Negenennegentig keer eerder is hij gereden. ‘De Ronde’, zoals hij liefkozend genoemd wordt. Het is de enige eendaagse wedstrijd die de naam draagt, zonder dat verdere uitleg nodig is. Andere koersen, zoals De Giro en De Tour hebben drie weken strijd nodig om met zo’n naam weg te komen, maar niet Vlaanderens Mooiste.

Waar wij ieder jaar hopen op een Elfstedentocht, hebben de Belgen het veel beter voor elkaar. Zij plannen hun ‘Nationale (Sport)Feestdag’ gewoon op de veertiende zondag van het jaar. Oké, er hoeft niet gekluund te worden en ze hebben geen bruggetje bij Bartlehiem, maar zij hebben kilometers kasseien, de Oude Kwaremont en de Paterberg. Voor de rest is ’t hetzelfde … veel feestende toeschouwers, die zich warm houden met genoeg alcohol om een heel land in één dag te ontsmetten.

Natuurlijk hoopt heel wielerminnend België ieder jaar op een Belgische winnaar. En zonder me in de taalstrijd te gooien, ben ik er zelfs van overtuigd, dat men het liefste een Vlaamse winnaar heeft. Vorig jaar lukte dat niet, maar kon men nog ingetogen juichen voor de reserve Belg Cancellara. Dit jaar echter zou de Vlaamse Leeuw gaan zegevieren. Het moest de dag worden van Greg Van Avermaet, of Sep Vanmarcke. Maar het liep anders … heel anders.

Want hoewel deze dag in de geschiedenis bekend staat als de dag van de wederopstanding, leek het tegenovergestelde te gebeuren in de koers! Twee renners werden door onhandige ‘zondagsrijders’ in volgwagens van hun fiets gereden. Vervolgens leek een opblaasbare reclamezuil ook nog het halve peloton in haar vrije val mee te nemen. Toen de overgebleven renners van de schrik bekomen waren, verstoorden ‘onze’ Niki en zijn medevluchter Kristoff het zeker gewaande Belgische feestje.

Na zes en een half uur koersen, waarin een slordige 264 kilometer werd afgelegd, wint de Noor de sprint. Ik laat deze zin even rusten jullie gedachten. Tweehonderdvierenzestig kilometer in zes en een half uur; dat is bijna 41 kilometer per uur, over kinderkoppen en kuitenbijters met een stijgingspercentage van meer dan 20%. Ik doe over een gemiddelde provincietocht -met vlakke geasfalteerde wegen- zeven en een half uur en leg dan 60 kilometer minder af! Maar goed, ik wacht ook braaf bij elk verkeerslicht, dat op rood staat.

Natuurlijk had ik graag gewild dat die vrolijke Noord-Hollander zijn wiel als eerste over de meet duwde, maar ik weet waarom hij zich inhield en nog even wachtte. Niet veel mensen namelijk, zullen zich de 99ste winnaar van De Ronde herinneren. Maar de honderdste daarentegen des te meer! Zeker als Niki in het hol van de leeuw, de dan herstelde, Tom Boonen gaat verslaan … ik geloof ’t wel, ja!

Groet, Wilco