Na een onrustige nacht word ik om een uur of zes echt wakker. Vandaag is de dag, waar ik naar toe heb geleefd. Ik ga die berg opvreten! Zo hard tegen de zuidkant oprijden, dat hij na mijn tocht niet gemiddeld 7,5%, maar nog maar 5% is. In mijn dromen heb ik zelfs de stoute moed om te denken, dat ik hem misschien wel twee of drie keer kan beklimmen. Het record staat op elf keer in 24 uur, dan moet dat met mijn afgetrainde ‘klimmerslijf’ toch ook wel een keer of zeven lukken?
Het gaat eindelijk gebeuren! Over negentien dagen ga ik me wagen aan een uitdaging, waar ik al heel erg lang naar uitkijk. Sommige ‘echte’ mannen in de penopauze wagen zich aan het behalen van een motorrijbewijs en verwennen zichzelf vervolgens met een helm met heuse kattenstaart. Anderen gebruiken het moment van de midlifecrisis om een boot aan te schaffen, een sabbatical te nemen en de wereld rond te zeilen. En ik doe wat iedere zichzelf respecterende wielerrecreant van boven de veertig een keer gedaan moet hebben in zijn leven: de ‘kale berg’ beklimmen.
Vandaag mocht ik alweer voor de derde keer naar de studio van Omroep Vlaardingen om de voortgang van mijn 52 uitdagingen te bespreken. Ik ken de mensen achter de microfoon ondertussen al wat beter en het praatje voor en na het interview is ondertussen al net zo leuk en vertrouwd, als het interview zelf. De mannen in die studio zitten met hun ‘radiohoofden’, de hele dag achter de draaitafel en de microfoon. De jaloezieën zijn standaard dicht. De reden daarvoor zal vast te maken hebben met ‘opdringerige fans’, die zich dan van buitenaf met de uitzending gaan bemoeien.
Drie dagen na de halve marathon van Rotterdam is de fysieke en mentale pijn uit mijn lijf en heb ik me in een impulsieve bui alweer opgegeven voor de volgende uitdaging. Op zondag 20 september 2015 is namelijk de Dam tot Damloop. Tien Engelse mijlen (16,1 km) lopen tussen AmsterDAM en ZaanDAM. Right To Play is het officiële goede doel bij dit evenement en ja, dan is het schier onmogelijk voor me om daar ‘nee’ tegen te zeggen.
Aan belangstelling geen gebrek! De afgelopen week is het aantal ‘unieke bezoekers’ en de bijbehorende ‘views’ op mijn website ver’tig’voudigd. Dat had (helaas) helemaal niets te maken met mijn bovenmenselijke prestatie in Flevoland, ook niet met mijn recentelijk vergaarde roem op Joewtjoep, of in de krant en zelfs niet met mijn nieuwe baan. De reden waarom mijn website bedolven werd met bezoekjes (van over de hele wereld) was een simpele poll!
Weersverwachting voor woensdag 11 maart: zonnig en droog, temperaturen oplopend tot 13 graden met een matige oostenwind.
Aanstaande woensdag (11 maart 2015) staat alweer mijn derde provincietocht op het programma. Dit keer ben ik van plan om ruim 200 kilometer in de provincie Utrecht te gaan fietsen. Op het eerste gezicht leek het me lastig om zo’n afstand in onze kleinste provincie te proppen, maar het is me toch gelukt.
Het ging voor de wind. Letterlijk en figuurlijk. Heerlijk fietsen in Zeeland. Mooie natuur, prachtig weer … bijna te mooi om waar te zijn …
En dat was het dus ook. Want met bijna 70 kilometer op de teller, hield de wereld op. Althans voor fietsers. Ik had mijn route eerder deze week op mijn computer uitgezet en mijn GPS’je wilde me zonder pardon de Westerscheldetunnel insturen. Beteuterd stond ik bovenop een viaduct de N62 af te turen op zoek naar een fietspad. Niets dus!
Wat hebben Annie M.G. Schmidt, ‘Bestevâer’ Michiel, oud premier Jan-Peter, Harmen Siezen, meneer Van Dale (de Dikke) en Danny Blind gemeen? Ze hebben allemaal hun roots liggen in een provincie waar Racoon zijn thuishaven vindt. Het stukje land waar veel bekende Nederlandse wielrenners zoals: Jan Raas, Cees Priem en Maarten Ducrot uit de klei getrokken zijn en waar een enkeling -Johnny ‘prikkeldraad’ Hoogerland’- zich heeft genesteld. Het land in zee prachtig verwoord en bezongen door hun eigen huisband Bløf.
‘Veel plezier, hè!’. Bemoedigende en welgemeende woorden, die ik live of via app’jes ontvang. Ik snap het wel hoor, ik kies er immers zelf voor om meer dan tweehonderd kilometer te gaan fietsen. En natuurlijk is het ook wel leuk om langs plaatsen te komen waar je jaren niet geweest bent, of om door mooie natuurgebieden te rijden. Maar in principe is er niet heel veel leuk aan tweehonderd kilometer afzien.
Op de eerste plaats moet je onmeunig vroeg opstaan. Om vijf uur gaat de wekker en de drang om je om te draaien is dan eigenlijk groter, dan de kou ingaan. Maar … je hebt er zelf voor gekozen, dus ga je toch je nest maar uit. Douchen, afdrogen, in gevecht met vaseline op weke delen en dan die ontzettend koude hartslagmeter om. Om de kou buiten te houden (althans de eerste uren) moet je laagjes aan, heel veel laagjes. Dus thermoshirt, body windjack, gewoon windjack en mijn Right To Play shirt … ik moet immers wel reclame maken. Mijn ervaring is dat ik op mijn benen niet veel heb aan veel laagjes, dus hou ik het bij één paar beenstukken.
Wilco's Charity Challenge 