Het is niet de eerste keer dat ik me druk maak over de rol die journalisten en media spelen, maar vandaag ben ik zelf het ‘slachtoffer’ geworden. Op pagina 3 van Dichtbij (editie Waterweg; 25-2-2015) staat een artikel over mijn actie. Althans, daar ging het telefonisch interview over, dat ik afgelopen maandag had met de betreffende verslaggever.
In dat interview sprak ik over het belang van spel bij de ontwikkeling van kinderen. Niet alleen in de landen waar Right To Play zich inzet, maar zelfs in ons eigen land met het huidige onderwijssysteem. Natuurlijk heb ik in het gesprek aangegeven, dat er een eenzijdige nadruk ligt op rekenen en taal. Dat andere manieren van leren, waaronder spelend leren, onder druk staat. Dat het onze natuur is, om vanuit nieuwsgierigheid te ontdekken en te leren en dat juist dat op een speelse manier het meest natuurlijk verloopt.
Diezelfde dag ontving ik zijn artikel en schrok van de kop die erboven stond. Dat was niet waar het wat mij betreft over gaat. Het gaat niet om mij! Het gaat om Right To Play en de manier waarop ik daar aandacht voor wil vragen en geld voor wil inzamelen. Het gaat om de uitdagingen en in beweging komen. Het gaat om een olievlek creëren en mensen mee krijgen. Maar helaas ging het deze verslaggever om ‘de sensatie’. Zogenaamd je baan opzeggen voor het goede doel, want dat is wat het suggereert.
Ik heb zijn stuk aangepast in de verwachting dat hij er wat mee zou doen. Hieronder zie je het begin van het artikel, zoals het eerst aangeleverd werd en de aanpassingen (in kleur) die ik doorgevoerd wilde hebben.
Toen ik vanmorgen de (gratis) krant bij bibliotheek Vlaardingen ging halen, was ik op zijn zachtst gezegd een beetje teleurgesteld. In werkelijkheid trilt de baliemedewerkster van de bieb nog na, van zoveel scheldwoorden in een tiental seconden. De kop staat er gewoon nog … glashard! Toen ik uitgescholden was en wat beter ging nadenken over de kop, besefte ik me dat er natuurlijk helemaal niets fout is in deze titel.
Directeur verlaat school voor het goede doel
Je moet alleen het voorzetsel ‘voor‘ lezen als een tijdsbepaling. Ik verliet eerst de school en ging me daarna inzetten voor een goed doel. Met een beetje inspanning, kun je de rest van het artikel ook op die manier lezen. Maar dan moet je wel goed je best doen!
En dat is dus het gevaar van dit soort media. Feitelijk worden er geen fouten gemaakt, maar je wordt een heel andere kant op gestuurd! Ik neem afstand van de suggestie die in dit artikel gewekt wordt, maar vind het wel belangrijk om mijn actie en Right To Play onder de aandacht te brengen! Dus sponsoren kan nog steeds via: www.justgiving.nl.
Gelukkig is er vanavond de ‘zeg eens Uhh’ versie van mijn werkelijke verhaal op de radio. Tussen 18.00-19.00 uur is op omroep Vlaardingen het echte geluid te horen. Als je hier klikt, kun je ook luisteren naar het interview.
groet, Wilco
Wilco's Charity Challenge 
Netjes dat je het artikel wel hebt mogen inzien voor (!) publicatie, maar uiteindelijk bepaalt de eindredactie hoe het wordt afgedrukt. En dat is jammer, want zoals je zelf al aangeeft: er wordt soms een bepaalde suggestie gewekt die je zo niet bedoeld hebt. Jaren geleden werd ik eens (ook telefonisch) geïnterviewd door een journaliste van de Margriet. Het artikel moest gaan over hoe happy ik was als single. Nu ben ik dat, maar ik heb beslist nooit beweerd dat ik het zo heerlijk vond om alleen naar feestjes te gaan en ook weer alleen thuis te komen. Het stond er alleen wel, ondanks het feit dat ik had aangegeven dat ik dat anders geformuleerd wilde hebben. Ook hier besliste jammer genoeg de eindredactie.
LikeGeliked door 1 persoon
Ach gelukkig hebben we allebei de mogelijkheid om het ‘recht te bloggen’! En zo had ik weer wat inspiratie!
LikeGeliked door 1 persoon
Er bestaat zoiets als een ethische code binnen de journalistiek, zeker ook als dit gaat over berichten als die van Wilco. Wilco mag het vantevoren lezen, daarna is er overleg en vervolgens wordt het aangepast geplaatst. Zo heb ik zelf altijd gewerkt als journalist. Soms krijg je onenigheid maar degene die het verhaal vertelt, heeft het recht aan zijn/haar zijde. Wilco’s verhaal is een mooi en ook een teer verhaal dat respect verdient.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik doe er niet al te moeilijk over, hoor Karin. Ik gebruik de mogelijkheid om het te corrigeren in mijn blog. Da’s nu gebeurd en ik vind het prima zo! Bij een volgend interview zal ik nog duidelijker vertellen, waar het volgens mij om gaat.
LikeLike