Een natte herfst en lange winter zijn voorbij gegaan. Reikhalzend hebben wij -mannen- er naar uitgekeken. Op Facebook giert het testosteron al dagen in het rond en wordt mijn tijdlijn subtiel, maar vaak ook zonder erbij na te denken, volgestouwd met overenthousiaste berichten en foto’s. Het is namelijk officieel; vrijdag 10 april wordt ‘nationale rokjesdag’!

Ook ik heb uitgekeken naar dit moment. Niet omdat ik mijn ogen niet kan afhouden van vrouwen, die in korte kleedjes voorbij paraderen. Mensen die mij kennen, weten dat ik daar compleet gevoelloos voor ben 😉 . Mwa oké … misschien even een snelle blik, maar meer echt niet. Ik ga ook niet stotteren, of met open mond kwijlen, als er een paar blote benen voorbij lopen. En waar ik zelfs ronduit een hekel aan heb, is als mannen van mijn leeftijd, vanachter een foute zonnebril, in een foute cabriolet, met een fout zelfbeeld, gaan fluiten naar vrouwen, die nog niet de helft van hun leeftijd en een kwart van hun gewicht hebben.

Nee, ik heb om een heel andere reden uitgekeken naar dit moment. Want niet alleen mannen van mijn leeftijd hebben een een fout zelfbeeld. Er zijn ook horden vrouwen die zich, zonder enige vorm van gêne, in ‘rokjesdag’ storten. Door de roze lentebril lijken zij zich ineens niet meer schamen voor hun knobbelknieën, oerwoudbenen en melkflessen. En begrijp me goed … ik ben daar heel erg blij om! Voor mij kunnen er morgen niet genoeg knokige, witte melkflessen te zien zijn. Want … ik heb ze namelijk ook!

Maar ik wil wel, al heel lang, heel graag in mijn blote benen fietsen. Tot nu toe had ik mijn veel te licht behaarde, knokkelige, witte spillebeentjes nog verstopt onder trendy en zwaar gesponsorde beenstukken. Maar vanaf morgen is dat anders. Na zes maanden zien mijn kuiten weer het daglicht. Ik besef heel goed dat mijn opperhuid zal schrikken van zoveel ultraviolet licht. Dus zal ik ze rijkelijk insmeren met een factor 30 olie. Ik zorg er bovendien voor, dat ik een zeer opvallend roze wielershirt draag, zodat de aandacht vooral daarop gevestigd zal zijn.

En als ik een beetje geluk heb, dan loopt er vast een oud dametje, met zonnebril en een rollator ‘cabriolet’, die het aandurft om tussen haar kunstgebit door naar me te fluiten. Rrrrrrr … rokjesdag!

groet, Wilco