Na een onrustige nacht word ik om een uur of zes echt wakker. Vandaag is de dag, waar ik naar toe heb geleefd. Ik ga die berg opvreten! Zo hard tegen de zuidkant oprijden, dat hij na mijn tocht niet gemiddeld 7,5%, maar nog maar 5% is. In mijn dromen heb ik zelfs de stoute moed om te denken, dat ik hem misschien wel twee of drie keer kan beklimmen. Het record staat op elf keer in 24 uur, dan moet dat met mijn afgetrainde ‘klimmerslijf’ toch ook wel een keer of zeven lukken?

Natuurlijk heb ik de verhalen gelezen van Wilfried de Jong over het bos van Bédoin en de klap die je krijgt bij overmoed. Maar kom nou … Wat is nu eigenlijk precies het probleem? Twintig kilometertjes … Da’s van Vlaardingen naar Hoek van Holland. Op een slechte dag doe ik daar 40 minuten over. Oké ik weet wel dat die berg omhoog gaat, maar kom op! De gemiddelde tijd staat op 2.25 uur. Dat moet toch heel veel sneller kunnen. Nee voor mij is het helemaal duidelijk! Ik ga die berg klein krijgen en een nieuw record zetten voor veertigplussers die denken dat ze achttien zijn.

Na een ontbijtje in mijn B&B vertrek ik naar Bédoin. Een parkeerplaats is zo vroeg in de ochtend rap gevonden. Mijn camelback is gevuld met drie liter water, warme kleding, drie binnenbanden, eten voor drie dagen en het boek Ventoux waar ik bovenop een selfie mee wil maken.

De beklimming begint rustig. Tot het dorpje Sainte Colombo met een procentje of vier stijgen. Het weerstation op de top lacht me toe en ik lach hard terug… Hahaha vermorzelen ga ik die berg! Ik kijk op m’n geavanceerde boordcomputer op het stuur … vier kilometer afgelegd, gemiddelde snelheid 20 km/u, hartslag 145. Zie je wel iets meer dan een uurtje en dan ben ik boven, wedden? 2.25 uur, pffff wat een lachertje!

Na het dorpje gaat het stijgingspercentage even omhoog, maar vlak voor het volgende gehucht Les Brun gaat het zelfs 300 meter naar beneden. Als ik dat dorpje indraai ga ik wel even twijfelen, ik bedoel, als het gemiddelde percentage tegen de acht procent ligt en ik heb tot nu toe slechts vijf procent gevoeld, dan moeten er ook langere stukken zijn van elf procent (of meer). Maar hey … Wat een Kannekens kan kan niemand!

Vlak voor ik het bos inrijd, ben ik ondertussen dik in de acht procent beland. Er is denk ik iets mis met mijn hartslagmeter, want die geeft plotseling 173 aan, terwijl ik nog maar twaalf kilometer per uur fiets. In het bos zijn de wegen lang, ik kijk recht vooruit en snap niet waarom mijn fiets zo langzaam gaat. Het lijkt niet steil. Lopen mijn remblokjes aan? Is mijn band aan ’t leeglopen? Een blik op mijn hellingmeter geeft aan dat dit elf procent is. Hmz, pittig! Nou ja, dan wordt het anderhalf uur in plaats van een uurtje!

Na elke bocht verwacht ik dat het bos wel ophoudt, maar er lijkt geen eind aan te komen! Mijn hellingmeter geeft af en toe zelfs twaalf procent aan. Mijn snelheid zakt tot 8,4 km/u, terwijl mijn hartslag naar de 180 gaat. Wat een drama! De wereld trekt in Matrixachtige traagheid aan me voorbij. Verdorie wat is dit? Ben ik bevangen door een zonnesteek? Kan niet, veel te vroeg voor! Een hongerklop? Onmogelijk, ik heb genoeg gegeten! Ik puf, hijg … wat was hier ook alweer leuk aan?

Ineens weet ik het! Mijn rugtas. Die heb ik tot de nok gevuld met water en andere meuk! Dat water moet eruit, da’s veel te zwaar! Op het moment dat ik twijfel of ik wil stoppen, maak ik een onhandige stuurbewegjng, waardoor ik bijna stil sta. Dan maar helemaal stoppen. Het water gaat eruit en ik probeer een krentebol weg te werken, maar kots hem bijna direct weer uit. Die kl.t.berg is mij aan t terugpakken! Mij een beetje zand in de ogen strooien met een flauwe hellingshoek in het begin en rechte wegen wegen in het bos die niet steil lijken! Verd…., ik krijg je wel! Ik pak je wel Ventoux, berg je maar!

