Toen ik mijn lijst met nieuwe uitdagingen officieel presenteerde, was ik in de stellige overtuiging, dat ik het wat makkelijker zou krijgen dit jaar. Ik hoef namelijk niet extreem veel fietstochten boven de tweehonderd kilometer te maken. Er staan geen halve marathons meer op mijn lijst, geen nieuwjaarsduiken, geen Indonesische woorden en geen Mont Ventoux.

Een jaar lang geen alcohol drinken, was me vorig jaar eigenlijk niet eens heel slecht bevallen. Dus zonder wereldkundig te maken, dat dit eigenlijk geen hele opgave was, verlengde ik die opdracht met nog een jaar.

Als ik (net als vorig jaar) een week zonder chocola kan, dan moet het toch ook wel een jaar lukken, bedacht ik me. Nou, daarin heb ik me vergist. Op zich kan ik goed van de chocola afblijven hoor, maar het is moeilijk om niet per ongeluk wat binnen te krijgen. Zo stak ik vorige week bijna een koekje met een verdwaalde chocoladesnipper in mijn mond. Verder kon ik me net op tijd inhouden om Sibe geen opvoedkundige tik te verkopen, toen hij met een schaaltje M&M’s langs kwam. Sommige collega’s en bijna ex-vrienden vinden het daarbij leuk om met regelmaat chocolafoto’s op mijn FaceBook tijdlijn te droppen. En als klap op de, voor deze tijd toepasselijke vuurpijl, vond Femke het het nodig om de MEGA chocoladeletter die we cadeau kregen in hapklare brokken standaard in de woonkamer te zetten.

Mais … Je maintiendrai!

Nou eigenlijk meer dan dat, want ik heb besloten de boel te overtroeven! Daar waar de rest van Nederland schoorvoetend besloten heeft om in januari af te vallen, te stoppen met roken, minder te drinken of meer aan lichaamsbeweging te doen. Doe ik dat gewoon állemaal!

Dat niet roken en niet drinken zijn natuurlijk geen echte uitdagingen meer, maar vanaf 1 januari 2016 eet ik (in ieder geval) een maand lang geen toegevoegde suikers.

Ik ben ondertussen al drie dagen bezig. Brood is vervangen door vers fruit, drinken door zelfgemaakte smoothies en water, tussendoortjes door noten en pinda’s en het avondeten kook ik apart van de rest met natuurlijke producten. Resultaat, ik ben al een kilo kwijt en … STRONT CHAGRIJNIG! Nog maar 28 dagen 😉

Mais … je maintiendrai

In het domein ‘lichaamsbeweging’ heb ik besloten om deze maand ook maar te starten met de dertig dagen plank challenge. Voor mensen die daar nog nooit van gehoord hebben: Hou dat zo! De rest die er wel van gehoord heeft, weet dat je voor deze uitdaging ergens in huis een rustig plekje opzoekt. Je neemt met gepaste tegenzin de vereiste houding aan. Kijkt opzij in de spiegel en concludeert dat je lijf er in gedachten veel beter uitziet, dan de harde werkelijkheid aangeeft. Na vijftien seconden begint alles langzaam te trillen en bonkt in je hoofd de gedachte, dat je dit over een maand driehonderd seconden vol moet vol kunnen houden!

Mais … Je maintiendrai!

Een onverwacht lastige uitdaging blijkt het niet aannemen van plastic tasjes. Het mag duidelijk zijn, dat wij regelmatig eten halen of bestellen. Mijn eerste confrontatie was bij de toko. Ik maakte duidelijk dat ik de tjampoer maaltijden met telor pedis, tempeh en sambal graag zonder plastic zakje wilde. De vrouw achter de balie keek me verbaasd aan, dus legde ik uit dat het een uitdaging van me was. ‘Tasje hoort erbij hoor, meneer!’, antwoordde ze in vloeiend Nederlands. ‘Ja, dat weet ik wel, maar als ik de uitdaging niet haal dan kost het me geld.’ ‘Nee hoor meneer, tasje is gratis!’  Zucht! ‘Ik snap dat het erbij hoort en dat het tasje gratis is, maar ik heb mezelf opgelegd dat ik geen plastic tasjes aanneem, voor het milieu snapt u wel?’ Ze kijkt me enigszins gepikeerd aan en rolt dan bozig extra veel plastic folie om de bakjes. ‘Voor het milieu’ gonst het na in mijn hoofd, maar goed.

En paar weken later, bij de Thai, had ik een soortgelijke ontmoeting. Ik hoor mezelf zeggen dat het voor het milieu is en besef tegelijkertijd dat de hele maaltijd omgeven is door plastic bakjes en plastic folie. Zelfs bij de supermarkt durf ik geen losse boontjes meer in een zakje te doen en kies ik voor in plastic voorverpakte broccoli. Het voelt nog niet helemaal goed, maar het is in ieder geval minder plastic.

Alors … je maintiendrai!

Wat wel goed gaat, is het sparen van losse muntjes. Er bleek in dit huis een fortuin aan muntjes onder de vijftig cent te liggen. Dus de spaarpot is al redelijk gevuld. Nu is alleen de vraag of de bank aan het einde van dit jaar al die ‘minimuntjes’ nog aanneemt. Ik ga toch maar even navraag doen. Anders komen die centen misschien nog van pas bij het ‘omgekeerd zakkenrollen’ (uitdaging 20).

Parce que … je maintiendrai!

groet, Wilco