‘Ik snap het niet papa? Ik doe het precies zoals meester Jan het zegt, maar het gaat steeds fout.’ De zin komt er hortend en stotend en met veel tranen uit. Jelle oefent hard op de computer voor zijn verkeersexamen. Hij voert voor de zoveelste keer de -in zijn ogen goede- antwoorden in, maar de computer blijft het iedere keer afkeuren.
Een natte herfst en lange winter zijn voorbij gegaan. Reikhalzend hebben wij -mannen- er naar uitgekeken. Op Facebook giert het testosteron al dagen in het rond en wordt mijn tijdlijn subtiel, maar vaak ook zonder erbij na te denken, volgestouwd met overenthousiaste berichten en foto’s. Het is namelijk officieel; vrijdag 10 april wordt ‘nationale rokjesdag’!
Negenennegentig keer eerder is hij gereden. ‘De Ronde’, zoals hij liefkozend genoemd wordt. Het is de enige eendaagse wedstrijd die de naam draagt, zonder dat verdere uitleg nodig is. Andere koersen, zoals De Giro en De Tour hebben drie weken strijd nodig om met zo’n naam weg te komen, maar niet Vlaanderens Mooiste.
Waar wij ieder jaar hopen op een Elfstedentocht, hebben de Belgen het veel beter voor elkaar. Zij plannen hun ‘Nationale (Sport)Feestdag’ gewoon op de veertiende zondag van het jaar. Oké, er hoeft niet gekluund te worden en ze hebben geen bruggetje bij Bartlehiem, maar zij hebben kilometers kasseien, de Oude Kwaremont en de Paterberg. Voor de rest is ’t hetzelfde … veel feestende toeschouwers, die zich warm houden met genoeg alcohol om een heel land in één dag te ontsmetten.
Het is 1 april 2015, net half acht in de ochtend geweest. Mijn (zo goed als) dagelijkse fietstocht naar Capelle zit er net op. Zoals elke dag neem ik een ‘camping douche’ in de toiletruimte van de school. Het waaide vanmorgen, nou zeg maar gerust … het stormde. Maar het was een westenwind, dus het zat me mee. Ik hang mijn Alpe d’Huzes wielerjasje aan de kapstok en mijn gedachten gaan terug naar 6 juni 2013.
Het is dinsdagmiddag 31 maart en ik sta in de keuken 34 eieren te koken. Is dit de voorbereiding van een 1 april grap, waarbij ik stiekem naar Barneveld rijd en in de eerste de beste plofkip legbatterij de ‘vers’ gelegde eieren vervang voor gekookte exemplaren? Laat ik dat maar niet doen. Ik heb in die regionen bij een vossenjacht al eens verkleed als kip rondgelopen. Dat werd een soort eenmans … uhh eenkipsactie tegen plofkippen. De plaatselijke poelier was echter niet gecharmeerd van mijn protestleuzen bij zijn gebraden ‘chickies’ en wilde me hoogstpersoonlijk aan ’t spit te rijgen. Ik heb als een kip zonder kop door het centrum moeten lopen om het vege lijf redden.
Mijn 52 uitdagingen gaan deze week opnieuw de ether in. Bij het terugluisteren van het vorige radio interview, kwam ik erachter hoe vaak ik ‘uhh‘ zeg en hoe snel ik daadwerkelijk praat. Dat bezorgde me een dubbel gevoel. Enerzijds vulde het me met trots, omdat ik weet dat ik nóg sneller denk, dan dat ik praat. Anderzijds lukte het me niet om zonder schaamrood op de wangen, naar mijn eigen gebrabbel te luisteren. Dat vroeg om een stevige reflectie en een dito aanpak.
Exact drie maanden geleden zet ik in mijn digitale agenda een kruis door het weekend van 28 en 29 maart 2015. Het is dan nog hartje winter en ben net glibberend naar Apeldoorn gereden om daar voor Right To Play aanwezig te zijn bij het NK baanwielrennen. Op de eerste dag van dat evenement ontmoet ik een andere vrijwilliger die me vertelt, dat ze uit Rotterdam komt en als organisator van het International Erasmus Volley Tournament best kan regelen dat Right To Play ook daar als goed doel aanwezig kan zijn.
Ik werk nu op de cup af, drie dagen in groep 8 van De Contrabas. Ik kan dus wel zeggen dat de cup eraf is. Het was wel wennen hoor. Met name het vroege opstaan. Het afgelopen jaar ben ik namelijk een beetje een (uit)slaapcup geworden. Maar nu mijn wekker weer dagelijks op half zes staat, heb ik echt wel een cup koffie en een fietstochtje van een kilometer of 25 nodig, om wakker te worden.
Ik hou het kort, vandaag. Ik ben namelijk leeg en vol tegelijk.
Koud en warm
Boos en gelukkig
Toe aan blues en Guus
Aan zout en zoet
Dat is ook de reden dat ik bij mijn koffie nu een reep vol tegenstellingen eet. Tony’s chocolonely; karamel met zeezout. Wat een uitvinding en onmogelijk in gelijke stukjes te verdelen.
Na een nacht van volledig doorslapen (mijn aanpak werkte dus), sta ik om half acht voor Basisschool De Contrabas in Capelle aan den IJssel. Dit is de plek waar ik de komende weken aan de slag ga, als meester van groep acht. Ik ben natuurlijk veel te vroeg, maar beter een uur te vroeg dan een minuut te laat zeg ik altijd. Bovendien had ik zo ook nog tijd om wat handjes te geven links en rechts en mezelf voor te stellen aan collega’s.
Wilco's Charity Challenge 