‘Ben je blij? Je klinkt niet heel opgetogen’. Oef, die vraag en opmerking overvallen me. ‘Ja, ik ben wel blij, maar…’, ‘Shit, -ja maar- is nee’, ‘… er zijn nog wel dingen die ik gepland heb en niet op stel en sprong af kan zeggen.’

Het ging allemaal zo snel. Vorige week heb ik een gesprek gehad met een bovenschools manager van de RVKO (Rotterdamse Vereniging Katholiek Onderwijs). Een paar dagen daarvoor had ik een sollicitatiebrief naar hen gestuurd en werd eigenlijk direct gebeld, of ik op gesprek wilde komen. Wel zo netjes om dat dan ook te doen, nietwaar? Daar zat ik dan; aardige man, mooi en open gesprek, twijfels en vertrouwen werden uitgesproken en uiteindelijk zelfs een toezegging gedaan.

‘Ik wil je een baangarantie aanbieden, Wilco. Dat betekent, dat ik nog niet weet op welke school je komt te werken en wanneer precies, maar je bent wel verzekerd van een baan bij onze club. Ik moet het natuurlijk wel nog met mijn leidinggevende bespreken, maar als die akkoord is, dan heet ik je van harte welkom. Volgende week hoor je meer!’

Eergisteren belde de bovenschools manager me op, hoe toevallig, net tijdens het 10-minuten gesprek op school bij Jelle en Sibe. Eerst maar even wegdrukken dus. Bij het naar buiten lopen van de school toch maar even terugbellen. ‘Hoi Wilco, fijn dat je zo snel reageert op mijn voicemail. Ik heb goed nieuws. In Capelle aan de IJssel zoeken ze een leerkracht voor groep 8. De huidige leerkracht is er door omstandigheden tijdelijk uit en ze staan te springen om je. Je kunt er zeker zes weken aan de slag, daarna kunnen we meteen evalueren en bij goed functioneren, mag ik je die baangarantie aanbieden. Top toch?’

‘Ja, uhh, zeker, wow, dat gaat wel snel!’ ‘Ben je blij? Je klinkt niet heel opgetogen’ …

Natuurlijk ben ik wel blij, maar ook overrompeld. Al mijn door de weekse afspraken voor Right To Play moet ik afzeggen (dat vond ik juist zo gaaf om te doen). En hoe gaat het met mijn uitdagingen dan? En morgen al beginnen? Ik heb juist alles gepland voor mijn tocht door Flevoland en donderdag weer andere afspraken staan. Ik besluit om mezelf drie dagen te geven om ‘over te stappen’ en niet in de valkuil te trappen van het ‘moeten in het onderwijs’. Ik bel de directeur van de school In Capelle en maak een afspraak voor een eerste ontmoeting op vrijdag en dan start ik goed voorbereid op maandag.

Ik ga dus weer echt voor de klas. Een gemotiveerde keuze, waar ik ook echt weer zin in heb. Het allerliefste natuurlijk op een school waar ik mijn eigen groep heb en waar ik de ruimte krijg om te zijn wie ik ben; om echt weer het verschil te maken voor kinderen. Daarnaast blijf ik me inzetten voor Right To Play, ik heb immers nog een hoop uitdagingen te gaan, maar ook daarna wil ik verbonden blijven met die club. Ik wil ook blijven bloggen en open blijven staan voor verrassende ontmoetingen. Ik wil … weer een heleboel, maar vooral ook blijven onthouden dat ík de keuzes maak. Ik wil balans in moeten en mogen … en blijven genieten!

De komende dagen ga ik me voorbereiden op een hernieuwde start. Dat betekent dat ik me eerst door een bureaucratische stapel onderwijspapier ga heenwerken (dat moet nou eenmaal) en daarna vooral de tijd neem voor mezelf, zoals ik ook de kinderen die ik onder mijn hoede ga krijgen, de tijd wil geven om zich te ontwikkelen!

Ik ben superblij, want vanaf maandag ben ik weer juf (m/v)!

groet, Wilco.