…
Elis Ligtlee … Ik WIST het!
Ik vreesde al dat er een moment zou komen, dat ik een ode moest brengen aan atleten die een sport beoefenen waar ik de ballen verstand van heb. Ondanks het feit dat mijn schoonvader (volgens eigen overlevering) in zijn studententijd de wilde wateren rond Delft eigenhandig vlak trok, moet ik bekennen dat roeien zo’n sport is.
Maar, met een tweede gouden medaille in de pocket voor Nederland, doe ik het graag en ga ik mijn uiterste best doen om Ilse en Maaike op gepaste wijze te eren.
Lees verder
Wilco's Charity Challenge 