Ik stap op en zoek een versnelling en ritme waardoor ik mijn hartslag onder de 170 krijg. Zet de muziek aan en probeer mee te zingen. Het is vroeg en ik heb nog geen andere fietsers gezien, dus hardop zingen kan geen kwaad. Na tien kilometer bos, kom ik langs Chalet Reynard, een restaurant op zes kilometer onder de top. Hierna vlakt het iets af, maar de begroeiing is ook een stuk minder. Dat betekent meer wind en die staat natuurlijk op sommige plekken vol op m’n knoest. Maar ik ben vastbesloten om me niet te laten kleineren door deze Alp.

Naarmate ik dichter onder de top kom, doet de berg nog verwoede pogingen om mij te laten denken dat ik gek ben. Bordjes waarop de volgende tekst staat: Ventoux Fermé; ouvert jusqu’au sommet. Wat zoveel betekent als: de Ventoux is dicht, maar open tot de top! (duh!!!) Op de weg staan leuzen gekalkt als: binnenblad is voor mietjes en EPO over 200 meter rechtsaf. Ik kom ook nog een verkeersbord tegen met een waarschuwing voor overstekende schapen. Ik bekijk de weg eens goed, maar als die schapen echt willen oversteken, doen ze dat maar één keer. Beneden hoeven ze er dan alleen nog meer een pin in te steken, om kant en klare shoarma te hebben.

Ik passeer in het maanlandschap de plek waar Tommie Simpson van zijn fiets afviel en later stierf door een overdosis drank, doping en overmoed. Ik denk bij mezelf dat ik gelukkig alleen maar last heb van overmoed, dus voor mij geen gedenkteken op de berg. Langs de hele route staan om de kilometer wit gele paaltjes met het stijgingspercentage en de afstand tot de top. Alleen het laatste paaltje wijkt af … terwijl ik daar tegen een muur op fiets, lees ik wat er op het laatste witgele paaltje staat: 507 meter tot de top! Waarom 507? Zet dat paaltje 7 meter verder en laat me geloven dat het nog een halve kilometer is. Ik vervloek nu alles wat Ventoux is. Ik grom en sleur mezelf door de laatste meters heen.

Boven op de top is de ontlading groot. Ik kijk woest het dal in weet dat ik gewonnen heb. Eén uur en zevenenvijftig minuten. Ha … wat nou 2.25 uur. Triomfantelijk kijk ik naar het weerstation en steek mijn tong uit. De overwinning smaakt zoet en zometeen word ik bij wijze van toetje nog getrakteerd op ruim 21 kilometer afdalen. Heerlijk! Maar eerst even uitrusten, wat foto’s maken en snel warme kleding aantrekken. Hier is het op dit uur nog best fris. Tijdens de martelgang in het bos, heb ik besloten dat één beklimming wel genoeg is. Maar nu ik daarboven sta en ik de pijn uit mijn benen voel vloeien, twijfel ik weer. Eerst maar afdalen.

Op de terugweg zie ik veel fietsers en besef dat ik niet ben ingehaald. Dat voelt goed; alleen boven komen, als enige op de top staan en een hoop mensen achter me laten. Zal ik die berg dan nog maar een keer een poepie laten ruiken? Een kleine 20 minuten later, als ik weer bij mijn auto ben, hak ik de knoop door. Ik doe het!

Om een lang verhaal kort(er) te maken. In nog een klein uurtje fietsen, denk ik na over de zin en waanzinnige onzin van het aantal keren klimmen. Ik kan twee keer boven komen en dan drie keer willen. Ik kan vijf keer de berg verslaan, maar uiteindelijk zal hij er de zesde keer ook staan. Ik kan hem elf keer in 24 uur doen en dan nog geen record hebben. Ik kan in een recordtijd van 55 minuten naar de top fietsen … nou nee, eerlijk gezegd kan ik dat niet! Eigenlijk is het maar beter, als ik de berg in zijn waarde laat. Laat het maar een mythisch ding blijven. Na elf kilometer kijk ik naar de top, knipoog, trek mijn windjack aan en draai om.

Beneden in het dorpje Bédoin kijk ik achter een groot glas cola met veel trots terug op een droom die uitkwam over een berg die in alles groots is … en -doordat ik op tijd omdraaide- ook blijft!

(het laden van het filmpje kan even duren)

groet, Wilco