‘Veel plezier, hè!’. Bemoedigende en welgemeende woorden, die ik live of via app’jes ontvang. Ik snap het wel hoor, ik kies er immers zelf voor om meer dan tweehonderd kilometer te gaan fietsen. En natuurlijk is het ook wel leuk om langs plaatsen te komen waar je jaren niet geweest bent, of om door mooie natuurgebieden te rijden. Maar in principe is er niet heel veel leuk aan tweehonderd kilometer afzien.

Op de eerste plaats moet je onmeunig vroeg opstaan. Om vijf uur gaat de wekker en de drang om je om te draaien is dan eigenlijk groter, dan de kou ingaan. Maar … je hebt er zelf voor gekozen, dus ga je toch je nest maar uit. Douchen, afdrogen, in gevecht met vaseline op weke delen en dan die ontzettend koude hartslagmeter om. Om de kou buiten te houden (althans de eerste uren) moet je laagjes aan, heel veel laagjes. Dus thermoshirt, body windjack, gewoon windjack en mijn Right To Play shirt … ik moet immers wel reclame maken. Mijn ervaring is dat ik op mijn benen niet veel heb aan veel laagjes, dus hou ik het bij één paar beenstukken.

Normaal kies ik ervoor om mijn route zo te plannen dat ik met windje mee eindig, maar logistiek gezien is het niet handig om vanuit Vlaardingen naar Eindhoven te rijden, daar tegen de klok in mijn rondje te doen en dan aan het einde van de dag weer anderhalf uur in de auto terug te rijden. Dus start ik mijn tocht, met wind mee, in Moerdijk. Ik baal, want ik kan mijn lamp niet vinden. Dus in het donker, veel langzamer dan ik wil, start ik mijn route over de binnenweggetjes van West-Brabant. In het donker fietsen is niet leuk! Op de eerste plaats moet je maar hopen dat je nergens in een kuil rijdt, maar gezien worden door het andere verkeer is natuurlijk ook een dingetje. Ik neem me voor om mijn lamp nooit meer te vergeten!

Tegen de tijd dat ik in Breda kom, wordt het licht en wordt het fietsen prettiger. Wel jammer dat juist in het begin van mijn route heel veel ‘stopplaatsen’ zijn gepland. Ik ben nu nog fit en wil eigenlijk doorfietsen. Maar goed ik klaag niet, ik wil dit zelf en bovendien heb ik het grootste deel van dit stuk de wind in de rug. Alleen … als je de wind in de rug hebt, dan vergeet je dat zo snel. Je wordt laks, vindt het prima dat je teller op 33 blijft hangen en je hartslag niet boven de 140 uitkomt. Het enige dat af en toe door mijn hoofd schiet, is dat dit toch lekkerder is dan rennen. Als je met fietsen je benen even stilhoudt, sta je namelijk niet meteen stil!

Binnen no-time heb ik er 125 kilometer opzitten en zit ik aan de koffie met gebak bij mijn moeder. In mijn achterhoofd weet ik wel, dat het dan nog moet beginnen, maar ik verdring het. Met amper 29 kilometer per uur is het tot nu toe een toertochtje en zeker nog geen afzien.

Vanuit mijn tussenstop begint de ellende. Allereerst mag ik om de 250 meter in Eindhoven stilstaan voor een verkeerslicht. Ik behoor tot die wielrenners die het gedrag van mijn ‘collega recreanten’ graag wil goedmaken, dus stop ik braaf. Maar het gaat wel in mijn systeem en lager gemiddelde zitten. Na Eindhoven ben ik precies 5 minuten blij dat ik de stad uit ben. De wind blaast hard op mijn knar en ik weet dat het nog zeker 40 kilometer vol op mijn kop zal staan. Op dat moment ben ik echter te fit en te eigenwijs om zuinig om te springen met mijn krachten. Mijn hartslag gaat omhoog en probeer de teller op 29 te houden.

