Het gaat eindelijk gebeuren! Over negentien dagen ga ik me wagen aan een uitdaging, waar ik al heel erg lang naar uitkijk. Sommige ‘echte’ mannen in de penopauze wagen zich aan het behalen van een motorrijbewijs en verwennen zichzelf vervolgens met een helm met heuse kattenstaart. Anderen gebruiken het moment van de midlifecrisis om een boot aan te schaffen, een sabbatical te nemen en de wereld rond te zeilen. En ik doe wat iedere zichzelf respecterende wielerrecreant van boven de veertig een keer gedaan moet hebben in zijn leven: de ‘kale berg’ beklimmen.

Natuurlijk zijn er echte mannen voor wie die beklimming een peulenschilletje is. Natuurlijk zijn er ook mannen voor wie de beklimming vele malen zwaarder en emotioneler is. Er zijn mannen die hem beklimmen om aandacht te vragen en geld op te halen voor onderzoek naar ALS. Natuurlijk zijn er echte kerels die de puist van alle drie de kanten op één dag beklimmen. Er zijn ook veel vrouwen die ‘echte mannen’ zijn en de 1610 hoogtemeters tegen gemiddeld 7,5% overwinnen. Er zijn zwaar zwaar gedrogeerde profs die de beklimming van ruim 21 kilometer in iets meer dan 55 minuten doen. Er is een Engelse profwielrenner die het leven liet op de flanken van deze berg. Er zijn boeken geschreven over vrienden voor het leven, die de tocht twee keer doen. Er gaat zelfs, zes dagen na mijn poging, een film over in première. Ik ben dus niet de eerste, niet de enige en ook zeker niet de laatste die dit gaat doen. Maar toch doe ik het.

Vanmorgen heb ik op een kleine 15 minuten van Bédoin een LEPD geboekt. Dat klinkt als een fout gespelde Amerikaanse politieserie, maar ik vermoed dat ‘Lit et Petit-Dejeuner’ de Franse vertaling is voor ‘Bed and Breakfast’. De dag voor mijn heroïsche dag vertrek ik om een uur of vier in de ochtend richting Mazan in La Douce France. Ik hoop daar een slordige twaalf uur later aan te komen. Precies genoeg tijd om een pasta naar binnen te schoffelen en vroeg naar bed te gaan. Zodat ik hopelijk de volgende dag topfit en met goed weer mijn uitdaging aan kan gaan.

21,5 kilometer klimmen
Wind op de kop
Bos en kale vlakten
Chalet Reynard
7,5% stijgingspercentage
maximaal 11%
Hongerkloppen

Maar uiteindelijk is daar het weerstation, de top en de beloning … 21,5 kilometer afdalen! Ik kijk er naar uit en zie er tegenop. Maar één ding weet ik zeker. De dag erna zullen de twaalf uur in de auto terug naar Vlaardingen aanvoelen als één lange overwinningsrit. Ik zal me jaren jonger voelen en nog lang niet toe zijn aan mijn volgende penopauze.

groet Wilco,

P.S. Deze week heb ik natuurlijk al een flinke donatie gedaan (161 Euro) om op 20 september tien Engelse mijlen te mogen lopen voor Right To Play (zie dit blogje).Toch mag ik daar nog een klein bedrag aan toevoegen. Een extra 7,99 Euro gaat in de richting van spelende kinderen voor wie dat niet de gewoonste zaak van de wereld is.