Nou … nee eigenlijk nog niet. En ik niet alleen, mijn Franse auto ook niet. Voor iedereen die mij en m’n rijgedrag kent, weet dat het ding voor mij een verbruiksmiddel is. Een antraciet blauwe prullenbak op wielen. Ja, lieve blogvolgende taalpuristen … antraciet blauw is een kleur. Gewoon een kwestie van het vuil lang genoeg laten aankoeken en je hebt antraciet blauw. Mijn Peugeot die een hoge fluittoon produceert, als je de bocht linksom neemt. Een klomp geroest metaal op winterbanden. Natuurlijk wel winterbanden! Niet in het bijzonder voor de veiligheid, maar sinds ik die dingen er eind november 2013 onder heb laten zetten, is er geen winter van noemenswaardige betekenis geweest. Ik laat ze dus -bij wijze van bijgeloof- onder mijn auto zitten.

Over elf dagen vertrek ik met mijn trouwe vierwieler richting de Vaucluse. Dat is een nogal bergachtig gebied in het zuiden van Frankrijk. Om er zeker van te zijn, dat het een onvergetelijke reis wordt, heb ik pas geleden mijn handrem maar iets harder aangetrokken dan noodzakelijk was. Dat ding werkt nu niet meer, dus kijk ik uit naar het parkeren en ‘hellinkje trekken’ daar. Misschien moet ik voor die tijd toch nog maar even naar de Kwikfit.

Met mijn eigen ‘motortje’ zit het wel goed. Ik voel me fit, ben flink afgevallen en heb genoeg kilometers in de benen om de tocht naar de top van de Ventoux aan te kunnen. Natuurlijk kun je het echte klimwerk hier niet trainen, maar ik ga er vanuit dat ik in (ruim) twee uur de klus moet kunnen klaren. Niet te overmoedig, gewoon realistisch. En toch word ik de laatste dagen wat onzekerder.

Met de film in aantocht neemt het aantal berichten, filmpjes en heroïsche anekdotes op de sociale media toe. Ik dacht dat ik letterlijk en figuurlijk een behoorlijke berg ging verzetten, maar dan krijg je dit soort artikelen voor je snufferd:

‘Als het weer het toelaat zal de 32-jarige Betty Kals van het Team Montagnac AC proberen binnen 24 uur 9 keer de Mont Ventoux te beklimmen vanuit Bédoin. De afdalingen worden gedaan per auto. De poging zal worden beoordeeld door het Guinness Book of Records. Het huidige record is in handen van Isabelle Esclangon. Op 12 juli 2009 deed zij 8 beklimmingen, ook vanuit Bédoin. Zij bleef met 23 uur en 51 minuten net binnen de tijd. Het hoogste aantal beklimmingen binnen 24 uur bij de mannen bedraagt 11. De uit Bédoin afkomstige Jean-Pascal Roux kwam op 16 mei 2006 om 5 uur voor de elfde keer op de top van de kale berg.’

Aan de andere kant van het spectrum heb je Nederlandse dichters, die je op televisie bij voorbaat afschilderen als een (ruim) veertigjarige imbeciel.

Maar goed … ik heb het als uitdaging voor Right To Play bedacht en ik ben standvastig genoeg om het toch maar gewoon te doen. Natuurlijk kunnen jullie me nog een mentaal opkikkertje geven. Dat kan wat mij betreft op vier manieren:

1. Je steunt me met welgemeende woorden. Bijvoorbeeld door, in een reactie op deze blog, spontaan te zeggen dat het een prestatie wordt, die zijn weerga niet kent.
2. Je steunt Right To Play met een kleine financiële injectie. Daardoor ga ik niet harder fietsen, maar weet je wel zeker, dat kinderen het recht op spel behouden.
3. Je steunt mijn Peugeot en maakt oud geld over naar: NL85 INGB 0006 0858 22 onder vermelding van: Help Wilco’s auto de keuring door!
4. Een combinatie van het bovenstaande.

groet, Wilco

P.S. Deze week mag ik 8,92 Euro overmaken naar Right To Play. Op naar de 5000 Euro (en meer)!