Ik schaam me een beetje.
De wereld staat in de fik.
Verschrikkelijke beelden uit Tunesië, Frankrijk, Koeweit en Syrië knallen via de televisie mijn huiskamer in.
De wereld verdrinkt.
Bootvluchtelingen die de oversteek wagen op zoek naar een menswaardig bestaan.
De wereld stikt.
Opgesloten in vrachtwagens van de kliffen van Calais, naar God weet waar.
De wereld kijkt weg.
Stijfkoppige politici laten een compleet land (inclusief bevolking) in de steek, bang om electoraat te verliezen.
Mijn 52 uitdagingen gaan deze week opnieuw de ether in. Bij het terugluisteren van het vorige radio interview, kwam ik erachter hoe vaak ik ‘uhh‘ zeg en hoe snel ik daadwerkelijk praat. Dat bezorgde me een dubbel gevoel. Enerzijds vulde het me met trots, omdat ik weet dat ik nóg sneller denk, dan dat ik praat. Anderzijds lukte het me niet om zonder schaamrood op de wangen, naar mijn eigen gebrabbel te luisteren. Dat vroeg om een stevige reflectie en een dito aanpak.
Vanaf woensdag is er een aantal dagen een radio interview te horen op Omroep Vlaardingen. Het onderstaande interview is de eerste in een reeks. Ik mag tot het einde van mijn actie elke maand terugkomen in de studio, om over de vorderingen van mijn actie te vertellen. Ik hoop met meer ervaring wat minder snel te praten en natuurlijk … minder “Uhh” te zeggen.
groet, Wilco
Wilco's Charity Challenge 