Nog een laatste check: de broodtrommels zitten in de tas, twee opgepoetste appeltjes, want het is fruitdag, bij Sibe z’n gymkleren, bij Jelle zijn huiswerkmap en natuurlijk sleutels en een telefoon. Sibe heeft zijn kleren goed aan, Jelle redelijk. Ik weet niet wat dat is met zijn broekzakken, maar die kruipen bij hem altijd binnenste buiten en omhoog. Ik vertel hem dat hij zo net een olifantje lijkt; twee oren aan de zijkant en een slurfje voorop, maar dat deert hem niks. Bij Sibe zitten er nog wat witte vegen op z’n wang, dus hij heeft een poging gedaan zijn tanden te poetsen. De haren allebei in een kuif vandaag, want dat gaat het snelst. Terwijl zij hun schoenen aantrekken en jassen aandoen, check ik mijn tas. Zes krentenbollen, vier muesli repen, twee gevulde bidons met water, twee extra binnenbanden, mijn telefoon, gps, geld, sleutels, externe oplader … we kunnen de deur uit. 

Normaal is het niet zo’n gehaast, maar ik wil vandaag een leuk tochtje maken op de fiets en niet al te laat thuis zijn. Dus loop ik met de jongens naar buiten, een natte kus en dan zij naar school ik naar mijn fietsje. Gisteren heb ik hem voorzien van een nieuwe ketting en cassette, dan moet hij vandaag natuurlijk getest worden. Wel een beetje jammer dat het zo bewolkt is, maar met een beetje geluk blijft het wel droog vandaag.

De tocht van vandaag gaat voor een groot deel door het groene hart. Veel water, mooie uitzichten en als het meezit niet al teveel wind. De planning is om via de Rotte naar Nieuwerkerk aan de IJssel te fietsen. Maar voor ik daar ben, schamp ik eerst Hillegersberg op het meest ongunstige tijdstip dat je je kunt bedenken. De fietspaden in de ‘goudkust’ van Rotterdam zijn rond deze tijd het bezit van een legertje kakmadammen. Op zich heb ik daar nog niet veel moeite mee, maar wel met hun dito honden.

Poedels, Golden Retrievers, Huskeys, Collies, Dobermannen en Schnauzers, alles rent en poept door elkaar heen. De dames hebben het druk met netwerken en totaal geen notie van wat er met hun honden en de recreatieve fietser achter hen gebeurt. Ik vloek, ontwijk levende bollen wol en probeer zo gunstig mogelijk de drollen te doorkruisen. De dame die besluit om ‘Wodan’ te roepen, als ik op vijf meter afstand ben, kijk ik vernietigend aan! Een kleine teckel met hoogstwaarschijnlijk een identiteitsprobleem reageert op de naam en dribbelt tien centimeter voor mijn voorwiel het fietspad over. Mijn remmen piepen en ik kan gelukkig die frikandel op poten net ontwijken.

Als ik veilig de oevers van de Rotte bereik, besluit ik om eerst mijn wielen hondenpoep vrij te maken. Ik wil immers niet, als ik stevig moet remmen, de spetters in mijn gezicht krijgen. Het begint toch te miezeren. Ik frommel een boterhammen zakje om mijn telefoon en zet mijn reis voort. Via Gouda naar Bodegraven en dan om de Nieuwkoopse Plassen. Ik ben al eens langs de zuidkant van die plassen gefietst. Werkelijk ge-wel-dig! Wat een mooi uitzicht. Voor vandaag staat de noordkant op het programma. Helaas niet zo adembenemend, maar toch nog mooi genoeg. Zeker als de druppels ook nog verdwijnen en de zon echt zijn best gaat doen om af en toe door de wolken te prikken.

De fietspaden in het Groene Hart liggen er goed bij. Een beetje te goed, want paardrijdend Nederland maakt ook driftig gebruik van deze wegen. Ik heb niet zoveel met paarden. Alle respect voor mensen die dat wel hebben hoor, maar ik vind paarden een beetje ‘hautain’. Als iemand met een hond op het fietspad loopt, dan kan ik nog terecht mopperen en ze naar het voetpad verwijzen, maar als je op een paard zit, of er zelfs naast loopt, dan ben je een ‘bestuurder’. Ik ben ook altijd bang dat zo’n paard zijn pot…. uhh benen achteruit slaat als ik erachter rijd. Maar het allerergste van paarden vind ik de hoeveelheid stront die ze produceren. Ik weet wel dat ik dat anders moet noemen, een paard poept namelijk niet, een paard mest. Maar even serieus … als ik zo’n berg in het toilet leg, dan is er niemand in huis die dat ‘mesten’ noemt hoor. Dan is het gewoon een grote berg stront.

Via Wilnis en Aalsmeer, tik ik Schiphol aan. Van daaruit mag ik voor de wind uit. Een benauwd gevoel in mijn buik. Sh*t, door alle haast van vanmorgen, ben ik vergeten zelf een grote boodschap te doen. De zes krentenbolletjes zitten er ondertussen in en de inhoud van mijn dikke darm wordt door onherroepelijke peristaltische bewegingen richting uitgang gedirigeerd. ‘Niet aan denken, Wilco … negeren!’ Ik ontwijk de zoveelste paardenhoop op de weg en dan gebeurt het. Een sissend geluid en een bonkend gevoel onder mijn zitvlak.

‘Merde! Een lekke band.’ Door dat zigzaggen heb ik natuurlijk ergens een scherp steentje opgepikt. Ik parkeer mijn fiets en begin aan het werkje dat ik ondertussen blind kan. Een kwartiertje later, ligt er een nieuwe binnenband op en kan ik mijn route vervolgen. Door  deze onverwachte gebeurtenis is het rommelen in mijn darmen wel minder geworden gelukkig.

Tussen Berkel en Rodenrijs en Schiedam kijk ik naar een grote zwerm vogels. Ik kan daar echt van genieten. Als je het als geheel bekijkt, is het een prachtige vlek in de lucht die organisch beweegt. Individueel zie je de vogels niet botsen. In perfecte harmonie vliegen ze met elkaar. Er is geen manager, geen voorman, geen leidinggevende. De vogels wisselen elkaar zonder mopperen af en lijken een perfecte eenheid. Ik hoor hun gekwetter als ze zo’n vijftig meter links van me vliegen. De voorste vogels maken een scherpe bocht naar rechts en ik schat in, dat ze op een kleine honderd meter boven me gaan passeren. Het kan geen toeval zijn, dat mijn fiets nu van bovenaf wordt bekogeld met poep. Nog een geluk, dat ik zelf niet geraakt ben en dat mijn fiets wit met zwart is.

De laatste kilometer van mijn tocht zet ik nog even aan. Ik kom ruim voordat de nood ondraaglijk wordt thuis aan en doe wat ik die ochtend al had moeten doen. Na een warme douche, besluit ik om mijn fiets dezelfde behandeling te geven. Ik leg hem achter in de auto en rijd naar een benzinepomp. In de wasstraat, spuit ik alle honden-, paarden- en vogelpoep eraf. We zijn weer helemaal klaar om ‘ze binnenkort een poepje te laten ruiken.’

groet, Wilco