Tegen de tijd dat ik in Den Bosch arriveer is er nog maar weinig over van ‘het plezier’. Op dat moment start het ‘malen’. ‘Nog 75 kilometer, eens denken … met 25 per uur is het nog drie uur rijden. Oh, dat moet makkelijk kunnen! Shit, mijn kont doet zeer. Wat ga ik langzaam, ik kom niet boven de 24, lopen mijn remblokjes aan? Klote wind! Arghhh, wat heb ik een hekel aan tegenwind! Eens kijken, nog 74,5 km … pfff gaat lekker zo! Als ik 25 km/u fiets, dan …. !’

Ik weet dat na Waalwijk het terrein helemaal open is. ‘Het Halvezolenpadje’ tussen Waalwijk en Waspik. Een heerlijk fietspad als je wind mee hebt. Geen beschutting, 10 kilometer, of meer voluit koersen. Maar vandaag boks ik tegen de wind. Nog steeds geen beschutting. Grom! Ik beloof mezelf een stuk chocolade als ik voorbij de 200 kilometer ben. Op 201 kilometer vind ik een bankje en stop ik. ‘Volgens mijn berekeningen nog 25 kilometer. Even checken. ‘Wat?! Nog dertig, misrekend dus!’ Chagrijnig prop ik 200 gram chocola in mijn gezicht en vind mezelf ongelooflijk zielig, maar … ik wil dit zelf!

Met vernieuwde energie en minder grijze gedachten haal ik Drimmelen. Daarna is het langs de dijk knalhard tegen de ondertussen naar het westen gedraaide wind beuken. Tot Moerdijk weet ik dat het niet anders is. Ik hoop dat er een trekker langskomt, zodat ik even uit de wind kan rijden, maar helaas. Dan maar een scooter met een ‘blauw plaatje’, shit ook niet … Ten slotte hoop ik op een godswonder en een plotselinge kanteling van de wind. Ik heb toch niet voor niets vroeger al die dubbeltjes in dat Mariabeeldje in de kerk van Moerdijk gestopt? Maar nee hoor, helemaal niks geen bedankje van hogerhand. Ik hoor God denken: ‘Dit wil je allemaal zelf.’ Maar het maalt door m’n kop: ‘Waarom verzin ik dit toch steeds? Wat is hier leuk aan?’

Dan maar dromen van een warme auto, de comfortabele stoel, een half uur douchen. Met de eindstreep in zicht, zie ik dat de A16 vast staat … ‘Heb ik weer, 230 kilometer fietsen en dan de file in!’ Ik vind mezelf nu echt heel zielig, maar … ik wil dit zelf. Dit is afzien, dit doe ik, zodat ik aandacht kan vragen voor kinderen die het veel moeilijker hebben dan dit klote tochtje!

De bocht om na Moerdijk … ik zie de ophaalbrug die ik samen met mijn broertje en opa zo vaak omhoog deed. Nog een kleine kilometer. De pijn verdwijnt langzaam uit mijn hoofd, al blijft ie nog wel in mijn benen en kont zitten. Nog 200 meter, het kan me al vijftig kilometer niet schelen dat ik op een bejaarden gemiddelde zit. Daar is mijn auto, gelukkig hij staat er nog. Ik bol uit en plant mijn fiets tegen de auto.

Het stomme van afzien is, dat je er zo snel mogelijk van af wilt zijn, maar het ook heel snel weer vergeet. Dus mijn fiets in de auto, mijn raceschoenen uit, windjacks uit, in de auto … blazer aan … op heet! Ik kijk nog even naar waar ooit het huis van opa stond en waar hij zijn vogeltjes en dahlia’s hield. Dan besluit ik om om te draaien en mijn verleden en lichamelijke pijn daar te laten. De muziek gaat aan, terwijl ik de A16 opdraai. De file valt mee, ik heb eigenlijk ook geen last van kramp of spierpijn (lang leve de magnesium tabletten). Eigenlijk valt het best mee, 230 kilometer. Ik heb nu al weer zin om een nieuwe tocht uit te zetten, waar zal ik volgende week eens gaan fietsen?

groet, Wilco

P.S. Door het halen van verschillende uitdagingen (200 km tocht, grote opruimactie in de kamer van Jelle, woordjes leren, enz.) mag ik deze week 10,24 Euro overmaken naar Right To Play.