Vandaag gaat het gebeuren. Tenminste met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gaat het vandaag gebeuren. Net zo zeker als Nederland van de Verenigde Staten zou winnen met een ‘vriendschappelijk’ potje voetbal. Net zo zeker als Blatter politiek asiel gaat aanvragen in Burkina Faso en zich daar vervolgens aanmeldt als opvolgend dictator van Blaise Compaoré. Net zo zeker als we de warmste zomer van deze eeuw gaan beleven. Zo zeker is het dat er vandaag 50.000 wordt binnengehaald voor Right To Play.
Categorie archief: Weekverslag
Als je begrijpt wat ik bedoel
Ergens tussen Brussel, Luik en Namen ligt een klein plaatsje Jodoigne. En in dat gehucht ligt een optrekje dat L’Abbaye de La Ramée heet. Hier noemen ze het een hoeve, in Nederland zou men dit toch al snel een kasteel noemen. Omdat ik de werkelijkheid wel vaker een beetje oppoets, vertel ik jullie daarom met gepaste trots dat ik dit weekverslagje schrijf vanuit een echt kasteel.
Rust kan je redden!
Soms zou ik wensen dat er wat meer uren in een dag zaten. Er zijn zoveel ontzettend leuke dingen die ik wil doen, maar er is gewoon onvoldoende tijd om het allemaal te doen. Alwart Boers -die bijna klaar is met fietsen door Afrika dan naar The States gaat- stuurde me een berichtje via Facebook, of dit niet iets voor me was. In drie maanden 5000 kilometer afleggen in Gelderland elke dag een blogje schrijven en leuke dingen meemaken. Voorwaarde: tussen 1 juli en 1 oktober volledig beschikbaar zijn.
Door’pezen’
Een dagje later dan gebruikelijk schrijf ik mijn weekverslag. Eigenlijk is er niet bijzonder veel gebeurd. Ik wilde na mijn Ventoux avontuur het lopen weer oppakken en dat kwam me zondag duur te staan. Mijn achillespees heb ik behoorlijk verrekt. Ik dacht de maandag erop dat er wel even uit te fietsen, maar het viel tegen. Zo erg zelfs, dat ik op dinsdag zelfs met de auto naar mijn werk ben gegaan. Dat is overigens wel meteen de laatste keer geweest. Niet omdat ik nu tijdelijk geen auto meer heb, omdat hij wordt door verkocht aan een lief oud omaatje, maar omdat met de auto naar Bleiswijk rijden echt niet leuk is.
Blij man … en trots …
Eenmaal terug in het frisse en bewolkte Nederland -wat wennen zomerse temperaturen toch snel zeg- is het tijd om de balans van deze week op te maken. De afgelopen dagen heb ik een beetje in een cocon geleefd en ben daarom nauwelijks toegekomen aan ‘aardse zaken’ zoals weblogs van anderen lezen, mails checken en Trivia Crack op mijn telefoon spelen. Daardoor kon het gebeuren dat Bibianne, Denis en Evelien zomaar -zonder enige tegenstand- spelletjes hebben gewonnen van me! Gefeliciteerd hoor, hebben jullie ook een goede week! 🙂
Halverwege
Vandaag ‘vier’ ik dat ik precies op de helft ben van mijn challenges. Precies 26 weken geleden begon ik met mijn uitdagingen voor Right To Play en nu ben ik zes maanden (en één dag) verder en lijkt het me een goed moment om een tussenbalans op te maken. Ik wil bij die tussenbalans graag rekening houden met allerlei verschillende dynamieken tussen mensen. Dus voel je vrij om alleen de hoofdstukjes te lezen, die je qua titel aanspreken.
Ben je er klaar voor?
Nou … nee eigenlijk nog niet. En ik niet alleen, mijn Franse auto ook niet. Voor iedereen die mij en m’n rijgedrag kent, weet dat het ding voor mij een verbruiksmiddel is. Een antraciet blauwe prullenbak op wielen. Ja, lieve blogvolgende taalpuristen … antraciet blauw is een kleur. Gewoon een kwestie van het vuil lang genoeg laten aankoeken en je hebt antraciet blauw. Mijn Peugeot die een hoge fluittoon produceert, als je de bocht linksom neemt. Een klomp geroest metaal op winterbanden. Natuurlijk wel winterbanden! Niet in het bijzonder voor de veiligheid, maar sinds ik die dingen er eind november 2013 onder heb laten zetten, is er geen winter van noemenswaardige betekenis geweest. Ik laat ze dus -bij wijze van bijgeloof- onder mijn auto zitten.
Penopauze
Het gaat eindelijk gebeuren! Over negentien dagen ga ik me wagen aan een uitdaging, waar ik al heel erg lang naar uitkijk. Sommige ‘echte’ mannen in de penopauze wagen zich aan het behalen van een motorrijbewijs en verwennen zichzelf vervolgens met een helm met heuse kattenstaart. Anderen gebruiken het moment van de midlifecrisis om een boot aan te schaffen, een sabbatical te nemen en de wereld rond te zeilen. En ik doe wat iedere zichzelf respecterende wielerrecreant van boven de veertig een keer gedaan moet hebben in zijn leven: de ‘kale berg’ beklimmen.
Vertrouwen
Ik sta alweer een week of drie aan de andere kant van de CAO Primair Onderwijs en merk dat de gesprekken die daar in de ‘wandelgangen’ over gaan me nog steeds boeien. Ik vind het sowieso leuk om ‘beschouwend’ naar onderwijs te kijken. Dat wordt me overigens niet altijd in dank afgenomen. Zeker niet als ik erg ‘uitgesproken’ ben over mijn idealen. Voor sommigen lijken die namelijk ver van de realiteit te liggen en soms zelfs conflicterend te zijn. Toch wil ik me niet, zonder kritisch na te denken, in de richting van de massa laten duwen.
Urbi et Orbi
Natuurlijk is het leuk om door middel van wat uitdagingen de naamsbekendheid van Right To Play te vergroten. Maar weet je wat nog veel leuker is? Ontzettend veel geld bij elkaar sprokkelen voor dit goede doel.
Toen ik als vrijwilliger ging werken voor Right To Play, wilde ik natuurlijk zelf het goede voorbeeld geven en donateur worden. Dat zou kunnen voor een vast bedrag per maand, maar ik vond het leuker, om het wat spannender te maken voor mezelf. Daarom verzon ik 52 uitdagingen en bedacht een super ingewikkeld ‘betaalsysteem’. Wekelijks betaal ik voor elke uitdaging die ik haal een klein bedrag. Maar als ik faal, betaal ik een veel groter bedrag aan Right To Play.












