Het belooft een lekkere dag vol met ‘niks’ te worden. Zo één tussen twee trainingsinspanningen in. Een dag dat je de benen stil moet houden, om op een optimale manier gebruik te maken van de supercompensatie. Dus als iedereen naar school en het werk is, maak ik voor mezelf een lekkere ‘George Clooney’ koffie en neem een extra groot stuk chocolade.

Ik scrol wat door mijn Facebook en concludeer dat mijn carnaval vierende familieleden en bekenden uit Brabant ondertussen niet meer weten welke dag het is. Ik wel, het is maandag, dus ‘papadag’. Nu is tegenwoordig bijna elke dag ‘papadag’, maar op maandag betekent het brengen-halen-brengen-halen-zwemles-koken-afwassen-atletiek en bloggen. Maar tussendoor is er het heerlijke niets doen. 

Als de koffie en het extra stuk chocolade, dat ik ondertussen gepakt heb op is, begint de eerste onrust. ‘Moet ik toch niet wat gaan doen? Het is zulk lekker weer. Zal ik toch gaan rennen?’ Ik overtuig mezelf dat het beter is om het niet te doen: ‘Supercompensatie, Wilco, weet je nog?’ Even lezen dan maar. Ik verslind de boeken van Wilfried de Jong. Op dit moment ‘Kop in de wind’, een bundel vol korte verhalen. Ik zorg er wel voor dat ik steeds maar één verhaaltje lees, anders is het boek te snel uit. Elke keer een bladzijde of vijftien en daar alle tijd voor nemen; mezelf compleet inleven, heerlijk!

In gedachten neemt hij me mee naar de Languedoc en fietsen we door het Franse land. Ik voel de pijn in zijn kuiten bij de beklimmingen en de kramp in zijn handen bij de afdalingen. Ergens in dit jaar wil ik de ‘Kale Berg’ op. Ruim twintig kilometer klimmen vanuit Bédoin. Het bos door, waar de percentages tot 11% oplopen. Boven de boomgrens uit, langs de plek waar Tommie Simpson, door een combinatie van doping en pure uitputting, van zijn fiets viel en later het leven liet. Om tenslotte aan te komen bij het karakteristieke weerstation boven op de top.

Ik word wakker uit mijn gedachten en realiseer me, dat ik eigenlijk geen flauw benul heb, of mijn Cannondale wel ‘hellingproof’ is. Mijn vorige fiets had ik voor Alpe d’Huzes helemaal in de juiste klimstaat gebracht. Voor een triple’tje en achter tot 29 tandjes, daarmee kon ik de Alp vijf keer slechten op één dag. Mijn huidige fiets heeft voorop een ‘mannelijke’ double liggen, maar eerlijk gezegd weet ik niet welke cassette ik op mijn achterwiel heb. Ik wil best heel stoer doen en me nergens iets van aantrekken, maar dan vervloek ik mezelf straks als ik in gevecht ben met de Ventoux.

Ik ren naar beneden en constateer dat het tijd is voor een ander verzet. Eentje met meer tandjes op het grootste blad. Omdat mijn ketting ook hoognodig aan vervanging toe is, heb ik een prima excuus gevonden, om naar één van de weinige winkels te gaan waar ik graag rondneus; Bike2Build.

Voor ik de winkel binnenstap herhaal ik voor mezelf nog even mijn boodschappenlijstje: één cassette sprocket met minimaal 30 tandjes en een nieuwe ketting (10 speed). Niet dat ik deze twee artikelen vergeet, maar ik ken mezelf. Ik heb de neiging om met meer thuis te komen uit deze winkel, dan de bedoeling is. Zodra ik de deur openduw, roepen de wielershirtjes achter in de zaak: ‘Pas mij, pas mij!’ Ik negeer ze. Ook de mobiele hogedruk reiniger die in de reclame is, passeer ik soepel. Ik houd even in bij de sportvoeding, maar ik zeg net op tijd tegen mezelf, dat ik voorlopig genoeg magnesium in huis heb.

Ik kom veilig aan bij het rek vol Shimano artikelen. Geloof me, een hele wand vol met cassettes. Van 8 speed tot 11 speed, voor mountainbike en racefiets, met tandwielen in alle maten … behalve de benodigde dertig tandjes of meer! Ik trek een verkoper aan zijn shirtje en vraag hem of hij een oplossing heeft voor mijn probleem. Na wat ingewikkelde vragen over de lengte mijn derailleur en crankstel waar ik geen antwoord op heb, besluit ik om na de middagpauze met mijn fiets terug te komen.

Als de verkoper zich een anderhalf uur later over mijn fiets buigt, concludeert hij dat er twee oplossingen zijn: een dure en een heel dure. Maar tot zijn spijt moet hij in beide gevallen de artikelen bestellen. Als ik echter ergens een hekel aan heb, is het wel aan wachten. Dus lieg ik tegen de man, dat ik nog even op internet ga kijken en leg mijn fiets weer achterin de de auto.

Ondertussen heb ik op mijn telefoon al een winkel in Rotterdam gevonden met 1200 vierkante meter fietsplezier. Daar zullen ze me vast kunnen helpen. Ik rij er in twintig minuten heen, om er achter te komen, dat ze op maandag gesloten zijn! Er begint zich een kleine wervelstorm in mijn hoofd te ontwikkelen en het is goed dat er niemand anders dan ikzelf in de auto zit. Op weg naar huis, besluit ik maar om via internet de benodigde artikelen te bestellen, tot ik bijna de A20 opdraai. Ik bedenk me plotseling dat hier vlakbij Correct zit, die hebben ook een hele fietsafdeling. Ik kan mijn auto nog net de juiste richting indraaien en vijf minuten later stap ik de winkel binnen.

Ik word steeds soepeler in het negeren van leuke wielershirts en handige hogedruk reinigers en vind vrij snel de afdeling ‘tandwielen’. En wonder boven wonder hangt daar de ‘dure oplossing’. Ik ben allang blij dat ik gevonden heb, wat ik nodig heb, dus reken snel af en rijd naar huis. Met nog een klein uurtje op de klok voor ik de kinderen mag halen, monteer ik mijn fonkelnieuwe cassette. Niet veel later leg ik de nieuwe ketting erop en test ik m’n versnellingen. Het ratelend geluid klinkt als muziek in de oren, met deze versnellingen ga ik bergen verzetten!

groet, Wilco