Edward Kennedy Ellington was een bijzondere man. De meeste van ons kennen hem vanwege zijn pianospel onder de naam ‘Duke’ Ellington. Ik denk echter, dat deze Jazzmuzikant over nog een opmerkelijke gave beschikte. Hij was een ziener, iemand met een heldere blik op de toekomst. Want terwijl de opa’s van Jelle nog dreumesen waren, componeerde hij in 1943 een nummer, dat op het lijf geschreven is van m’n oudste zoon.
Het is niet de eerste keer dat ik me druk maak over de rol die journalisten en media spelen, maar vandaag ben ik zelf het ‘slachtoffer’ geworden. Op pagina 3 van Dichtbij (editie Waterweg; 25-2-2015) staat een artikel over mijn actie. Althans, daar ging het telefonisch interview over, dat ik afgelopen maandag had met de betreffende verslaggever.
Gisteren was er een item bij het NOS journaal, dat TV bedrijven op YouTube-sterren azen. Omdat de jeugd van tegenwoordig geen TV meer kijkt, is er klaarblijkelijk meer geld te verdienen met figuren als Enzo Knol. En het is echt zo, mijn twee zoons zijn idolaat van hem en kijken dagelijks naar zijn Vlogs. Toen ik zes jaar oud was, wilde ik gewoon nog astronaut worden. Het is dat André me voor was trouwens, anders had ik die droom zeker waargemaakt. Maar vraag je aan Sibe wat hij wil worden als hij groot is, dan antwoordt hij met ‘Joewtjoeper’!
Het is woensdag 18 februari tegen het einde van de ochtend. Ik bestel twee koffie bij café De Waal in het centrum van Vlaardingen. Tegenover me zit een journaliste. Ik schat Lisa voor in de twintig. De dag ervoor had ze me gebeld, terwijl ik op mijn fiets tegen de wind in aan het ploeteren was tussen Gouda en Bodegraven. ‘Ik wil graag een interview met u houden over uw challenges voor in het Algemeen Dagblad.’, zei ze met een Belgische tongval. Ik kon mijn fiets met moeite de zachte berm insturen, waar ik abrupt tot stilstand kwam. Met mijn schoenen in de modder, maakte ik een afspraak voor de volgende dag. Lees verder
Ze zijn er in verschillende categorieën, Bekende Vlaardingers (BV’ers). Om een eerste grove schifting te maken hebben we dode en levende BV’ers. De allerbekendste dode Vlaardinger werd in 2002 opgegraven. In het stadshart ontdekten archeologen de resten van een Middeleeuwse man. Na het trekken van wat tanden en geavanceerd DNA onderzoek bleek dat een oude tandarts in ruste, Eduard Zuiderent, verwant was aan deze ruim duizend jaar oude Vlaardinger. Als ik goed naar de reconstructie kijk, ben ik blij dat ik in Brabant geboren ben.
Nog een laatste check: de broodtrommels zitten in de tas, twee opgepoetste appeltjes, want het is fruitdag, bij Sibe z’n gymkleren, bij Jelle zijn huiswerkmap en natuurlijk sleutels en een telefoon. Sibe heeft zijn kleren goed aan, Jelle redelijk. Ik weet niet wat dat is met zijn broekzakken, maar die kruipen bij hem altijd binnenste buiten en omhoog. Ik vertel hem dat hij zo net een olifantje lijkt; twee oren aan de zijkant en een slurfje voorop, maar dat deert hem niks. Bij Sibe zitten er nog wat witte vegen op z’n wang, dus hij heeft een poging gedaan zijn tanden te poetsen. De haren allebei in een kuif vandaag, want dat gaat het snelst. Terwijl zij hun schoenen aantrekken en jassen aandoen, check ik mijn tas. Zes krentenbollen, vier muesli repen, twee gevulde bidons met water, twee extra binnenbanden, mijn telefoon, gps, geld, sleutels, externe oplader … we kunnen de deur uit. Lees verder
Het belooft een lekkere dag vol met ‘niks’ te worden. Zo één tussen twee trainingsinspanningen in. Een dag dat je de benen stil moet houden, om op een optimale manier gebruik te maken van de supercompensatie. Dus als iedereen naar school en het werk is, maak ik voor mezelf een lekkere ‘George Clooney’ koffie en neem een extra groot stuk chocolade.
Ik scrol wat door mijn Facebook en concludeer dat mijn carnaval vierende familieleden en bekenden uit Brabant ondertussen niet meer weten welke dag het is. Ik wel, het is maandag, dus ‘papadag’. Nu is tegenwoordig bijna elke dag ‘papadag’, maar op maandag betekent het brengen-halen-brengen-halen-zwemles-koken-afwassen-atletiek en bloggen. Maar tussendoor is er het heerlijke niets doen. Lees verder
Zwetend en puffend kom ik om half tien in de ochtend aan bij Golfbaan Delfland. Alsof het zo getimed was, draait Femke’s rode Peugeot ook het terrein op. Jelle zit op de bijrijdersstoel en zwaait fanatiek als hij me ziet. Sibe drukt zijn neus tegen het raam en moedigt me aan, zodat ik het laatste stukje van de twaalf kilometer ook volhoud. Een uurtje daarvoor ben ik vertrokken van huis. Met de zon die volop schijnt en een graadje of vier is het prima weer om te rennen. Dus sportkleren aan, de paden op en tussen het water en de weilanden Midden-Delfland in. Lees verder
Roep ik het onheil over me af, als ik juist vandaag iets ga schrijven over het getal dertien? De beste manier om daar achter te komen, is door het gewoon maar te doen. Mocht me vandaag iets vreselijks overkomen, dan is voor mij dat bewijs geleverd. Dertien is namelijk niet zomaar een getal. Dertien is een kwart van mijn challenges, het aantal letters in de titel van deze blog, een priemgetal, een meter bierflesjes, te gewoon voor een dozijn, het achtste getal in de reeks van Fibonacci en voor mensen met Triskaidekafobie iets om bang van te worden. Er is gewoon iets met dertien.
Bekende grote filosofen als Plato en Aristoteles speculeerden over een menselijke ziel die voor intelligentie zou zorgen en die gescheiden was van het lichaam; het dualisme. Descartes verfijnde hun denken en beschreef hoe de input van alle zintuigen samenkomen in de epifyse; de plek waar de hersenen en de geest elkaar zouden raken. In dit ‘epistel’ geen wetenschappelijk onderbouwd verhaal, maar gewoon wat losse flarden die de oude, dualistische denkers in ieder geval geen ongelijk geven.
Wilco's Charity Challenge 